JG 19 nr 1 - Reynaertgenootschap

om naar ’s konings hof te gaan
om aldaar te kunnen vernemen
of de ster al was verschenen.
– En ik kwam naar hier, edele hoogheid,
om te vertellen u naar waarheid,
opdat ge ingelicht zoudt zijn
hoe ik doorbracht al mijn tijd.
U had me, heer, opgedragen
om al uw vazallen te vragen
hierheen te komen, naar het hof.
Om te voldoen aan uw gebod,
heb ik mij goed voorbereid.
Ik doorkruiste heel uw rijk,
stak stromen over, nam heirwegen
en kwam op een dag Reynaert tegen,
die zoals ik al heb verteld,
mij haast was voorbijgesneld
om ’t ontkomen aan de honden
die hem zeker niet grijpen konden.
Hij kwam naar mij, ik ging naar hem.
Dan, heer, met een gebroken stem
vertelde ik hem uw ziekte en leed
en waarom werden geconvoceerd
uw onderdanen, graaf en vazal
en de baronnen ’t eerst van al.
Op ’t einde van ons onderhoud,
spotte vos Reynaert met mijn trouw
en zei, als ik, heer Ysegrijn,
de nieuwe vorst zou willen zijn,
hij een goed middel kende om
mij te schenken het vorstendom,
als ik hem maar wou betrouwen
en zijn raad voor mij zou houden.
Dit voorstel bracht mij heel van streek.
Ik antwoordde: Heer Reynaert vergeet
vlug die scherts, want ik baal
van zo’n onheus en dwaas verhaal.
Weer spotte hij; ik raadde hem aan
tot kalmte en niet te ver te gaan.
Ik stond dan, heer koning, al gereed
om hem te grijpen bij zijn kleed,
maar hij greep me bij mijn benen
en bij de botten van mijn tenen.
– Ach, zuchtte Nobel, Ysegrijn
hoe kunt ge toch zo gluiperig zijn.
Hoe kan uw wrok op d’arme Rein
u toch brengen tot zoveel nijd.
Gij zult dan ook zonder protesteren
naar Reynaert gaan en met hem keren.
82
Vrouw Hermengard die daar stond
opende toen smekend haar mond.
– Ach, heer koning, heb medelijden.
Als mijn man hier zou verschijnen
dan zou baron Ysegrijne
zich wel hoeden om zo’n ijdele
woorden aan ’t hof te gebruiken
en tegen Rein klachten te uiten,
die hem gewis zouden mishagen,
hem, zijn vrienden en zijn magen.
– Ach, mevrouw, zei Ysegrijn,
die zaak van u is zeer vilein
en tevens ongegrond en klein;
wat ge zegt is onvoorzichtig
en bovendien zo doorzichtig
dat ge zult krijgen uw bekomst
van uw woorden en uw komst.
Nobel, ondanks zijn ziekte, zei:
– Wat? Versta ik u wel Ysegrijn,
wilt gij voor mij en mijn raad
ruzie stichten en, erger, kwaad?
‘k Beval u hier, in ’t openbaar
om te gaan halen baron Reynaert
en ik zie dat gij bezig zijt
uw gal te spuwen en uw nijd
naar een Vrouwe van hoge rang
die mij trouw is al jaren lang.
Weet dat ik, uw heer en koning,
onbesuisd vind uw gedraging.
Voer uit wat ik u heb gezegd
en begeef u meteen op weg.
– Koning Nobel, ik wil niet gaan.
Zend iemand anders op de baan
stapvoets, in draf of in galop
want mij zint niet de manier waarop
gij al uw baronnen hier verlaat.
– Ach, zei de koning, wat voor een
kwaad
en beledigend mens zijt gij.
Heer Luipaard, genoeg gebakkeleid,
bij u kom ik mijn zwakheid klagen.
Had ik mijn kracht van vroeger dagen,
Ysegrijn had geslikt de woorden
die we daarnet van hem hoorden.
Bij u, baron, maak ik mijn beklag.
De wolf verdient een strenge straf.
Maar de Luipaard, met een glimlach,
keerde zich van de koning af.
De koning zag dat geen van hen
Tiecelijn, 19, 2006