JG 19 nr 1 - Reynaertgenootschap

dat hij aantrok dit habijt.
Ja, sedert een vijftal dagen
zag men broeder Rein niet slapen,
al wat hij deed was de Heer bidden
u op te nemen in zijn midden
door de kracht van zijn genade.
Niets anders deden ook die dagen
al de broeders van ’t convent
met aan hun hoofd hun president.
Dat God u neme in zijn bescherming,
wanneer uw ziel, edele koning,
uw zieke lichaam zal verlaten.
– Reynaert, kan geen hulp meer baten?
– Op niemand kunt ge u verlaten
op niemand, heer, noch op mij
of uw barbier, op niemand, tenzij
op Jezus Christus, Godes zoon,
die naast de Heer zit op de troon.
Alleen Hij kan u nog behoeden,
ofschoon we allen sterven moeten.
Daar ik uw dood niet kan verdragen,
doe ‘k boete door die pij te dragen.
– Vlug, baronnen, kom tezamen
en verkies een koning met macht,
een koning goed voor ons geslacht,
want ik wil weten voor mijn dood
wie dragen zal mijn gouden kroon.
Daar ik als vorst heb d’eerste stem,
verklaar ik bewust en met klem,
tot mijn opvolger en erfgenaam
Tibelijn die mij voor mijn raad
heeft verdedigd en gewroken
en zich ook niet heeft verdoken
achter excuses, al is hij klein,
Tibelijn zal koning zijn.
Eer dan gij heren of uw magen,
kan hij kroon en scepter dragen.
Ik wil dat u allen ten overstaan
zweren en ’t u goed doen verstaan.
Daarom, breng vlug uit uw stem
voor iemand anders dan voor hem.
Reynaert zegt: – Als ik u bidden mag,
zeg mij voor ik gerust vertrekken kan,
waarom uw voorkeur voor Tibelijn,
door niemand aanvaard naar ‘t mij
schijnt?
– Baron Reynaert, vertrek gerust
en wees, bij God, niet ongerust.
Vraag aan de baronnen hier tezamen,
85
die zullen verklaren en beamen,
waarom naar d’egel mijn voorkeur gaat.
’t Was op de dag van Hemelvaart
dat onenigheid was ontstaan
in Quaburcht, ’t koninklijk paleis.
En uiterst talrijk waren zij,
zowel de kwaden als de goeden
die de stemming beïnvloedden.
Reynaert, goed ter spraak en onderlegd,
ging met veel branie en veel lef
voor zijn zieke koning staan
en ving als volgt te spreken aan.
– Heer Nobel, wil een kort moment
aandachtig luistren naar mijn stem.
– Goed, zei de vorst, ik ga akkoord,
van nu af aan hebt gij het woord.
– Waar is ’t heer, dat niet lang geleden
ik in ’t convent ben ingetreden
omdat ik oud ben en versleten
om met de hulp van zedige lieden
aan ’t kwade tegenstand te bieden
en de mij nog toegemeten tijd
te werken aan mijn zaligheid.
Heer, ziehier mijn zoon, sterk en schoon,
staan voor uw koninklijke troon,
wijl ik oud en vermoeid, voortaan
ver van de wereld zal leven gaan,
een wereld die in vuil vergaat
en aan verraad ten ondergaat.
Heer, als ik om mij henen kijk
dan zie ik dat uw koninkrijk
een naarling als zijn koning krijgt,
een persoon vol haat en nijd,
wat mij bedroeft en niet verblijdt.
– Baron ook mij maakt dat niet blij.
Ga nu terug naar uw abdij.
Daarop de vos Reynaert recht springt,
en zijn habijt gooit op het grind
om in wapenrok te verschijnen
met als compeer zoon Renardijne,
waarover ik u heb verhaald.
Hij sprak luid en hij sprak klaar:
– Compeers en baronnen kom naderbij
en voer uit wat de koning zei,
bevelen die gij hebt gehoord.
Ik verzwijg hier elk wederwoord
dat gezegd werd en gehoord.
Op ’t eind ging iedereen akkoord
Tiecelijn, 19, 2006