You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
LVSJK <strong>Tanuki</strong><br />
た<br />
た<br />
ぬ<br />
き<br />
き<br />
2<br />
8<br />
年<br />
十<br />
月
Tatanukiki redactie<br />
Hoofdredacteur & vormgever:<br />
Redactieleden:<br />
Guan van Zoggel<br />
Robert Beers<br />
Melissa Costa<br />
Liselore Goossens<br />
Emily Maas<br />
Pim Omes<br />
Tom Omes<br />
Bestuur <strong>Tanuki</strong><br />
Praeses<br />
Ab-Actis<br />
Commissies<br />
Feestcommissie<br />
Kampcommissie<br />
Cultuurcommissie<br />
Reiscommissie<br />
TFC Banzai<br />
Raad van Toezicht<br />
Loraine Gilsing<br />
Caspar Westelaken<br />
Quaestor & vice-voorzitter<br />
Hoofdredacteur<br />
Webmaster<br />
Assessor<br />
2 • Editorial<br />
Bas Oostdijk<br />
Guan van Zoggel<br />
Tom Omes<br />
Joleen Blom<br />
Els van Wuijckhuise<br />
Robert Beers<br />
Pim Omes<br />
Bas Oostdijk<br />
Martijn Heule<br />
Bob Nijkamp<br />
Mattias van Ommen<br />
Isaura van den Berg<br />
しゃっせつ<br />
社説<br />
Daar is ‘ie weer. Met de nodige inspiratie uit<br />
voorafgaande jaargangen, suggesties van do-<br />
centen en kritische noten van andere leden is<br />
deze eerste editie van de nieuwe Tatanukiki-<br />
jaargang tot stand gekomen. Net zoals de vele<br />
andere aspecten die bij het maken van een jour-<br />
nal aan bod komen, is ook het schrijven van een<br />
editorial voor mij een eerste keer en ik zal dan<br />
ook niet ontkennen dat dit kleine blokje tekst<br />
de nodige moeite kostte. Mede omdat ik liever<br />
de lezer zelf laat ontdekken wat deze Tatanukiki<br />
aan inhoud waarborgt dan dat ik het kruit ver-<br />
schiet in deze nederige inleiding, bij deze een<br />
korte inleiding tot de nieuwe indeling.<br />
<strong>Tanuki</strong> Shimbun is een denkbeeldige<br />
krant waarin verslag wordt gedaan van re-<br />
cente activiteiten die vanuit <strong>Tanuki</strong> georgani-
seerd zijn. De brede sectie Japan omslaat een<br />
aantal vaste rubrieken: een vier pagina’s tel-<br />
lende feature over een fenomeen uit de Japanse<br />
maatschappij, een sprookje of folklore uit Ja-<br />
pan en wijze lessen van de dit jaar gestichte cul-<br />
tuurcommissie. Onder het kopje columns zijn<br />
de meer persoonlijke schrijfsels opgenomen,<br />
die zowel kritisch, realistisch als vermakelijk<br />
en informatief (kunnen) zijn. Media omslaat<br />
vier pagina’s informatie over muziek, films,<br />
games en animanga. Ook schuiven we iedere<br />
keer aan bij een van de Alumnikai-leden voor<br />
een denkbeeldige kop koffie en sluiten we af<br />
met correspondentie van Koreaanse en Chi-<br />
nese bodem. Veel plezier met de eerste Tata-<br />
nukiki van dit vooralsnog druilerige collegejaar.<br />
~ Guan van Zoggel<br />
もくじ<br />
目次<br />
<strong>Tanuki</strong> Shimbun<br />
TFC Banzai versus JDream<br />
Introductiekamp 2010-2011<br />
<strong>Tanuki</strong>’s Nerd Party<br />
Japan<br />
Homoseksualiteit in Japan<br />
Foklore: Issun-boushi<br />
Kanji voor dummies<br />
Tempels & schrijnen: het verschil<br />
Columns<br />
Pomes: Alles over de cultuurcommissie<br />
Dr. Beers weet het beter!<br />
Een Barbaar over China<br />
Ryuugakusei: Aranka & Floris<br />
Masterstudente Diana<br />
Media<br />
Muziek: Joe Hisaishi<br />
Acteur: Ken Watanabe<br />
Game: Taiko no Tatsujin DS 3<br />
In Memoriam: Satoshi Kon<br />
5<br />
6<br />
8<br />
10<br />
14<br />
16<br />
18<br />
17<br />
20<br />
26<br />
30<br />
32<br />
22<br />
23<br />
23<br />
24<br />
Interview<br />
Op de koffie bij: Edith Koopman 28<br />
Meer Azië<br />
Ch’ingu: Hangŭl<br />
SVS: <strong>Tanuki</strong> en Tian Long<br />
いんよう<br />
引用<br />
“Ik heb mijn vrouwen het liefst zoals<br />
mijn sokken: elke dag nieuwe.”<br />
34<br />
36<br />
~ Pim Omes<br />
inhoudsopgavE • 3
Over een paar weken is het zover: de vijfde editie van CAMERA JAPAN, hét festival voor Japanse<br />
film en cultuur, zal tussen 14 en 17 oktober plaatsvinden in LantarenVenster in Rotterdam, dit jaar<br />
voorafgegaan door de programmering in de Melkweg en Kriterion, in Amsterdam, tussen 7 en 13<br />
oktober.<br />
Het vijfjarig bestaan van CAMERA JAPAN in 2010 zal zeker niet onopgemerkt voorbijgaan. De<br />
afgelopen vijf jaar is CAMERA JAPAN uitgegroeid tot een van de belangrijkste Japanse culturele<br />
festivals van Europa. Naast een gevarieerd aanbod aan film heeft het festival een steeds bredere<br />
programmering neergezet, waarbij het experiment niet is geschuwd. Er is samengewerkt met ge-<br />
renommeerde instellingen in Rotterdam als het NAi en het Museum Boijmans van Beuningen.<br />
Ook voor de aankomende editie van CAMERA JAPAN zal de bezoeker niet teleurgesteld worden.<br />
In het net geopende, gloednieuwe LantarenVenster in Rotterdam zal een breed publiek zich vier<br />
dagen lang kunnen onderdompelen in de Japanse cultuur.<br />
Al meer dan vier eeuwen zijn Nederlanders gefascineerd door de Japanse cultuur. Vorig jaar nog<br />
vierden de twee landen de 400 jarige economische relatie, die begon met de zeldzame toestem-<br />
ming van de Japanse shogun aan de Nederlanders handel te drijven met het land. Sindsdien reizen<br />
Nederlanders naar het land van de rijzende zon, niet alleen vanuit handelsoogmerk, maar ook om<br />
zich onder te dompelen in een zeer oude en rijke cultuur. In het Nederland van de 21e eeuw zijn<br />
ondertussen de manga afdelingen in boekenwinkels, de sushi restaurants en de Japanse films op<br />
filmfestivals niet meer weg te denken. Maar wat weten we écht van de hedendaagse Japanse cul-<br />
tuur?<br />
De bezoeker van CAMERA JAPAN kan een begin van een antwoord op die vraag krijgen. Het<br />
festival heeft een ruim aanbod aan hedendaagse Japanse films en een breed nevenprogramma,<br />
waarmee in een unieke setting een blik geworpen wordt op het Japan van nu. Het festival biedt,<br />
in het nieuwe LantarenVenster op de Kop van Zuid, een brede keuze aan films, tentoonstellingen,<br />
muziek, theater, dans en eten, om zo de bezoeker geheel in Japanse sferen te brengen.<br />
Met het thema ‘Pleasure & Pain’ wil CAMERA JAPAN een voor de buitenstaander meest opval-<br />
lendste elementen van de Japanse cultuur aan bod brengen: de tegenstellingen die iedere dag in<br />
4 • tanuki shimbun: updatEs<br />
‘Pleasure & Pain’<br />
het Japanse leven te zien zijn. Hard en gedisciplineerd werken gaat sa-<br />
men met grote drinkpartijen na sluitingstijd, grote moderne gebouwen<br />
staan naast de eeuwen gekoesterde oude tempels en de hectische drukte<br />
van de stad bestaat naast de alom ge-<br />
liefkoosde idyllische rust van het plat-<br />
teland.
たぬきしんぶん<br />
狸新聞<br />
TFC Banzai versus JDream<br />
De opening van het nieuwe seizoen werd dit<br />
jaar voor TFC Banzai ceremonieel ingeluid met<br />
de tweejaarlijkse klassieker tegen het Japanse<br />
zakenmannenteam JDream. Aanwezig war-<br />
en, naast de vaste coryfee, een aantal nieuwe<br />
gezichten uit de jonge gelederen van het Arse-<br />
naal; een ontwikkeling die de harten van me-<br />
nig verbitterde vijfdejaars eindelijk weer op een<br />
tempo deed kloppen dat opwinding voorspelde.<br />
In de kleedkamer belde voormalig captain Ren-<br />
zo vanuit Kyoto een half uur voor aanvang om<br />
polshoogte te nemen. Nadat een gepassioneerd<br />
collectief de naam van de voormalige veldheer<br />
scandeerde, gaf hij met brok in de keel toe dat<br />
het vandaag goed zat.<br />
Het zat goed. Nèt goed, eigenlijk. Met<br />
twaalf man aan haar kant had Banzai meer steun<br />
kunnen gebruiken van enkele vaste krachten. Bij<br />
enkelen had de ouderdom reeds haar tol geëist<br />
en hen door lichamelijke kwaaltjes gedwongen<br />
thuis achter de geraniums te blijven mopperen.<br />
Niet getreurd, de eerste wedstrijd was er vooral<br />
om een eerste indruk van elkaars spel te krij-<br />
gen en te dienen als een fundering waar de rest<br />
van het seizoen op gebouwd kon worden. Aldus<br />
stapte Banzai eensgezind en ongemoeid het<br />
veld op.<br />
Vanaf het fluitsignaal stond de eerste<br />
helft vrijwel geheel in het teken van <strong>Tanuki</strong>’s<br />
uitverkorenen. De gebruikelijke opstelling was<br />
voor de gelegenheid geheel achterwege gelaten,<br />
Waar: Universitair Sportcentrum, Leiden<br />
wat resulteerde in vlot, oogstrelend spel. Het<br />
was daarom des te treuriger dat de wentelingen<br />
van dit roedel ideale schoonzonen besteed war-<br />
en aan een lege tribune. De eerste helft overtu-<br />
igde het team zich er nog van het te kunnen red-<br />
den op eigen kracht en, warempel, het leek te<br />
lukken. Hoewel JDream respect afdwong door<br />
middel van twee trefzekere afstandsschoten,<br />
overtuigde Banzai en speelde haar tegenstand-<br />
er tactisch weg. De helft besloot met een score<br />
van slechts 2-2, wegens een onfortuinlijk af-<br />
gekeurde goal aan Banzai’s zijde, voortkomend<br />
uit een vermeende buitenspelsituatie.<br />
In de tweede helft werd al snel duideli-<br />
jk dat uw delegatie de gestaag doorwisselende<br />
machine van JDream niet langer bij kon benen.<br />
Het gevreesde gebrek aan reserves begon Ban-<br />
zai parten te spelen, waardoor zij steeds meer<br />
ruimte uit handen gaf, wat leidde tot fouten.<br />
Nergens was het team nog in staat haar te-<br />
genstander te overrompelen zoals zij dat in<br />
de eerste helft deed. De tweede helft eindigde<br />
in harde cijfers: 3 – 6. Het was een terechte<br />
overwinning voor de Japanners, maar een die<br />
zonder twijfel gewroken zal worden in de re-<br />
turn van het tweede semester, ditmaal het liefst<br />
onder het toeziend oog van een geëmotioneerde<br />
schare toeschouwers.<br />
Wanneer: 1 oktober 2010<br />
~ Martijn Heule<br />
Aanvoerder TFC Banzai 2010 – 2011<br />
tanuki shimbun: tFC banzai vErsus JdrEam • 5
たぬきしんぶん<br />
狸新聞<br />
Introductiekamp 2010-2011<br />
Met een volle tas en - oké dan - met een nog<br />
vollere koffer sta ik op Leiden Centraal. Ik zoek<br />
naar het verzamelpunt. Even verderop zie ik een<br />
groepje mensen met koffers zitten. Zou dat het<br />
zijn? Met klamme handen loop ik op ze af: “Is<br />
dit het verzamelpunt van <strong>Tanuki</strong>?”. “Ja, ga er<br />
maar bij zitten. We wachten nog op de anderen.”<br />
En dit is hoe het <strong>Tanuki</strong>-kamp 2010 voor mij<br />
begon.<br />
Ommel was onze eindbestemming en<br />
daar zouden we twee nachten doorbrengen. Ik<br />
kende praktisch niemand en déjà vu momenten<br />
van mij als brugklasser begonnen al op te ko-<br />
men, want ja, dat was ik weer: een brugklasser,<br />
maar dan tussen de studenten. Een eerstejaars,<br />
een sprinkhaan, een dwerg. Vers van de mid-<br />
delbare school, diploma op zak, maar ik begon<br />
me al sterk af te vragen hoe ik deze drie dagen<br />
zou overleven.<br />
Gelukkig waren mijn dramatische ge-<br />
dachten nergens op gebaseerd: De verschil-<br />
lende mensen begon je al snel te herkennen<br />
6 • tanuki shimbun: introduCtiEkamp 2010-2011<br />
Waar: Ommel, Noord Brabant<br />
Wanneer: 22 t/m 24 augustus 2010<br />
en ook vrienden werden al gauw gemaakt.<br />
Ik dacht in eerste instantie dat bijna iedereen<br />
wel direct van de middelbare school zou komen<br />
en dat dit zijn of haar eerste studie zou zijn.<br />
Haha, nee dus. Het tegenovergestelde bleek<br />
waar: voor een heleboel mensen was dit al zijn<br />
tweede of derde studie of, als het dan hun eerste<br />
studie was, waren ze er met een omweg geko-<br />
men. Ik was dus al snel van die naïeve gedachte<br />
af geholpen tijdens de introductiespellen.<br />
Maar wat is me nou echt bijgebleven<br />
van dit kamp? Voor mij zijn dit bijvoorbeeld<br />
de mensen die ik heb ontmoet en waarmee ik<br />
nu nog steeds omga. Of de kaartspellen waar<br />
groten getale mensen aan meededen (en de een<br />
iets meer ingemaakt werd dan de ander). Van<br />
de workshops was er ook iets dat ik erg leuk<br />
vond om te doen: het yosakoi dansen, wat veel<br />
moeilijker, intensiever, maar ook leuker bleek<br />
te zijn dan ik had verwacht. En aikido, waarbij<br />
we de eerste basis leerden.<br />
~ Joleen Blom
Natuurlijk vind ik het heel leuk om alleen maar over mijn eigen kampervaringen te vertellen, maar<br />
ik ben overduidelijk niet de enige die aan het kamp heeft deelgenomen. Hierbij laat ik dus ook<br />
andere eerstejaars aan het woord. Dus bij deze:<br />
De eerste momenten op kamp<br />
(toen we een soort van intro-<br />
ductiespellen aan het spelen<br />
waren) had ik eerlijk gezegd wel<br />
het gevoel van ‘waar ben ik aan<br />
begonnen’. Maar uiteindelijk<br />
is dat toch een goede manier<br />
om wat mensen te leren ken-<br />
nen. Verder vond ik het goed<br />
ingericht het kamp. In de och-<br />
tend en middag spelletjes die<br />
ondanks het hoge brugklasniv-<br />
eau toch grappig waren. En ’s<br />
avonds gewoon tijd voor jezelf<br />
om te chillen met de mensen<br />
die je overdag had leren ken-<br />
nen. Ook de workshops vond ik<br />
erg tof. Ik heb vooral genoten<br />
van de workshop kalligrafie. En<br />
zo kwam het kamp snel weer tot<br />
een einde. Ik ben blij dat ik ben<br />
geweest zeker omdat ik nu nog<br />
steeds optrek met de mensen<br />
die ik heb ontmoet op kamp, en<br />
het was prettig om wat bekende<br />
gezichten te zien op het mo-<br />
ment dat je voor het eerste de<br />
collegezaal binnenliep.<br />
~ Tim van Steenwijk<br />
Het kamp was een goede gele-<br />
genheid om mensen te ontmo-<br />
eten. We deden niet veel, maar<br />
zo kon je een beetje praten met<br />
de andere kampgenoten en ze<br />
leren kennen. De spellen die we<br />
deden waren een beetje maf,<br />
maar doordat je met zoveel<br />
mensen was en iedereen het al-<br />
lemaal maf vond, werd het toch<br />
heel leuk. Wat me het meest is<br />
bijgebleven was dat je je voor-<br />
namelijk samen verveelde, sa-<br />
men spelletjes speelde, samen<br />
at en samen opstond. Je was<br />
nooit echt alleen.<br />
~ Arco Oliemans<br />
“De reden waarom ik gekozen<br />
heb om mee te gaan op het<br />
eerstejaarskamp, is omdat ik<br />
het ik het erg belangrijk vond<br />
om alvast kennis te maken met<br />
mijn medestudenten voordat<br />
de studie daadwerkelijk begon.<br />
Het hoogtepunt van het kamp<br />
was voor mij toch echt het<br />
avondje SingStar, maargoed<br />
dat is natuurlijk mijn persoon-<br />
lijke opinie. Verder vond ik de<br />
workshop ‘Kalligrafie’ erg inter-<br />
essant en ook het douanespel<br />
was erg vermakelijk.”<br />
~ Dave Hooghiemstra<br />
tanuki shimbun: introduCtiEkamp 2010-2011 • 7
たぬきしんぶん<br />
狸新聞<br />
<strong>Tanuki</strong>’s Nerd party<br />
Zo. Een nieuw jaar, een nieuw begin… van een<br />
nieuwe reeks heerlijke <strong>Tanuki</strong>-feestjes! Eerste<br />
in de rij was natuurlijk het Back to School-<br />
feest, wat op 30 september plaats vond in het<br />
vernieuwde, maar vertrouwde d’UB.<br />
Het thema van dit feest was ‘Revenge of<br />
the Nerds’, en dat viel duidelijk bij een hoop<br />
Japanologen in de smaak. Saaie overhemden,<br />
foute broeken, de stomste brillen en bretels<br />
waren deze avond juist helemaal hip! Vrijwel<br />
iedereen hield zich op zijn of haar manier aan<br />
het thema, wat voor een kleurrijke verzamel-<br />
ing feestgangers zorgde die d’UB uiteindelijk<br />
helemaal vulde. Er werd door velen ook een<br />
duidelijke voorkeur gegeven aan Japan’s ‘ei-<br />
gen’ nerd, de otaku. Zo waren er dus niet alleen<br />
de typische geeks aanwezig, maar ook cosplay-<br />
ers en andere bepaalde wilde fantasieën van<br />
de otaku waren van de partij. En alles samen<br />
lachte, dronk en feestte tot diep in de nacht<br />
door.<br />
Want ja, gedanst werd er zeker. Alle<br />
nerds gingen lekker los op hedendaagse maar<br />
ook heerlijk foute muziek. Uiteindelijk was het<br />
ook weer tijd voor de traditionele dance-off;<br />
maar door een gebrek aan een podium was er<br />
dit keer helaas maar weinig van te genieten.<br />
Een technisch probleempje, maar het feest ging<br />
onafgebroken verder en de temperaturen op de<br />
dansvloer liepen hoog op. Toen het feest ten<br />
einde liep konden weinigen nog een wiskundige<br />
formule of een grammaticaal correcte Japanse<br />
zin oprakelen, maar een ding was bewezen: ook<br />
nerds kunnen keihard feesten.<br />
~Melissa Costa<br />
8 • tanuki shimbun: tanuki’s nErd party<br />
Waar: d’UB, Leiden<br />
Wanneer: 30 september 2010
Jullie hebben er misschien van gehoord maar misschien ook niet: de<br />
opleidingscommissie (OC) van Talen en Culturen van Japan. De OC<br />
van Japans bestaat uit tien leden, waarvan vijf student-leden en vijf<br />
docent-leden. Studenten hebben in geen enkele andere commissie<br />
zo’n getalsmatige inbreng als in de OC. De OC houdt zich vooral bezig met het onderwijsprogramma<br />
(structuur, uitvoering, wensen etc). Bij de OC kan jij terecht met je klachten over het onderwijs, dan<br />
wel een docent. De klachten worden serieus, en (als je dat liever hebt) anoniem behandeld op de<br />
vergaderingen van de commissie.<br />
Dus mochten jullie klachten hebben over bepaalde zaken, aarzel niet en stuur een mail naar<br />
oc.japans@hum.leidenuniv.nl. Of schrijf een brief en leg deze in de brievenbus van de OC. De<br />
brievenbus bevindt zich op de eerste verdieping van het arsenaal naast de postvakjes van de do-<br />
centen van Japans.<br />
Kijk voor nog meer informatie op:<br />
http://hum.leidenuniv.nl/japans/medezeggenschap/opleidingscommissie.html<br />
~Jenny Lin<br />
Wil je ook wat onder de aandacht brengen in de Tatanukiki? Mail dan naar journal@tanuki.nl!<br />
mElding van dE olC • 9
げつとくしゅうきじ<br />
月特集記事 door: Liselore Goossens<br />
Homoseksualiteit in Japan<br />
Op zaterdag 14 augustus 2010 vond de Tokyo Pride Parade plaats. Met financiële ondersteuning<br />
van bedrijven als Softmap en Google namen vijfduizend mensen deel aan de parade in Yoyogi.<br />
De afgelopen paar maanden zagen we veel homo-gerelateerd nieuws: Amerika wordt al enige tijd in<br />
de greep gehouden door de vraag of de ‘Don’t ask, don’t tell’-regel nou wel of niet af moet worden<br />
geschaft – tot op heden zijn de Republikeinen succesvol in hun pogingen dit debat niet van de grond<br />
te laten komen (red.: bij het ter perse gaan van deze journal is de regel inmiddels door een rechter<br />
ongrondwettelijk verklaard).<br />
rolijker nieuws betrof de jaarlijkse Gay Prides die overal ter wereld uitbundig werden gevierd: in San<br />
Francisco vond het voor de veertigste keer plaats, wat uiteraard reden was om nog grootser uit te<br />
pakken dan normaal. Ook in Amsterdam weerhield de regen mensen er niet van om in groten getale<br />
naar de parade te komen kijken.<br />
In Tokio, een stad met bijna net zoveel inwoners als heel Nederland, liepen daarentegen<br />
slechts zo’n vijfduizend mensen mee. Daar bovenop was het voor het eerst in drie jaar dat er über-<br />
haupt weer een ‘Pride’ in de hoofdstad plaatsvond. Waarom scoort een grote, geciviliseerde, hyper-<br />
moderne stad als Tokio zo slecht op dit gebied? Hoe kijkt men sowieso in Japan tegen homoseksu-<br />
aliteit aan?<br />
10 • maandEliJksE FEaturE: homosEksualitEit in Japan
In de geschiedenis<br />
Er zijn veel parallellen te trekken tussen het begrip ‘pederastie’ uit de Griekse klassieke oudheid,<br />
en de relaties onder samoerai tussen jongens en volwassen mannen. Deze relaties kwamen voor<br />
in alle rangen van samoerai, werden beschouwd als normaal of zelfs nodig voor de overgang van<br />
jongen tot volwassene, en waren zowel educatief als seksueel. Samoerai hadden er veel verschil-<br />
lende namen voor, waaronder 美道 (びどう, ‘mooie weg’) of 若衆道 (わかしゅどう, ‘weg van<br />
de jongeling’), vaak afgekort tot shudō. Het grootste verschil tussen de Griekse pederastie en de<br />
Japanse shudō was dat waar bij de Grieken de oudere man het initiatief nam, in Japan men ver-<br />
wachtte dat de jongen, na zich ervan te hebben verzekerd dat de man van zijn gading geschikt is,<br />
de eerste stap zette.<br />
Maar ook voor de opkomst van de samoerai was homoseksualiteit niet ongewoon: al in de<br />
Genji Monogatari uit de elfde eeuw zijn er verwijzingen te vinden naar homoseksuele verhoudin-<br />
gen en relaties tussen personages. Verschillende bronnen uit latere eeuwen benoemen de mon-<br />
nik Kūkai uit de achtste eeuw, ook bekend als Kōbō-Daishi, de oervader van homoseksualiteit in<br />
Japan. Kūkai is in de eerste instantie bekend als kalligraaf, geleerde, dichter en oprichter van de<br />
Boeddhistische Shingon school, heeft verschillende belangrijke religieuze teksten geschreven, en<br />
wordt beschouwd als uitvinder van de kana. De bronnen die hem aan homoseksualiteit binden<br />
zijn minder betrouwbaar, en de vroegste stammen uit enkele eeuwen na zijn leven. Desondanks<br />
zijn de verhalen en legendes volhardend, en werd de berg Koya, waar Kūkai de Shingon school<br />
stichtte, in de literatuur in latere eeuwen een synoniem voor shudō.<br />
Met het verval van de samoerai verdween ook de shudō, of beter gezegd: het nam een ande-<br />
re vorm aan. In plaats van jonge samoerai waren de jongens vanaf de zeventiende eeuw vaak jonge<br />
acteurs, en de oudere mannen hun fans en aanbidders. De rollen draaiden om en zij verleidden nu<br />
de jongens, met vleierij en zo nodig zelfs geld. Ook mannenbordelen begonnen op te komen, en<br />
男色 (なんしょく, ‘mannenliefde’), zoals het nu vaak genoemd werd, veranderde van een nor-<br />
maal onderdeel in het leven van samoerai mannen in iets waarvoor betaald moest worden. Tegen<br />
de negentiende eeuw vond nog een grote verandering plaats: waar daarvoor de acteurs zich altijd<br />
hadden gekleed als jongemannen, kwam het in de negentiende eeuw steeds vaker voor dat ze zich<br />
kleedden als vrouwen of meisjes. Rond het begin van de Meiji-periode, en onder andere onder<br />
invloed van de Westerse moraal die de Amerikanen met zich meebrachten, verdween nanshoku<br />
nog verder naar de achtergrond. Tegen de tijd dat de twintigste eeuw aanbrak, werd er amper nog<br />
openlijk over gesproken.<br />
maandEliJksE FEaturE: homosEksualitEit in Japan • 11
12 • maandEliJksE FEaturE: homosEksualitEit in Japan<br />
In de media<br />
De moderne Japanse media lijkt<br />
dit in de eerste instantie tegen te<br />
gaan: yaoi is een immens populair<br />
genre in anime en manga; Japanse<br />
muzikanten in zowel pop- als rock-<br />
bands schromen niet om zich an-<br />
drogyn of zelfs ronduit vrouwelijk<br />
te kleden en te gedragen; en de<br />
TV beroemdheid Hard Gay is de<br />
ultieme stereotype leernicht –<br />
bekend en populair in heel Japan.<br />
Wat deze media echter voor-<br />
namelijk doen, is stereotypes<br />
benadrukken. Homoseksuelen –<br />
en dan voornamelijk mannen; vrouwen worden zowel in<br />
moderne media als in historische bronnen zelden geno-<br />
emd – worden afgeschilderd als verwijfd en vrouwelijk,<br />
als mensen die niet zozeer aangetrokken zijn tot hetzelfde<br />
geslacht danwel liever het andere geslacht zouden willen<br />
zijn. Er wordt zo een lijn getrokken tussen homoseksu-<br />
aliteit en transseksualiteit die door veel Japanners over<br />
wordt genomen.<br />
Hard Gay lijkt precies het tegenovergestelde te<br />
doen, maar in feite stelt hij niet slechts een homoseksuele<br />
man voor, maar een buitenlandse homo. Japanners zien<br />
hem als de personificatie van de Westerse homo-subcul-<br />
tuur en homoseksuele Japanners zullen zich niet snel met<br />
hem kunnen identificeren. Japanse homo-organisaties<br />
noemen vaak als kritiek dat men op deze manier het idee<br />
kan krijgen dat homoseksualiteit iets lachwekkends is, of<br />
dat alle homoseksuelen halfnaakt rondrennen.<br />
Er zijn echter ook regisseurs, vooral de afgelopen<br />
tien à twintig jaar, die wel pogen homoseksualiteit neer<br />
te zetten zoals het in het dagelijks leven door Japanners<br />
wordt ervaren. Deze films – over het algemeen niet erg<br />
bekende arthouse films – schetsen een vrij realistisch<br />
beeld en nemen in sommige gevallen zelfs een lesbische<br />
relatie als middelpunt, zoals Love My Life (2006) van reg-<br />
isseur Koji Kawano. Een van de bekendste voorbeelden is<br />
Hush! (2001), die niet alleen in Japan maar ook wereld-<br />
wijd veel succes had.
In het dagelijks leven<br />
Ondanks films als Hush! kleven er nog altijd steeds erg veel vooroordelen en stereotypes aan ho-<br />
moseksualiteit, waarvan de link met transseksualiteit de meest volhardende is. Veel mensen geloven<br />
dat homoseksuelen vrijwel altijd in de entertainment industrie werken, en dat het feit dat je je aan-<br />
getrokken voelt tot je eigen geslacht inhoudt dat je eigenlijk het andere geslacht wil zijn. Dit laatste<br />
is niet alleen wijdverbreid onder heteroseksuele Japanners, maar ook onder de homoseksuelen; veel<br />
ondergaan inderdaad een geslachtstransformatie, en degenen die daar geen drang naar hebben,<br />
voelen vaak ook niet de behoefte om uit de kast te komen.<br />
Dit laatste hangt echter niet alleen samen met vooroordelen, maar ook met het feit dat men<br />
in Japan homoseksualiteit niet per se ziet als een identiteit of zelfs een onderdeel van een identiteit.<br />
Wanneer iemand in Westerse landen uit de kast komt, betekent dit vrijwel altijd dat diegene zich<br />
niet alleen identificeert met een bepaalde seksuele voorkeur, maar ook met de subcultuur die hierbij<br />
hoort, en dat zijn of haar geaardheid een onderdeel is van diens persoonlijkheid. Japanners zien dit<br />
niet zo: voor hen is het niet meer dan een klein onderdeel van hun leven dat verder geen invloed<br />
heeft – of hoeft te hebben – op hoe ze zich gedragen, hoe ze zijn, en hoe anderen hen behandelen.<br />
Vaak komen ze niet uit de kast omdat ze daar de toegevoegde waarde niet van inzien, of<br />
omdat ze bang zijn dat ze toch anders behandeld zullen worden. Ook is het niet ongewoon dat ho-<br />
moseksuelen trouwen en een gezin stichten, zelfs wanneer de partner op de hoogte is van zijn of haar<br />
geaardheid. Het komt zelfs voor dat vrouwen met opzet een homo als echtgenoot zoeken, omdat<br />
deze gevoeliger zouden zijn; eveneens is het niet ongebruikelijk dat een lesbische vrouw met een<br />
homoseksuele man trouwt, en dat beiden buitenechtelijke partners van hun eigen geslacht hebben.<br />
Toch is er ook een homoseksuele subcultuur in opkomst in Japan, waarin mensen zich vergelijk-<br />
baar gedragen als binnen de Westerse homocultuur, en ook op een min of meer hetzelfde manier<br />
naar hun geaardheid kijken. Met de opkomst hiervan zijn verschillende homo belangen groepen<br />
ontstaan, waarvan de nationale organisatie OCCUR de bekendste is. Deze groepen streven er over<br />
het algemeen naar om de Westerse visie op homoseksualiteit geheel over te nemen, en proberen<br />
onderwerpen als de homoseksuele identiteit en homorechten meer onder de aandacht te brengen.<br />
Want hoewel men over het algemeen niet per se homofoob is in Japan, kleeft er wel een sterk<br />
stigma aan, en wordt het publiekelijk tonen ervan – zoals bijvoorbeeld handen vasthouden – niet<br />
op prijs gesteld. Homo zijn mag, zolang iemand zich naar de buitenwereld maar gedraagt als het-<br />
eroseksueel.<br />
maandEliJksE FEaturE: homosEksualitEit in Japan • 13
みんわ<br />
民話 door: Guan van Zoggel<br />
Issun-boushi<br />
Er was eens een oud getrouwd stel zonder kinderen. Op een dag gingen zij naar een schrijn en<br />
baden: ‘Oh, geef ons een kind. We willen zo graag een kind.’ Onderweg naar huis, hoorden ze vanuit<br />
het gras iets huilen. Toen ze het nader bekeken, troffen ze een klein baby’tje aan, een jongetje gehuld<br />
in een rood deken. “De komst van dit kind is het antwoord op ons gebed”, zeiden ze. Ze namen het<br />
jongetje mee naar huis en voedden het op alsof het hun eigen zoon was.<br />
Het jongetje was echter niet groter dan de duim van een volwassen man, en zelfs naarmate<br />
tijd verstreek bleef hij dezelfde lengte. Hij was ongeveer één sun (3.03 cm.) lang, vandaar dat ze hem<br />
Issun-Boushi noemde.<br />
Op een dag, toen hij ouder was, zei Issun-Boushi tegen zijn ouders: ‘Ik dank jullie uit de<br />
grond van mij hart dat jullie mij zo zorgvuldig opgevoed hebben. Maar ik moet nu de wijde wereld<br />
in, op zoek naar geluk’.<br />
Zijn ouders probeerden hem ervan te weerhouden om te gaan, door te zeggen dat hij te klein<br />
was door de wereld te trekken. Maar hij bleef achter zijn beslissing staan en uiteindelijk zeiden zijn<br />
ouders: ‘Goed dan, laat ons je helpen je klaar te maken voor je tocht’. Ze gaven hem een naald om te<br />
gebruiken als zwaard, een houten rijstkommetje als boot en hashi die mocht dienen als roeispaan.<br />
Issun-Boushi sprong in zijn boot en zwaaide zijn ouders vaarwel, belovend dat hij terug zou<br />
keren zodra hij het geluk gevonden had. Zodoende dobberde hij in zijn bootje over de rivier, terwijl<br />
hij roeide met zijn hashi.<br />
Vele, vele kilometers dobberde hij, en toen ineens sloeg zijn bootje op de kop. Een kikker in de rivier<br />
had het bootje geraakt, maar gelukkig kon Issun-Boushi goed zwemmen. Hij zwom naar de kant en<br />
ontdekte dat hij oog in oog stond met het huis van een hoge heer.<br />
Hij keek naar het huis en bedacht zichzelf dat het vast een erg rijke bewoner moest zijn. Hij<br />
liep naar de deur en klopte aan. Een huisknecht deed open, maar zag niemand.<br />
‘Hier ben ik, hier beneden!’, schreeuwde Issun-Boushi. ‘Kijk naar beneden!’<br />
De huisknecht keek naar de vloer en zag in eerste instantie alleen een paar houten sandalen,<br />
die zijn heer gebruikt bij het wandelen. Daarna keek de huisknecht beter en ontdekte Issun-Boushi<br />
aast de sandalen. Hij was verrast en ging onmiddellijk zijn heer inlichten.<br />
14 • issun-boushi
De heer liep naar de voordeur en keek naar Issun-Boushi, die daar nog altijd parmant stond,<br />
met zijn naald als zwaard tegen zijn heup. ‘Oh, hallo, kleine ridder,’ zei de heer. ‘Wat doet u hier?’.<br />
‘Ik ben gekomen om mijn geluk te vinden,’ zei Issun-Boushi. ‘En als u me wilt, ga ik smeken<br />
om u mij tot een van uw bewakers te benoemen. Ik mag dan misschien wel klein zijn, maar ik kan<br />
ontzettend goed vechten met dit prachtige zwaard van mij.’<br />
De heer was zeer geamuseerd om zulke dappere woorden uit de mond van zo’n klein jongetje<br />
te horen. ‘Goed, goed,’ zei hij, ‘treed binnen en word een speelmaatje voor mijn dochter, de prinses’.<br />
Daarna werd Issun-Boushi het onafscheidelijke metgezel van de prinses. Ze werden ontzettend<br />
goede vrienden, die samen boeken lazen en elke dag met elkaar speelden. De prinses maakte een bed<br />
voor Issun-Boushi van een van haar juwelenkistjes.<br />
Op een dag bezochten de prinses en Issun-Boushi een tempel in de buurt van het huis. Plotseling<br />
verscheen een verschrikkelijke groene duivel, die een magische hamer bij zich droeg. Toen de du-<br />
ivel de prinses prinses zag, probeerde hij haar te vangen. Issun-Boushi trok daarop zijn zwaard en<br />
begon daarmee in de tenen van het monster te prikken. Maar de huid van de duivel was zo dik dat<br />
zijn kleine zwaardje er niet doorheen kon prikken. De duivel kwam alsmaar dichterbij de prinses,<br />
waardoor Issun-Boushi besloot op het lichaam van de duivel te klimmen. Hij gebruikt zijn zwaard<br />
om de duivel onder zijn neus te kriebelen, waardoor deze ontzettend boos werd en brulde.<br />
Op dat moment sprong Issun-Boushi in de mond van de duivel en begon in te hakken op<br />
zijn tong met zijn zwaard. In tegenstelling tot zijn tenen, was de tong erg gevoelig en deed de naald<br />
ontzettend veel pijn. De duivel schrok zo dat hij Issun-Boushi op de grond spuwde en vluchtte. Hij<br />
vergat zelfs zijn magische hamer.<br />
De prinses pakte de hamer op. ‘We mogen<br />
een wens doen,’ zei ze. Ze schudde de hamer<br />
in de lucht en riep: ‘Laat Issun-Boushi als-<br />
tublieft opgroeien!’.<br />
En warempel, elke keer dat de<br />
prinses met de hamer schudde, groeide Is-<br />
sun-Boushi beetje bij beetje. Ze bleef schud-<br />
den tot Issun-Boushi net zo groot was als<br />
zijzelf. Ze waren allebei dolgelukkig en ook<br />
de heer was blij toen hij hoorde wat er ge-<br />
beurd was. Toen ze een paar jaar ouder wa-<br />
ren trouwden Issun-Boushi en de prinses,<br />
en leefden ze nog lang en gelukkig.<br />
issun-boushi • 15
ふっかんのう かんじ<br />
不可能な漢字 © Johnson Banks Design Limited 2010<br />
Kanji voor dummies<br />
Eerstejaars en problemen met kanji? Deze<br />
leuk ontworpen en vooral schattige kanji<br />
helpen je op weg om in een mum van tijd je<br />
achterstand weg te werken. Maar vanaf dat<br />
moment wordt het natuurlijk volledig je ei-<br />
gen verantwoordelijkheid om wekelijks je<br />
kanji netjes bij te houden. Ook bij kanji is<br />
discipline de sleutel tot succes!<br />
16 • Can you bEliEvE this kanJi?<br />
Ganbatte!
ポーメス<br />
door: Pim Omes<br />
Alles over de cultuurcommissie<br />
Zoals sommigen van jullie al in de kamp-editie<br />
van de Tatanukiki hebben kunnen lezen, is er dit<br />
jaar voor het eerst een <strong>Tanuki</strong> kunstcommissie<br />
ingesteld. Omdat we niet alleen meer aandacht<br />
willen schenken aan Japanse kunst en ambacht,<br />
maar ook films en traditionele gebruiken onder<br />
het voetlicht willen brengen, is de commissie<br />
inmiddels omgedoopt tot de cultuurcommissie.<br />
In vorige jaren bleek dat velen van jullie<br />
reeds bekwaam waren in Japanse handwerken,<br />
of op eigen houtje exposities bezochten. Echter,<br />
je was aangewezen op individueel museum-<br />
bezoek of het meedoen bij een vereniging buiten<br />
de universiteit om je te laven aan de Japanse<br />
cultuur.<br />
De taak van de dultuurcommissie zal<br />
er daarom uit bestaan om onze nieuwe eerste-<br />
jaars, alsmede ouderejaars te enthousiasmeren<br />
om bijvoorbeeld gezamenlijk een expositie over<br />
Japanse prenten (ukiyo-e) te bezoeken, of eens<br />
aan den lijve de trommelstokken van de Taiko-<br />
trommel te hanteren. Zeker voor de eerstejaars<br />
is het ontzettend leuk om te ontdekken dat je in<br />
plaats van diegene die op de middelbare school<br />
als enige met Japan bezig was, niet meer de<br />
enige bent met een passie voor origami, Japans<br />
haken of samoerai-zwaarden.<br />
De cultuurcommissie vormt voor ieder<br />
met een passie voor een bepaald aspect of meer-<br />
dere aspecten van de Japanse cultuur een plat-<br />
form om gelijkgestemden te vinden. Immers, je<br />
kunt wel op je kamer achter de computer aller-<br />
hande wetenswaardigheden opzoeken, maar<br />
het is veel leuker om je hobby’s met anderen<br />
die net zo geestdriftig zijn te kunnen delen. Een<br />
aantal voorbeelden van activiteiten die we in<br />
voorbereiding hebben zijn een bezoek aan het<br />
Sieboldhuis, Taiko spelen met de leerlingen van<br />
de Japanse school in Rotterdam, een Japanse<br />
spelletjesdag in het Arsenaal en een heuse sake-<br />
proeverij. Ook stellen we onszelf ten doel om<br />
jullie verder in de Japanse film thuis te laten<br />
worden en bieden we op onze filmavonden een<br />
gezonde mix van vermaak en cinematografische<br />
hoogstandjes aan. Voorts drijft de commissie<br />
niet alleen op de ideeën van de huidige leden,<br />
maar hebben we juist jullie inbreng nodig. Wij<br />
bieden jullie de mogelijkheid om te proeven aan<br />
de grote verscheidenheid van de Japanse cul-<br />
tuur, en om dit programma zo divers mogelijk<br />
te houden willen we dolgraag dat je ideeën op-<br />
stuurt naar: tanuki.cultuur@gmail.com.<br />
Alvast tot ziens op niet alleen onze, maar vooral<br />
jullie activiteiten,<br />
Pim Omes<br />
Voorzitter <strong>Tanuki</strong> Cultuurcommissie 2010-2011<br />
pomEs• 17
びじゅつ ぶんか<br />
美術と文化 door: Pim Omes<br />
Tempels & schrijnen: het verschil<br />
Eenieder die in meer of mindere mate in Japan geïnteresseerd is, heeft vast wel eens gehoord<br />
over de twee geloofssystemen van Japan. Vaak kan men wel oprakelen dat shinto de cultus van<br />
het leven is, en Boeddhisme zorg draagt voor het hiernamaals. Echter, wanneer er naar de ver-<br />
schillen tussen een shinto schrijn en een boeddhistische tempel wordt gevraagd, is dit lang niet<br />
bij iedereen duidelijk. In de hoop hier verandering in te brengen, schreef ik van de zomer op<br />
het weblog van mijn broer Tom en dat van mij over het bezoeken van schrijn en tempel in Kyo-<br />
to. Ik hoop middels de volgende beschrijving van twee heiligdommen in Kyoto, de Kiyomizu<br />
tempel en de Fushimi Inari schrijn het verschil tussen tempel en schrijn te verduidelijken.<br />
18 • kunst & Cultuur: tEmpEls & sChriJnEn: hEt vErsChil<br />
De Kiyomizu tempel is één der<br />
beroemdste tempels van Japan,<br />
en niet in de laatste plaats om zijn<br />
ligging. Het complex is tegen een<br />
bergwand in de oostelijke heu-<br />
vels van Kyoto aangebouwd en<br />
biedt een prachtig uitzicht over<br />
de stad. Wij waren zo fortuinlijk<br />
om de Kiyomizu in de avond te<br />
bezoeken, waardoor een prachtig<br />
verlicht schouwspel ons ten deel<br />
viel. Met name de houten con-<br />
structie die de Hondo (centrale<br />
hal) op de bergwand deed rusten<br />
en de waterval die door het com-<br />
plex stroomt sprongen in het oog. De tempel is vernoemd naar deze Kiyomizu waterval, hetgeen<br />
zoveel als zuiver water betekent. Omdat de Japanners geloven in de heilzame werking van dit zui-<br />
vere water heeft men een huisje om de waterval gebouwd waar het water gedronken kan worden.<br />
De familie Ikeda adviseerde ons dringend om vooral een slok van het Kiyomizu te nemen. Braaf<br />
gaven wij daar aan gehoor en als het water al niet zijn kracht op ons deed uitwerken dan ondergin-<br />
gen we in ieder geval het schouwspel van de prachtige lichtjes die door de waterstralen schenen.<br />
Dat het hier een boeddhistisch tempel betreft, is allereerst af te leiden uit de aanwezigheid van een<br />
pagode. Deze toren bij de ingang van de Kiyomizu tempel telt drie verdiepingen en bevat een af-<br />
beelding van de godheid Koyasu Kannon die bevallingen vergemakkelijkt. Bij elke boeddhistische<br />
tempel treft men een pagode aan waar altijd een reliek van de Boeddha of een godheid in bewaard<br />
wordt. Ten tweede bevat de Kiyomizu tempel de hierboven reeds genoemde Hondo, waar het cen-
trale object van de tempel vereerd wordt. In het geval van de Kiyomizu tempel is de Hondo aan<br />
de Boddhisattva Kannon gewijd die de godheid van de genade is. De Hondo kan betreden worden<br />
door de gelovigen. Op deze manier komt het ‘tempel in’ uit de titel tot stand. Zoals we namelijk<br />
dadelijk gaan zien is het in een shinto schrijn niet mogelijk om het binnenste van het gebouw te<br />
betreden. Naast de Hondo is er tenslotte ook een ruimte ingericht voor de monniken van de tem-<br />
pel. Deze Kodo wordt door de monniken gebruikt om in te studeren en zich van hun gebedstaken<br />
te kwijten. In tegenstelling tot de Hondo is deze Kodo niet toegankelijk voor een lekenpubliek.<br />
Naast de Kiyomizu tempel bezochten we de Fushimi Inari schrijn, die tot het shintoïsme be-<br />
hoort. Een verschil dat onmiddellijk opvalt is de kleur van de Inari schrijn. Waar de Kiyomizu dera<br />
in sombere bruintinten is gestoken heeft men de Fushimi Inari schrijn felrood geverfd. Hoewel<br />
sommige boeddhistische gebouwen ook in dit Chinees rood zijn geverfd, worden shinto-tempels<br />
vaker van deze kleur voorzien. Het belangrijkste kenmerk bij binnenkomst van de shinto-tempel,<br />
is de zogenaamde Torii. Deze poort markeert de scheiding tussen de profane wereld en de heilige<br />
grond van de schrijn. In het geval van de Fushimi Inari schrijn worden we getrakteerd op een<br />
prachtige rij van maar liefst duizend Torii die achter elkaar zijn geplaatst. Op wonderlijke wijze<br />
vinden Japanse traditie en de moderne tijd hier elkaar. Op de achterkant van de Torii kan men<br />
namelijk tegen betaling van een forse som geld de naam van het eigen bedrijf laten snijden. Voor<br />
de nietsvermoedende westerling hebben de ingekerfde Japanse karakters ongetwijfeld iets sprook-<br />
jesachtig, maar wij konden duidelijk de namen van bedrijven als Mitsubishi en Matsushita ontwaren.<br />
Zoals al eerder ter sprake kwam is het grote verschil tussen de boeddhistische tempel en<br />
de shinto schrijn, dat het hoofdcomplex van de boeddhistische tempel wel toegankelijk is en het<br />
hoofdcomplex van de shinto schrijn niet te betreden is. Hierin huist in het geval van de Fushimi<br />
Inari schrijn de vos-kami (natuurgeest/god) Inari.<br />
Deze Inari is de beschermgod van de landbouw in Japan. Omdat de kami zelf in<br />
het hoofdcomplex huist, kan deze door geen enkele sterveling betreden worden. Hier<br />
is het ‘schrijn uit’ van toepassing. Wel kan er om een gunst gevraagd worden aan Inari<br />
door zogenaamde Ema te gebruiken. Op deze houten plaatjes kan men een wens schrij-<br />
ven, waarna ze aan een rek worden gehangen. Eens per week verzamelen de priesters<br />
van de schrijn de ema en verbrandt men ze om de wens naar de kami op te laten stijgen.<br />
Hoewel de bovengenoemde kenmerken het verschil tussen een boeddhistische tempel<br />
en een shinto schrijn iets verduidelijken, is het onderscheid zeker niet absoluut. Omdat de Ja-<br />
panners vóór de invloed van het westen geen duidelijk onderscheid maakten tussen doctrines<br />
uit het Boeddhisme en doctrines uit het shintoïsme, lopen tempel en schrijn vaak naadloos in<br />
elkaar over. Waar het voor de westerling schier onmogelijk lijkt om het overzicht enigszins te be-<br />
waren, heeft ook de Japanner moeite om Boeddhisme en shintoïsme uit elkaar te houden. Men<br />
is namelijk van mening dat rituelen uit beide religies gecombineerd kunnen worden om maxi-<br />
maal effect voor de gelovige te bereiken. Hoe het ook zij, de Kiyomizu tempel en de Fushimi Inari<br />
schrijn waren een lust voor het oog en zijn zijn verplichte kost voor eenieder die Kyoto bezoekt.<br />
Kunst & Cultuur: tempels & sChrijnen: het versChil • 19
じんじらん<br />
人事欄<br />
Dr. Beers weet het beter!<br />
Lieve lezers,<br />
20 • Column: dr. bEErs wEEt hEt bEtEr!<br />
door: Robert Beers<br />
Dr. Beers is niet alleen gespecialiseerd in de Japanse taal en culturen, maar ook connaisseur op<br />
het gebied van dramatiek van de moderne mens. Full-time roddelnicht en all-round homoseksueel.<br />
Voor de eerstejaars een nieuw gezicht, voor de ouderejaars ook een nieuw gezicht. Ik ben Dr. Beers.<br />
Ongevraagd treed ik in de voetsporen van Dr. Gé. Waarom? Ik leg het u uit. Het concept: dr. Gé<br />
is een deskundige die in de vorige jaargang van de Tatanukiki zijn expertise gebruikte teneinde<br />
verdwaalde zielen met een behoefte aan psychologische bijstand naar aanleiding van ingezonden<br />
brieven een hart onder de riem te steken. Dr. Gé is bedankt en gegaan, dus ben ik hier en zet ik het<br />
brievenrubriekje voort.<br />
Wij leven in een zware wereld. En soms zijn we even helemaal gebroken. Waar zijn we eigenlijk<br />
aan begonnen denken we dan, terwijl we opzoeken wat de symptomen van artrose zijn omdat we<br />
in voorbereiding van de aankomende kanji-toets na het oefenen van exemplaar nummer zoveel ge-<br />
woon niet meer kúnnen.<br />
U zegt: wat nu? De Tatanukiki is er voor u, de Japanoloog. Niet alleen is het een gelikt boekje met<br />
allerlei Japan-wetenswaardigheden die onze kennis complementeert, zij biedt ook een gemeen-<br />
schappelijk platform voor de student die het even niet meer ziet zitten. Voor de student die teleur-<br />
gesteld is in de liefde. Studenten die hun dagen slijten met alleen MMORPGs. Zij die niet worden<br />
geaccepteerd als Pikachu. Verbitterde homofielen. Degenen die door hun hypocriete gedrag op hun<br />
plaat zijn gegaan. Mensen die moeite hebben met verantwoordelijkheid. En ‘slet’-roepers, mensen<br />
die eigenlijk zelf het hardst op zoek zijn naar affectie.<br />
Voor hen bied ik namens de redactie nuttige levenslessen verweven met moederlijke liefde die romig<br />
vloeit vanuit haar weelderige inborst. Omdat de matriarch nu eenmaal vindt dat u op deze leeftijd<br />
onder mama’s rokken uit moet komen, om volwassen te worden, en dat valt niet altijd mee. Maar<br />
vooral omdat er iemand moet zeggen dat het leven een bitch is, maar u dat zelf ook kan zijn. Ja,<br />
onzekere japanoloog: kijk niet langer lijdzaam toe hoe uw leven als een tergende buikgriep passeert!<br />
Het is daarom dat ik u allen, lieve lezers, van harte adviseert uw psychosociale ongemakken te<br />
spuien. Dr. Beers spreekt de taal van de ziel en het woord van de waarheid en zal zich over u ontfer-<br />
men. Brief en antwoord worden geplaatst. Voor de een ter lering, voor de ander ter vermaak; we<br />
worden er allemaal beter van. Mail daarom naar drbeersweethetbeter@gmail.com!
Beste dr. Beers,<br />
Ik zit met een probleem waar ik al de hele<br />
zomer pijn van in mijn buik heb. Ik ga al heel<br />
lang om met iemand van de studie en we hebben<br />
het altijd heel leuk met elkaar gehad. Nu<br />
heeft hij onlangs een relatie gekregen, en ik ben<br />
heel blij voor hem omdat ik weet dat hij in goede<br />
handen is. Maar sindsdien herken ik hem niet<br />
meer terug. Hij heeft nooit meer tijd, en zijn gedrag<br />
staat me niet meer aan. Dr. Beers, het doet<br />
me pijn en ik weet niet wat ik moet doen. Kunt<br />
u me helpen?<br />
Groeten,<br />
Een radeloze Kreeft<br />
Lieve radeloze Kreeft,<br />
Erg vervelend, deze recente ontwikkelingen. Zoals de ervaring leert veranderen veel<br />
mensen wanneer zij een relatie krijgen. Bij de een brengt dat positieve gevolgen voort,<br />
de ander wordt er alleen maar een grotere klootzak van. Ik ga er vanuit dat je duidelijk<br />
hebt laten merken wat je van de situatie vindt, en ik begrijp dat deze signalen niet<br />
beantwoord zijn. Het antwoord op de vraag hoe dit zo gekomen kan zijn ligt redelijk<br />
voor de hand: wanneer bepaalde behoeftes groter worden en diens bevrediging op zich<br />
laat wachten doet dit nare dingen met de persoonlijkheid. Men wordt arrogant, als het<br />
ware wil men zeggen: ‘zie mij eens!’ Maar wees gerust, Kreeft, deze bevrediging maakt<br />
zijn verleden niet beter. Nee, met het oog op het heden maakt de persoon die ik analy-<br />
seer alleen maar een grotere farce van zichzelf, omdat hij blijkbaar niet weet hoe hij<br />
zichzelf moet zijn. De volgende stap: breng hem bovenstaande eens aan zijn verstand.<br />
Vraag eens op een discrete manier wat zijn kant van het verhaal is. Eens is het tijd dat<br />
mensen hun plaats dienen te kennen. Graag verneem ik het resultaat van je.<br />
Voor nu warme groeten,<br />
Dr. Beers<br />
Column: Dr. Beers weet het Beter! • 21
しちょうかく<br />
視聴覚 door: Tom Omes<br />
Muziek: Joe Hisaishi<br />
Tradities zijn er om doorbroken te worden en<br />
daarom openen we deze jaargang niet met J-<br />
pop en/of een van de bijverschijnselen daarvan:<br />
beste lezers, de Japanse muziekwereld herbergt<br />
zoveel meer!<br />
We schrijven Japan, jaren 80. Terwijl Ryuichi<br />
Sakamoto de wereld verovert met zijn composi-<br />
ties voor Merry Christmas, Mr. Lawrence en<br />
The Last Emperor, opereert generatiegenoot<br />
Mamoru Fujisawa, beter bekend als Joe Hi-<br />
saishi, nog volledig onder de Westerse radar.<br />
Toch is hij in eigen land dan al enkele jaren<br />
beroemd als vaste componist van de anime die<br />
Studio Ghibli, en regisseur Hayao Miyazaki in<br />
het bijzonder, voortbrengt. Dat is echter op<br />
dat moment al niet het enige. In zijn carrière,<br />
die inmiddels bijna dertig jaar omvat, schreef,<br />
speelde en dirigeerde hij meer dan honderd<br />
langspelers vol. Waar - in dat geval - te begin-<br />
nen?<br />
Kaze No Tani No Nausicaa (1983) is het<br />
enige juiste antwoord. Laat je vooral niet af-<br />
schrikken door het synthesizergeweld dat som-<br />
mige nummers herbergen, maar geniet van de<br />
prachtige suites die de klassiek geschoolde Hi-<br />
saishi met groot orkest opnam. Echter, wanneer<br />
Hisaishi voor een bepaalde stijl kiest bij een film<br />
biedt dit geen enkele garantie voor toekomstig<br />
werk. Zo bleek bijvoorbeeld bij Tonari No To-<br />
toro (1987), een film die hij vrijwel geheel van<br />
elektronische muziek voorzag.<br />
Miyazaki zou echter niet de enige film-<br />
maker blijven die dankbaar gebruik maakt van<br />
Hisaishi’s diensten. De andere rode draad in<br />
zijn carrière wordt gevormd door de films van<br />
22 • muziEk: JoE hisaishi<br />
Takeshi ‘Beat’ Kitano. Waar Hisaishi bij anime<br />
kiest voor muziek die erg trouw is aan de film,<br />
kenmerken de soundtracks die hij voor Kitano<br />
schreef zich door sferische muziek die weinig<br />
op hebben met wat zich op het scherm afspeelt.<br />
Zo weinig zelfs, dat Kitano hem na elf jaar en<br />
zeven films resoluut opzij zette. Desalniettemin<br />
zijn Kids Return (1996) en Dolls (2002) goede<br />
voorbeelden van Hisaishi’s andere muzik ale<br />
kant.<br />
Vooralsnog is Hisaishi - alhoewel onder-<br />
getekende sterk van mening is dat zijn werk de<br />
helft van de films die het begeleidt vormt - nog<br />
steeds akelig onbekend in Europa. Ondertussen<br />
breidt hij zijn werkterrein wel degelijk uit: hij<br />
is bijvoorbeeld de eerste Japanner die in Korea<br />
een muziekprijs won.<br />
Joe Hisaishi: grensoverstijgend en van muzi-<br />
kale wereldklasse.
Acteur: Ken Watanabe<br />
Je kent hem misschien als Lord Katsumoto<br />
Game: Taiko no Tatsujin DS 3<br />
De arcadehalfavoriet van menig Japanner<br />
werd al twee keer eerder uitgebracht op de<br />
Nintendo DS. Het geboekte succes wil ontwik-<br />
kelaar Namco nu verder zetten met deel drie,<br />
genaamd Taiko no Tatsujin DS: Dororon! You-<br />
kai Daikessen!!. Na het experimenteren met<br />
een éénspelermodus in het vorige deel, word je<br />
nu getrakteerd op een volwaardige role playing<br />
game met ieders favoriete trommel in de hoof-<br />
drol. Het mag dan misschien wel niet zo duren<br />
zijn als het gemiddelde Final Fantasy-avontu-<br />
ur, maar toch blijft het een amusant avontuur.<br />
Verder zijn alle klassieke modi weer aanwezig,<br />
nu met een nog breder scala aan klassiek, J-<br />
pop, game- en anime-muziek. Dus de hoogste<br />
tijd om je DS weer aan de oplader te leggen!<br />
~ Guan van Zoggel<br />
(The Last Samurai, 2003), of de Chairman uit<br />
Memoirs of a Geisha (2005), maar recentelijk<br />
was deze acteur te zien in blockbuster Inception<br />
als Saito. Naast meer rollen in Westerse films<br />
als Batman Begins (2005) en Letters from Iwo<br />
Jima (2006) heeft hij in veel Japanse films zo-<br />
als Tampopo (1985) en Welcome Back, Mr. Mc-<br />
Donald (1997) gespeeld.<br />
De nu 51-jarige acteur kreeg pas in 2006<br />
zijn eerste hoofdrol in Memories of Tomor-<br />
row en won hiermee verschillende Best Actor-<br />
awards na al meerdere malen genomineerd te<br />
zijn voor zijn bijrollen. Naast films doet Wata-<br />
nabe ook toneel en dramaseries.<br />
De man is echter van nog meer markten<br />
thuis, wat bleek uit publicatie van zijn autobio-<br />
grafische boek Dare? Who am I? (1997), waarin<br />
hij open vertelt over zijn ziekte Hepatitis C.<br />
Ontwikkelaar: Namco<br />
Uitgever: Namco<br />
Platform: Nintendo DS<br />
~ Melissa Costa<br />
Verschenen: 1 juli 2010 (alleen Japan)<br />
Genre: Muziek/ritme-game<br />
mEdia: kEn watanabE & taiko no tatsuJin ds 3 • 23
しちょうかく<br />
視聴覚 door: Guan van Zoggel<br />
In Memoriam: Satoshi Kon<br />
jaarlijke verkiezingen van uitgeverij Kodansha,<br />
1963-2010<br />
Onvoorspelbaar, was-ie. Zo ook zijn plotselinge<br />
overlijden op 24 augustus 2010, slechts drie<br />
maanden na het constateren van kanker aan<br />
zijn alvleesklier. We blikken terug op het leven<br />
van belangrijk man, wiens faam dat van Hayao<br />
Miyazaki niet heeft mogen evenaren, maar<br />
wiens belang door niemand in twijfel getrokken<br />
durft te worden.<br />
Satoshi Kon werd geboren op 1963, wat betek-<br />
ent dat hij tijdens zijn middelbare school peri-<br />
ode opgroeide met anime als Space Battleship:<br />
Yamato (1974) en Mobile Suit Gundam (1979).<br />
Op zijn negentiende studeerde hij af aan de<br />
Musashino Art University, al begon zijn carri-<br />
ère als mangaka eerder, namelijk met de manga<br />
Toriko (1984), dat hij tijdens zijn collegejaren<br />
getekend had. Het won de tweede plaats bij de<br />
24 • in mEmoriam: satoshi kon<br />
wat voor Kon een perfect opstapje was naar<br />
het bedrijfsleven. Hij mocht samenwerken met<br />
grote namen, zoals Mamoru Oshii en zijn idool<br />
Katsuhiro Otomo.<br />
Als regisseur debuteerde Kon met Per-<br />
fect Blue (1998), gebaseerd op de gelijknamige<br />
roman van Yoshikazu Takeuchi. Hierin werden<br />
drie belangrijke elementen uit het boek (idool,<br />
horror en stalker) gecombineerd met een stijl<br />
waar Kon heer en meester in is, namelijk de<br />
grens tussen fantasie en realiteit doen laten ver-<br />
vagen. Een ijzersterk debuut van Kon.<br />
Hoewel hetzelfde budget voor zijn<br />
tweede film werd uitgetrokken, wist Millenni-<br />
um Actress (2002) haar voorganger zowel kri-<br />
tisch als financieel te overtreffen. De film draait<br />
om een gepensioneerd actrice, die na haar suc-<br />
cesvolle hoogtijdagen op het witte doek opeens<br />
uit de publiciteit verdwijnt. Het vervagen van<br />
fantasie en realiteit wordt in deze film naar een<br />
nog hoger niveau getild, mede doordat vierde<br />
muur doorbroken wordt, wat de kijker constant<br />
verrast en in verwarring houdt.<br />
Al in het jaar erop verschijnt Tokyo God-<br />
fathers (2003), dat ondanks de serieuze thema-<br />
tiek luchtig is uitgevoerd en daarmee in con-<br />
trast staat met met Kons eerdere werken. Drie<br />
merkwaardige daklozen ontdekken een verla-<br />
ten baby op Kerstavond en besluiten op zoek<br />
te gaan naar de ouders. Het trio bestaat uit een<br />
alcoholverslaafde zwerver, een homoseksuele<br />
travestiet en een meisje dat van huis is weggelo-<br />
pen – gegarandeerd lachwekkende situaties.<br />
Met Paranoia Agent (2004), een anime-<br />
serie van dertien afleveringen, hervat Kon zijn<br />
eerdere stijl en voegt hieraan een laag van so-
ciale problematiek toe. Volgens hem is de serie<br />
een creatie van ongebruikte ideeën die niet in<br />
zijn eerdere projecten pastten, maar wel aan de<br />
kijkers overgedragen zou moeten worden.<br />
Paprika (2006), gebaseerd op het gelijk-<br />
namige boek van Yasutaka Tsutui, stond eigen-<br />
lijk gepland als opvolger van Perfect Blue, maar<br />
is destijds wegens externe financiële proble-<br />
men stopgezet. Na jaren van voorbereiding en<br />
productie verscheen de film dan eindelijk in<br />
2006 in de bioscopen. Ook in Paprika speelt de<br />
wisselwerking tussen dromen en realiteit een<br />
belangrijke rol, deze keer in de vorm van een<br />
nieuwe psychotherapie waarbij met een men-<br />
tale ziekte geholpen worden door middel van<br />
dromen analyzeren.<br />
Sinds het ongekende succes van Pa-<br />
prika heeft Kon zich relatief rustig gehouden.<br />
In 2007 was hij een van de mede-oprichters<br />
van Japan Animaton Creators Association, of<br />
JAniCA. Samen met Mamoru Oshii, zijn voor-<br />
malige werkgever ten tijde van Patlabor 2:<br />
The Movie, en Makoto Shinkai maakte hij<br />
Ani*Kuri15, een productie voor NHK Televi-<br />
sion. Zijn bijdrage bleef echter beperkt; alleen<br />
het korte Ohayou (2007) kwam van zijn hand.<br />
Waarschijnlijk werkte hij op dat mo-<br />
ment in gedachte al aan zijn volgende film,<br />
The Dream Machine (2010). Helaas zou hij de<br />
voltooiing van de film niet mee mogen maken. In<br />
mei 2010 constateerden doktoren alvleesklier-<br />
kanker, aangevuld met het bedroevenswaardige<br />
bericht dat hij nog slechts een half jaar te leven<br />
had. De keuze voor Kon was gauw gemaakt: hij<br />
wilde het resterende beetje leven niet werkend,<br />
maar samen met zijn vrouw doorbrengen. Tot<br />
ieders grote spijt bleek de indicatie van en half<br />
jaar een ruime schatting en met slechts 46 jaar<br />
achter de rug overleed hij op 24 augustus 2010.<br />
“If you excuse me, I’ve got to go now.”<br />
– Satoshi Kons laatste woorden<br />
in mEmoriam: satoshi kon • 25
じんじらん<br />
人事欄 door: Tom Omes<br />
Column: een Barbaar over China<br />
Tom is derdejaars Japanoloog en kijkt met een kritische blik naar de werkelijkheid. In zijn col-<br />
umn komen zijn leven en de harde realiteit bijeen, vaak in het kader van Japan en Nederland.<br />
Tussen avondeten en koffietijd zit bij vele in-<br />
woners van dit land vaak een moeizaam te over-<br />
bruggen uurtje. Wat doen bijna één miljoen<br />
Nederlanders dan? Die kijken naar De Wereld<br />
Draait Door. Met deze keer de grootste boeken-<br />
beurs ter wereld in China, die volgend jaar het<br />
thema ‘Nederland’ kent.<br />
Ter ere van dit heuglijk feit werd hier op<br />
een boekenbeurs in de Amsterdamse Wester-<br />
gasfabriek vast bij stilgestaan. Reden te meer<br />
voor de ‘Jakhalzen’ - zogenaamd vlotte inter-<br />
viewers met rode stropdassen die enorm de<br />
vaart uit het verder oh-zo-snelle programma<br />
halen – om daar journalistiek te bedrijven. Na<br />
een Chinese gast onomwonden de grond in<br />
gestampt te hebben om haar Nederlandse uit-<br />
spraak werd de microfoon bij Adriaan van Dis<br />
in het gezicht geduwd. Die wist daar wel raad<br />
mee.<br />
Wild gebarend en klanken uitstotend<br />
imiteerde Van Dis in een ultieme poging tot lol-<br />
ligheid het Mandarijn. Boer Bertus zou het er<br />
met de menukaart van de plaatselijke afhaal-<br />
chinees beter vanaf brengen. Lieve hemel, wat<br />
bleek de titel van zijn boek Een Barbaar in Chi-<br />
na (1987) ineens toepasselijk. Anderzijds maakt<br />
deze wetenschap de situatie des te pijnlijker,<br />
aangezien je van iemand die een literaire reis-<br />
gids over China schrijft – of was dat plagiaat?<br />
– mag verwachten dat deze iets zinnigs over dat<br />
land te melden heeft. Helaas, niets daarvan.<br />
Oost-Azië is voor veel mensen hier blijkbaar<br />
een en hetzelfde. Natuurlijk, elke Chinees ver-<br />
26 • Column: EEn barbaar ovEr China<br />
went zijn vrouw eenmaal in de week met een<br />
bak dampende foe yong hai. Uiteraard, Japan-<br />
ners komen niet hoger dan het middel van de<br />
gemiddelde Nederlander. Ga zo maar door.<br />
Schrijnend is dat dergelijke stereotype-<br />
ringen niet eens grappig bedoeld zijn. Laatst, bij<br />
een bezoek aan de kapper – en nee, daar wor-<br />
den inderdaad geen hoogdravende gesprekken<br />
gevoerd – kreeg ik de vraag wat ik studeerde.<br />
‘Japans? Ja ik ben zelf toch zó gek op Chinees,<br />
heerlijk, Chinees!’<br />
Ander voorbeeld dan. Elke zaterdagoch-<br />
tend heel flauw ‘ni hao’ toegeroepen worden<br />
door je werkgever is voor iemand die zich bezig-<br />
houdt met Japan al een op zijn minst aparte<br />
ervaring, maar na teruggekomen te zijn uit<br />
Tokyo hoop je op meer dan ‘en, hoe waren de<br />
Olympische Spelen van dichtbij?’ Lange stilte.<br />
‘Die waren toch daar?’<br />
Een garantie voor stomme vragen is het<br />
in de trein openslaan van boeken met kanji<br />
op de omslag. Of aan de binnenkant, want<br />
Nederlanders kijken immers altijd schaamte-<br />
loos mee bij diegene die naast hen zit. ‘Wat is<br />
dat dan voor spijkerschrift?’, klinkt het dan,<br />
bijna verontwaardigd. Dat, mevrouw, zijn nou<br />
dwergenrunen. Nou goed? En nee meneer de<br />
conducteur, dat is niet de menukaart van het<br />
Chinese restaurant in mijn dorp.<br />
Nog leuker is het echter wanneer die<br />
rare tekens correct geïdentificeerd worden als<br />
zijnde Oost-Aziatisch. ‘Japan, China, Korea,<br />
dat is toch allemaal hetzelfde? Ze eten allemaal
ijst met stokjes en kroepoek, toch?’ Het loont de<br />
moeite dan een gedetailleerd antwoord te geven. Wist<br />
u, mevrouw, dat de stokjes per land verschillen? Chi-<br />
nezen hebben langere stokjes dan Japanners, terwijl<br />
Koreanen bij voorkeur metalen exemplaren in hun<br />
rijst steken. Bovendien, kroepoek is van origine een<br />
Indonesisch bijgerecht. Laten we het eens omdraaien,<br />
mevrouw. Nederland, België, Duitsland, dat is toch<br />
allemaal hetzelfde? We eten toch allemaal friet met<br />
onze handen?<br />
Het roept vragen bij me op. Om een enorm ar-<br />
senaal aan redenen – waarvan de belangrijkste altijd<br />
’74 lijkt te zijn, absurd eigenlijk – willen de meeste<br />
Nederlanders in het buitenland toch ook niet voor een<br />
Duitser worden aangezien? Integendeel, als je met de<br />
Franse campingeigenaar in zijn eigen taal een praatje<br />
maakt, onderwijl de tentharingen in zijn gazon jas-<br />
send, wil je dat hij in de gaten heeft wat voor mon-<br />
daine, welbespraakte Nederlander je wel niet bent en<br />
zeker geen Duitser die altijd zijn eigen taal spreekt –<br />
om nog maar een misvatting te noemen.<br />
Misschien is het in een land, waar verder kij-<br />
ken dan de neus lang is dikwijls de uitzondering op<br />
de spreekwoordelijke regel vormt, ook wel teveel<br />
gevraagd. Het moet een prettig gevoel zijn om su-<br />
shi van AH Select naar binnen te werken en niet te<br />
merken dat dit verre is van hoe sushi zou moeten<br />
smaken. ‘Och’, zullen de beleidsbepalers in Zaandam<br />
gedacht hebben, ‘dat proeven ze toch niet’.<br />
En ze kregen gelijk.<br />
Column: EEn barbaar ovEr China • 27
どうそうかい<br />
かいわ<br />
同窓会と会話 door: Ronald Hilhorst<br />
Op de koffie bij: Edith Koopman<br />
Voor elke editie van de Tatanukiki gaan we op de koffie bij een alumnus die aangesloten is bij de<br />
Alumnikai. De ene keer is het een onbekend gezicht, de andere keer is het misschien wel een docent.<br />
Van wanneer tot wanneer heeft u op het<br />
Arsenaal vertoefd?<br />
Toen ik begon was het Arsenaal er volgens mij nog niet,<br />
maar van 1980 tot 1988. In die tijd duurde de studie nog<br />
zes jaar. Omdat ik student-assistent was en veel baantjes<br />
had om mijn studie te betalen (en een enorme hekel had<br />
aan tentamens doen) heb ik er wat langer over gedaan.<br />
Waarom en wanneer wist u dat u Japans<br />
ging studeren?<br />
Toen ik achttien was heb ik een half jaar in Japan ge-<br />
woond en gewerkt bij een rozenkwekerij. Omdat ik toen<br />
totaal geen Japans kende, was het moeilijk om goed con-<br />
tact te hebben met de mensen om me heen. Daarom heb<br />
ik toen ik terugkwam besloten om Japans te gaan stud-<br />
eren. Dat heeft toen nog een paar jaar geduurd omdat ik<br />
eerst genoeg geld moest verdienen om te kunnen stud-<br />
eren.<br />
Welke ambities die u toen had zijn nu verwezenlijkt?<br />
Eerlijk gezegd was het mijn enige ambitie om de taal goed<br />
te leren spreken en lezen. Dat is redelijk gelukt, vooral<br />
omdat ik na een studie in Tokyo elf jaar onafgebroken in<br />
Japan bij een Japans bedrijf heb gewerkt. Aan het einde<br />
van mijn studie was mijn grootste ambitie het vertalen<br />
van mooie Japanse literatuur. Daar is het helaas nog niet<br />
van gekomen.<br />
28 • op dE koFFiE biJ: Edith koopman
Welke docent en/of student staat u het meest bij?<br />
Isabel van Daalen heeft mij als student enorm gestimuleerd. Niet alleen vanwege haar kennis van<br />
Japan en het Japans, maar ook als mens. Ze zat in een hoger jaar, en op een bepaald moment had-<br />
den we samen Klassiek Japans vanwege het geringe aantal studenten. Van Miao Ling Tjoa waren<br />
we allemaal een beetje bang, maar aan haar heb ik mijn kennis van en voorliefde voor de Japanse<br />
grammatica te danken. En Professor Boot, voor wie de geschiedenis stopte bij de Meiji Periode,<br />
van wie ik heb geleerd dat je eerst letterlijk en daarna pas “mooi” moet vertalen. En natuurlijk<br />
Erika de Poorter, door wie ik Noh heb leren waarderen. En een Australische professor van wie<br />
ik de naam ben vergeten. Van hem hadden we ook klassiek Japans. Ik herinner me dat hij soms<br />
zo enthousiast was over sommige passages, dat wij daardoor extra gestimuleerd werden om hele<br />
stukken zelf te lezen.<br />
Wat zijn uw dagdromen?<br />
In een klein huisje op Shikoku mooie boeken vertalen en udon, rijst en tsukemono eten.<br />
Wie zijn uw helden?<br />
Wat een gekke vraag. Alle eerlijke, niet-arrogante mensen. Mensen die geen waarde hechten aan<br />
status. Mika, mijn beste Japanse vriendin, die na de diagnose “nog vijf maanden” nog zes jaar in-<br />
tensief heeft geleefd en mij in een brief na haar dood heeft aangespoord om “nu iets moois van het<br />
leven te maken” want “jij bent misschien de volgende.” Eerstejaars studenten die keihard werken<br />
en studeren om hun dromen te verwezenlijken. De Japanse arts die ervoor heeft gezorgd dat ik<br />
nog leef en met wie ik daarna menig kommetje sake heb gedronken. De fietskoeriers in Nijmegen<br />
die bij elk weer gewoon hun werk doen. Of bedoel je een ander soort helden?<br />
op dE koFFiE biJ: Edith koopman • 29
りゅうがくせい<br />
留学生 door: Aranka Leonard<br />
Leidse studenten vanuit Japan<br />
Beste allemaal,<br />
Welkom bij de eerste ryuugakusei column van dit jaar. Ik ben één van de geluksvo-<br />
gels die komend jaar mag doorbrengen in het land waar wij allemaal van dromen.<br />
Voor ons Nagasaki-gangers begint het ryuugakusei-leven komende week<br />
pas volop. Dan moeten we ons registreren bij het stadhuis, gaan we op zoek naar<br />
een mobieltje en kunnen we hopelijk een internetaansluiting voor in onze apparte-<br />
mentjes regelen. Daarnaast beginnen dan onze eerste lessen en gaat iedereen op<br />
zoek naar een club. Echte ervaringen kan ik dus nog niet echt met jullie delen.<br />
Wel kan ik jullie een blik op Japan gunnen door de ogen van iemand die<br />
hier pas voor de eerste keer is, een ervaring die voor velen van jullie hopelijk nog<br />
op het programma staat en voor anderen misschien al lang verleden tijd is. Dit zijn<br />
in ieder geval enkele dingen die mij tijdens mijn dagen in Tokyo en de eerste paar<br />
dagen in Nagasaki opvielen:<br />
• Bijna alle plastic zakjes worden onder het handvat met een stukje plakband<br />
dichtgeplakt.<br />
• Op straat stinkt het op de meest random plekken.<br />
• Er staan zelfs begroeters/proppers bij McDonalds.<br />
• Door het – in vergelijking met Nederland – hoge chloorgehalte in het water<br />
wordt douchen af en toe een enigszins dubieuze ervaring; ben je nu lekker fris,<br />
of stap je net uit een zwembad?<br />
• Het straatbeeld is schoon en opgeruimd, totdat je naar boven kijkt. Elektricit-<br />
eitskabels netjes wegwerken is Japanners onbekend.<br />
• Japanners combineren sportschoenen met alles.<br />
• Japanse vrouwen kunnen niet op hakken lopen, maar toch doen ze dit massaal.<br />
Dit zijn slechts enkele dingen die mij opvielen hier. Er zullen er ongetwijfeld nog<br />
veel meer gaan komen, en veel dingen zullen me ook gewoon worden. Toch hoop<br />
ik dat ik me nog even wat langer kan verbazen over dit heerlijk tegenstrijdige land,<br />
en dat wij jullie met onze komende verhalen maar vreselijk jaloers mogen maken!<br />
Veel liefs uit Nagasaki,<br />
Aranka Leonard<br />
30 • ryuugakusEi: aranka lEonard
Voor de mensen die mij niet kennen is een<br />
introductie op zijn plaats. Ik studeer sinds<br />
2006 Talen en Cultuur van Japan in Leiden.<br />
Op het moment ben ik bezig met mijn tweede<br />
jaar van de MA-opleiding en, als onderdeel<br />
van dat programma, studeer ik nu in Tokio<br />
aan de St. Paul’s University, ook wel Rikkyo<br />
genoemd (立教大学).<br />
De mensen die vorig jaar, al dan niet<br />
sporadisch, de Tatanukiki hebben opengesla-<br />
gen, zullen zich misschien herinneren dat<br />
ik al eerder een klein stukje heb geschreven<br />
over het MA-programma in Japan. Echter,<br />
doordat ik mij op het moment van schrijven<br />
slechts enkele weken door Tokio heb kunnen<br />
manoeuvreren ontbeerde het stukje de no-<br />
dige informatie met betrekking tot het eigen-<br />
lijke MA-programma, wat ik nu aan zal vul-<br />
len. Overigens, mijn academische ervaringen<br />
hebben dus alleen betrekking op Rikkyo.<br />
Omdat ik als MA-student naar Rikkyo ben gekomen ben ik in Rikkyo een ‘graduate student’ (大学<br />
院生). Behalve dat de titel ‘daigakuinsei’ altijd mooie reacties bij mensen losmaakt zitten er ook nog<br />
daadwerkelijke voordelen aan. Zo kan je bijvoorbeeld veel meer boeken lenen bij de bibliotheek.<br />
Overigens weet ik niet precies hoeveel maar ik ben nog niet tegen het limiet aangelopen, en zijn er<br />
veel aparte ruimtes gereserveerd voor de graduate studenten.<br />
Bovendien kan je, mits je Japans toereikend is, meedoen aan colleges samen met Japanse<br />
graduate studenten. Ik volg nu zelf twee van die colleges en de hoeveelheid werk is beduidend groter<br />
dan de taalcolleges. Ik durf te stellen dat de een week van een enkel graduate college meer werk is<br />
dan een heel semester aan taalcolleges. Vanzelfsprekend merk je ook dat je taalvaardigheid sneller<br />
vooruit gaat bij die colleges dan bij de taalcolleges. Ik kan mensen dan ook aanraden om zoveel mo-<br />
gelijk inhoudelijke colleges te volgen, of die in ieder geval voorrang te geven boven de taalcolleges.<br />
Echter, het is natuurlijk niet alleen maar studie in Tokio. Er is zoveel te doen in Tokio dat het<br />
soms moeilijker is je op de studie te richten dan in Leiden. Bovendien organiseert de circle waar ik<br />
bij aangesloten ben in Japan, IFL, veel leuke dingen en het overgrote deel van mijn Japanse vrien-<br />
denkring komt dan ook uit die circle. Het is dan ook met die vriendenkring dat er veel cafés, clubs en<br />
andere gelegenheden worden aangedaan en we Tokio toch wel met enige regelmaat veilig maken.<br />
Floris van Exter,<br />
vanuit Tokio<br />
ryuugakusEi: Floris van ExtEr • 31
じんじらん<br />
人事欄<br />
Column: Masterstudente Diana<br />
In september 2007 begon ik aan de BA Talen en<br />
Culturen van Japan in Leiden, net vers van het<br />
Atheneum. Naast het feit dat ik vanuit Brabant<br />
naar het westen van Nederland moest verhui-<br />
zen, stapte ik ook een geheel nieuwe wereld in:<br />
de wereld van Japan.<br />
Na anderhalf jaar hard studeren kreeg ik<br />
in april 2009 de kans naar Tokyo te gaan samen<br />
met dertien anderen via het Tokyo Pilot Pro-<br />
gramme. Aan het Japan-Nederland Instituut,<br />
daar het Nichiran Gakkai (日蘭学会) in Ginza<br />
kregen we drie maanden lang elke dag college<br />
in het Japans, plus een Material Culture col-<br />
lege, waarvoor we ook zelf op onderzoek moes-<br />
ten gaan in Tokyo. Toen ik eenmaal terug was<br />
in Nederland wist ik het zeker: in de toekomst<br />
wilde ik weer naar Japan.<br />
De MA Japanese Studies, de doorst-<br />
roommaster van de bacheloropleiding, biedt<br />
deze mogelijkheid. Deze MA duurt twee jaar en<br />
in het eerste heftige en zeer intensieve semester<br />
word je klaargestoomd voor het jaar dat je in<br />
Japan zult doorbrengen; in april het jaar erop<br />
(voor mij dus april 2011) vertrek je naar Japan<br />
om zo’n twaalf maanden volgens de Japanse<br />
academische kalender — dus van april tot april<br />
— aan een Japanse universiteit door te brengen.<br />
Ik wilde echter niet alleen voor dat in-<br />
gesloten jaar de MA doen; ook dankzij het in-<br />
tensieve taalprogramma van het eerste semes-<br />
ter—en uiteraard het jaar Japan — kan ik mijn<br />
niveau Japans hopelijk verder tillen tot het<br />
gewenste niveau.<br />
32 • Column: mastErstudEntE diana<br />
door: Diana Kuijpers<br />
Diana heeft afgelopen jaar haar bachelor-diploma in de wacht gesleept en is dit jaar begonnen aan<br />
haar master. In haar column vertelt ze over de master en hoe het is opnieuw eerstejaars te zijn.<br />
13 september was het zover. Na een lange<br />
vakantie, geheel nodig na drie jaar zwoegen bij<br />
de BA, was het tijd voor de Master. Op de in-<br />
troductiebijeenkomst zagen we elkaar, de MA-<br />
groep van 2010-2011, voor het eerst. Het uit-<br />
eindelijke aantal van MA-studenten is achttien,<br />
waaronder maar twee internationale studenten.<br />
Zij begonnen zonder verwachtingen aan<br />
het programma, voornamelijk nog bezig met<br />
het settelen in het regenachtige Nederland,<br />
terwijl de uit Leiden afkomstige ‘doorstroom-<br />
studenten’ met allerlei horrorverhalen over het<br />
eerste MA-semester in hun achterhoofd van<br />
start gingen.
Al voor de eerste week hadden we twee testen,<br />
de zogeheten ‘Placement Tests’, om ons niveau<br />
the bepalen. Niets om voor te vrezen voor de<br />
Leidse studenten, aangezien het hier slechts om<br />
groepsindelingen ging, en niet om of je wel of<br />
niet naar de MA mocht doorstromen.<br />
Toch zorgden de geschreven test—begri-<br />
jpend lezen en grammaticale oefeningen—en<br />
met name de conversatietest voor enige zenu-<br />
wen hier en daar.<br />
Hoewel de eerste collegeweek voornamelijk<br />
bestond uit introducerende colleges, logen het<br />
leeswerk en de web posts voor de week erop er<br />
niet om. Ook het Japans is veel en veel inten-<br />
siever: elke week hebben we vier keer taalcol-<br />
lege, dus elke dag een ‘blokuur’. Deze colleges<br />
gebruiken echter niet maar één boek; omdat<br />
elk college een ander taalelement behandelt —<br />
lezen, discussie, presentatie, schrijven — is er<br />
voor elk taalcollege ander materiaal en, je raadt<br />
het al, ander (en veel) huiswerk. Uiteraard zijn<br />
alle taalcolleges in het Japans en behalve in de<br />
pauzes kom je amper aan Nederlands of Engels<br />
toe.<br />
Meteen de eerste week kregen we ook<br />
een schrikmomentje: het bleek dat we al op vri-<br />
jdag de zeventiende september een bijeenkomst<br />
hadden over onze plaatsing aan een Japanse<br />
universiteit. Er werd verwacht dat je dan kon<br />
vertellen in welke stad en aan welke universiteit<br />
je wilde studeren en dan vooral waarom. Leuk<br />
zou je zeggen — is het ook — maar zo gauw je<br />
beseft wat dit betekent en waar dit allemaal om<br />
gaat, zo even tussen de bedrijven door, is het<br />
wel even spannend!<br />
Inmiddels zijn alle MA-studenten ge-<br />
plaatst, bijna allemaal bij de universiteit van<br />
hun eerste keuze. Ikzelf ben geplaatst aan So-<br />
phia University, of Jōchi Daigaku (上智大学),<br />
te Tokyo, de stad waar ik dus al drie maanden<br />
doorgebracht heb in mijn tweede BA-jaar. Eén<br />
andere MA-student zal met mij naar Sophia<br />
gaan en zeven anderen zijn ook in Tokyo gep-<br />
laatst; de overige studenten zullen in Kyoto en<br />
Kobe gaan studeren. Nu kan het hele, zeer ex-<br />
tensieve administratieproces beginnen tussen<br />
alle huiswerkbedrijven door!<br />
Foto: André van der Linden<br />
Column: mastErstudEntE diana • 33
ちゅうごく<br />
中國 door: Daniëlle Drost<br />
SVS: <strong>Tanuki</strong> en Tian Long<br />
Daniëlle is tweedejaars Sinologe en hoofdredacteur van de Krant met Karakter, de journal van<br />
Sinologie. Zij verzorgt teksten over China die Japanologen/Koreanisten ook kunnen begrijpen<br />
Zijn illusie zou nog enigszins aan kracht kunnen toenemen als een van die bladeren die de herfst-<br />
wind door de lucht liet razen maar in zijn kooi zou vallen. Tijdens de zomermaanden had de boer<br />
op allerlei plaatsen in het bos vallen gezet, die hij steeds zonder moeite had kunnen ontwijken.<br />
Zijn voorzichtigheid had echter niet lang op de voorgrond mogen blijven, want nu, na een half<br />
jaar, had de hem zo kenmerkende arrogantie alle ruimte weer ingenomen. Voor het voorgevoel<br />
was geen plaats geweest, met als resultaat dat hij sinds de zon was opgekomen in de kooi worstel-<br />
de om zichzelf te bevrijden. Zelfs een simpele goudstuk-illusie zou hij nu niet kunnen opbrengen.<br />
Misschien was het beter zich een moment te gunnen waarin zijn krachten konden opladen, om<br />
straks opnieuw te proberen zijn mensengedaante aan te nemen. Het snelle ritme in zijn borstkas, de<br />
beten van de teken die zich in zijn huid hadden vastgebeten en de regen die zijn vacht had doorweekt<br />
deden hem van vermoeidheid op de vloer ineenzakken. Hij stonk ook. Opeens werd hij verward<br />
door de frisse lucht die zijn oren platdrukte. De klap op zijn hoofd voelde bijna als een verlossing.<br />
Uitbundig was zijn vrouw geweest, toen hij met de <strong>Tanuki</strong> was aangekomen vanmiddag. Chika<br />
was een beeldschone, maar bijgelovige vrouw en hij had haar destijds niet geloofd toen ze zei dat<br />
er soms een Yokai langs hun huis liep. Tijdens de lente had hij zijn sceptische houding tegenover<br />
de door hem zo genoemde ‘volksverhalen’ van zijn vrouw moeten bijstellen. ’s Avonds op het Set-<br />
subun was er een groot feest georganiseerd door zijn beste vriend Taiki. Op dat feest had hij lang<br />
staan discussiëren met een oude kennis, waardoor hij de vreemdeling met het felle witte haar niet<br />
had opgemerkt.<br />
Het was Taiki die had gezien hoe zijn vrouw, duidelijk dronken van de sake, richting het bos<br />
was gelopen met de vreemdeling. Hij had haar net op tijd kunnen bereiken. Voor zijn ogen was<br />
het naakte mannenlichaam in een wasbeer veranderd en vervolgens de nacht in gerend. Wat<br />
een enorme testikels had die man gehad. Chika zei dat de verleider een <strong>Tanuki</strong> was en dat ze<br />
nu in zijn ban zou zijn totdat het wezen door hem verdronken zou worden. Diezelfde nacht<br />
nog merkte hij de consequenties van het gebeuren. Zijn vrouw had zich om middernacht wild<br />
op hem gestort, om hem pas na twee uur -waarin ze hem helemaal uitgeput had- te laten sla-<br />
pen. Zijn vrouw lag toen echter nog steeds grommend in bed. Chika bleek ook na die nacht<br />
onverzadigbaar. Hij was er toen steeds meer in gaan geloven dat zijn vrouw inderdaad in de<br />
ban was van de Yokai. Inmiddels waren ze beide opgebrand aan het raken, ondanks dat ze<br />
hun ritme zo goed mogelijk probeerden aan te passen aan de verplichte nachtelijke activiteit.<br />
Chika lag nu te rusten, maar voordat ze was gaan slapen had ze hem op het hart gedrukt het<br />
36 • SVS: <strong>Tanuki</strong> en Tian Long
wezen vanavond nog te verdrinken. Takashi wilde het niet toegeven, maar het stoorde hem dat<br />
dit wezen zijn vrouw had kunnen verleiden. Er was ook nog iets van zijn oude sceptische houding<br />
overgebleven, die ervoor zorgde dat hij naar de hoek van de kamer liep. Voor de kooi stopte hij en<br />
hij vroeg, zittend op zijn hurken: ‘Hoe oud ben je?’, ‘Hoe duur is het?’ negeerde de das zijn vraag.<br />
‘Hoeveel kost mijn leven? Noem je prijs.’<br />
Takashi keek in de zwarte ogen en voelde een tinteling bij de huid rond zijn wenkbrauwen. Plots<br />
vielen zijn oogleden dicht. Dat wezen probeert me te hypnotiseren! schoot het door Takashi’s<br />
hoofd. Snel schoof hij zo goed en kwaad als het ging van de kooi vandaan. De <strong>Tanuki</strong> verloor op<br />
hetzelfde moment zijn bewustzijn en de verschrikte boer kreeg zijn ogen weer open. Alvorens het<br />
beest een metalen band om zijn nek om te doen gunde hij zich eerst een minuut om zijn hartslag<br />
weer onder controle te krijgen. Vervolgens stopte hij de bewusteloze <strong>Tanuki</strong> in een juten zak.<br />
De wateren werden sinds het einde van de 14e eeuw steeds drukker bevaren met Japanse schepen<br />
die naar China voeren om te helpen in de strijd tegen de piraterij. Long zag de boten vanuit haar<br />
woning aan met een mengeling van tegenzin en trots. Ze hoorde bij China, of China hoorde bij<br />
haar, maar ze had zich gevestigd op deze plek omdat ze zich enkele decennia wilde terugtrekken.<br />
Ze was een waterdraak in een mensenlichaam. Long had gekozen voor een vrouwelijk lichaam,<br />
omdat ze dol was op de borsten en heupen en het stemgeluid van mensenvrouwen. Ondanks de<br />
koude herfstwind liep ze de hele dag naakt, zodat ze haar nieuwe lichaam kon bewonderen en<br />
eraan kon wennen. Afwezig legde ze haar hand in haar nek en tuurde over het strand naar de zee.<br />
Het vissersbootje trok op de een of andere manier haar aandacht. In de boot zat een man, die op<br />
het punt leek te staan in het water te springen. Of nee, hij haalde een zak tevoorschijn waar iets uit<br />
werd gehaald. Het beest had een spierwitte glanzende vacht, die door de weerspiegeling van het<br />
water nog extra licht leek te geven. Om zijn nek was een metalen band. Haar voeten reageerden<br />
sneller dan haar hoofd. Het zand onder haar voeten werd binnen enkele seconden verruild voor<br />
water. Ze negeerde zo goed en kwaad als het kon de transformatie, want ze wilde geen tijd verliezen.<br />
<strong>Tanuki</strong> hief zijn hand op en groette haar kort. Voordat hij zijn gezicht aan de onderzoekende ogen<br />
kon onttrekken kon Long de snee zien in zijn linkerwang. ‘Heb ik dat gedaan?’ vroeg ze met een<br />
lach die hem een blik deed werpen op haar scherpe hoektanden. Tan keek naar het vuurrode haar<br />
tegenover zich, om vervolgens haar koude blik te beantwoorden met een grijns. ‘Hopelijk wordt<br />
het een mooi litteken. Zo niet, dan is het altijd nog een interessant verhaal’.<br />
Zelfingenomen hond die je bent, dacht ze. ‘Ik ben je eeuwig dankbaar, kaida.’ zei hij toen. Ze<br />
leek de bijnaam niet storend te vinden. Ze draaide zich om en liep richting het water, terwijl ze<br />
haar jurk over haar hoofd trok. Hij zag hoe de kleur van haar haar zich als een warme gloed ver-<br />
spreidde naar haar gespierde rug en billen, terwijl het lichaam tegelijkertijd schubben kreeg. De<br />
klauwen aan haar voeten vond hij misschien nog wel het meest sexy. Toen draaide hij zich om en<br />
rende terug, richting het bos. Chika zou inmiddels wel weer zin hebben gekregen.<br />
SVS: <strong>Tanuki</strong> en Tian Long • 37
し<br />
知っているか<br />
Wist-je-datjes?<br />
Wist je dat...<br />
38 • wist-JE-dat?<br />
...het Arsenaal ooit ‘de Doelenkazerne’ heette?<br />
...het in 1818 gebouwd is en daarmee dus al bijna tweehonderd jaar oud is?<br />
...deze tijdens de Tweede Wereldoorlog diende als cellencomplex voor Duitsers?<br />
...hierin later een militaire koksschool gevestigd werd?<br />
...deze koksschool in 1980 overgenomen werd door de universiteit?<br />
...tegenover ‘de Doelenkazerne’ in het verleden een bordeel gevestigd zat?<br />
...dit bordeel gerund werd door de gezusters Groenehazen?<br />
...de Groenehazengracht naar deze dames van de nacht vernoemd is?<br />
...de naam van de opleiding niet zomaar ‘Talen’ in het meervoud bevat?<br />
...er vroeger naast Japans ook Ainu gegeven werd?<br />
...er plannen zijn de onjuistheid in de naam van de opleiding bij te schaven?<br />
...de heer van der Putte vroeger met enige regelmaat de slappe lach had?<br />
...noch zijn leerkrachten, noch zijn ouders dit op prijs konden stellen?<br />
...de heer Black referenties naar Eddie Izzard en Little Britain in zijn colleges verstopt?<br />
...Issun-Boushi een gelijknamig personage is in de PS2-/Wii-game Okami?<br />
...die magische hamer uit Issun-Boushi ook in de SNES-game Secret of Mana zit?<br />
...als je zelf nog wist-je-datjes weet, je hiervoor kunt mailen naar journal@tanuki.nl?
よていひょう<br />
予定表<br />
<strong>Oktober</strong><br />
木 21 - <strong>Tanuki</strong>-feest: Pirates vs. Ninja’s<br />
日 31 - bezoek Ritsumeikan Keisho High School Amsterdam<br />
November<br />
月 1 - bezoek Ritsumeikan Keisho High School Leiden<br />
火 9 - filmavond<br />
木 18 - beroepenavond<br />
Kijk voor de meest actuele agenda op: www.tanuki.nl<br />
ひ こ<br />
引っ越し?<br />
Ben je verhuisd? Stuur dan even een mailtje naar abactis@ta-<br />
nuki.nl met je nieuwe adresgegevens zodat ons ledenbestand<br />
altijd up-to-date kan blijven. Bedankt!<br />
しゃしん<br />
写真がある?<br />
Heb je zelf nog leuke kiekjes gemaakt tijdens <strong>Tanuki</strong>-activit-<br />
eiten en wil je deze delen met de andere leden? Ook deze zijn<br />
welkom via het welbekende bestuur@tanuki.nl!<br />
か<br />
書きたいか?<br />
Wil je ook wat schrijven voor de Tatanukiki maar ben je geen<br />
redactielid? Stuur dan je suggestie naar journal@tanuki.nl en<br />
misschien staat jouw stukje in de volgende editie!<br />
Op de cover:<br />
‘Latern Floating Hawaii’ is de Honolulu-versie van de Ja-<br />
panse ceremonie Tōrō Nagashi. Op de laatste dag van het<br />
Obon-festival laten duizenden bewoners van Honolulu deze<br />
lantaarns ter water ter nagedachtenis aan hun dierbaren die<br />
zijn gesneuveld tijdens een oorlog. Foto: Sannaka-West LLC<br />
おくづけ<br />
奥付<br />
LVSJK <strong>Tanuki</strong><br />
Bestuur<br />
Praeses<br />
Ab-Actis<br />
Arsenaalstraat 1<br />
2311 CT Leiden<br />
Loraine Gilsing<br />
praeses@tanuki.nl<br />
Caspar Westelaken<br />
abactis@tanuki.nl<br />
Quaestor & vice-voorzitter<br />
Bas Oostdijk<br />
quaestor@tanuki.nl<br />
Hoofdredacteur<br />
Webmaster<br />
Assessor<br />
Guan van Zoggel<br />
journal@tanuki.nl<br />
Tom Omes<br />
webmaster@tanuki.nl<br />
Joleen Blom<br />
assessor@tanuki.nl<br />
Tatanukiki-redactie<br />
Hoofdredacteur & vormgeving:<br />
Guan van Zoggel<br />
Redactieleden:<br />
Robert Beers<br />
Melissa Costa<br />
Liselore Goossens<br />
Emily Maas<br />
Pim Omes<br />
Tom Omes<br />
SVS-correspondentie:<br />
Uitgeverij:<br />
Daniëlle Drost<br />
Labor Vincit<br />
ColoFon • 39
‘s avonds een man...<br />
...‘s ochtends een man<br />
Een <strong>Tanuki</strong>-activiteit is geen geldige reden om een<br />
college te skippen of te laat te komen! Wees verstandig!<br />
Wees een man!<br />
... of een vrouw.