JG 19 nr 1 - Reynaertgenootschap

al deze schalen van goed eten vol,
zijn een belediging voor God.
– Vader abt, antwoordde de koning,
u wist het toch dat ik ging
opnieuw inrichten het paleis
op een zeer radicale wijs,
want vaak bij voltallig parlement
heeft men hier honger gekend.
Om ’t even wie het zal betalen
zal men nu goed middagmalen
en zijn honger stillen elke dag
alsof het steeds feestzitting was.
Ik zal op dat punt houden mijn rang
als d’eerste burger van dit land.
De koning toonde zich charmant,
maar vader abt van zijn kant
toonde zich vijandig en slecht
zelfs bij het heerlijkste gerecht.
Hij toonde zelfs zijn slecht humeur
tegen de administrateur
die zo goed leidde het feest.
Ze aten en dronken om ter meest
tot de twee aalmoezeniers
een einde maakten aan ’t plezier.
Ze lieten de nappen wegnemen
en nadien ook de tafelkleden;
dan werden de tafels weggenomen.
En kijk, daar ziet men al aankomen
de edele Timer, de harp aan de hand.
Hij speelt niet als een dorpsmuzikant.
Hij zong een lied dat iedereen beviel,
maar hij begon te hoog en viel
uit de toon. ’t Was niet om aan te horen
dat geschetter in aller oren.
Het lied mishaagde de Lioen,
die was zijn doodsgebed aan het doen.
Hij vroeg hem naar de kerk te dragen
daar hij ’t niet langer kon verdragen.
Men deed het en een tijd nadien
zong men devootlijk de vigiliën.
’s Avonds kwam iedereen naar de zaal
voor een overvloedig avondmaal.
Toen zij hoorden hoe Tibelijn
en het edele schaap Belijn
van honger schreeuwden om medelij,
zette niemand een stap opzij.
De tafels werden niet klaar gezet
omdat Rein ging naar de kerk.
’t Avondmaal ging elkeen voorbij
91
en een boosaardig dienaar zei:
– Men beval mij u mee te delen
dat men vanavond niet zou eten.
Daarom ging iedereen boos naar huis.
Wat kan ik nog zeggen tot besluit?
De nacht viel, de dag doofde uit.
De volgende dag stierf d’oude koning,
zo hadden Trots en Nijd het gewild,
zij die voeren naar de dood
de stervelingen klein en groot.
Lust en Hoogmoed en Renardije
behoeden de slechten en doen lijden
tot in de dood de brave ziel.
Het is wat aan Nobel geviel,
een der edelste die er waren.
Hij moest dus de dood ervaren,
worden gekist en dan begraven,
want voor geen goud of tienden
of voorspraak van magen of vrienden
kon hij aan de dood ontgaan.
Zo gebeurde het. Zo is heengegaan,
Nobel, de goede koning Lioen.
En dat gebeurde door toedoen
van hem die van begin af aan
– zoals ik trouwens heb verhaald –
steeds wou klimmen hogerop
om te staan eens aan de top.
En hij slaagde in zijn opzet
door geluk en eigen inzet.
Deze opgang bracht onheil hen
die op hem uitbrachten hun stem.
Zij moesten als eersten betalen
zoals ik het u mocht verhalen.
Veel anderen kenden narigheid,
als het boek zegt de waarheid
dat ik gevolgd heb en verder zal
verhalen in ieder geval.
Maar voor ik eindelijk besluit
vertel ik nog d’eerste jaren uit
zijn regering en heerschappij
en dan is het gedaan voor mij.
Maar ik moet nu eerst vertellen
hoe Reynaert – hij vare ter helle –
zijn slot Malrepair heeft verlaten.
Toen koning Lioen was begraven,
stelde hij iedere prins gerust
en verleende daarna gunst
na gunst aan baronnen en graven,
Tiecelijn, 19, 2006