JG 19 nr 1 - Reynaertgenootschap

Dan groette iedereen hem snel
en zegden: – Heer dat ge zijt onwel,
doet ons voortleven zonder moed.
– Heren, ik weet het al te goed
en ben u daar zeer dankbaar voor.
Ge hebt er ook redenen voor,
want zoals eenieder zeker weet,
ik soms met veel hartenpijn streed
om in mijn rijk onder de beesten
recht en vrede te doen heersen.
Ge zoudt het niet appreciëren
als ik zou heersen en regeren
als een perverse wildeman
of een gewetenloos tiran.
Nu moet ge kiezen een nieuwe vorst
want mijn leven wordt zeer kort.
Alles wat ik hier achterlaat
is een dood lichaam niet in staat
om recht te spreken en te dagen
wie u leed en last doet dragen.
Gij moet kiezen zonder dralen
een vorst op wie gij kunt verhalen
uw recht, want op het pinksterfeest
zal ik er zeker zijn geweest,
want of het u nu grieft en krenkt
geen baron onder u afwendt
de dood, die mij al dagen wenkt.
Als ze ’s konings woorden vernemen
gaat menige baron aan ’t wenen
en allen tonen groot verdriet
want ze zuchten veel en diep.
Velen hullen zich in de rouw.
Zij die het meest hem waren trouw
zegden: – Heer, zeer ongelukkig zijn
uw vrienden van heel uw rijk.
Als balsem verwachten wij azijn
en verschoten gal, o Koning,
in de plaats van zoete honing.
Wat er ook bestaan mag op aarde
er is niemand van uw waarde.
Zo treurden ze met veel fatsoen
over hun koning, de Lioen.
Zolang duurde hun treuren en klagen
dat eindelijk de dag kwam dagen
die als een term was vastgesteld.
En zie daar werd aan ’t hof gemeld
dat Hermengard kwam aangesneld
de eega van Reynaert de vos.
In haar armen droeg ze trots
81
als een moeder Reynaerdel,
haar jongste en geliefdste welp,
die wel klein was, nog een kind,
maar voor zijn leeftijd al heel flink.
Zijn moeder bracht hem bij de hand
tot aan ’s konings ledikant.
En zoals edellieden doen
groette zij hem met veel fatsoen
en zei: – Nobel, dat in Gods naam,
de vroegere kleuren van uw gelaat
gij weldra wedervinden moogt
als de goede God het gedoogt.
Wij zijn, heer vorst, naar hier gekomen
om te vervullen al uw dromen,
want terwijl hier wordt getreurd,
is er al heel wat gebeurd.
– Hoezo, edelvrouwe! En waarom
kwam uw man niet naar mijn hof?
– Koning, mijn man draagt een kort
kleed
sinds hij gehoord heeft van uw leed,
van uw pijnen en uw kwelling.
Hij weet als ieder sterveling
dat wie geboren is moet sterven
en wie d’hemelse vreugd wil erven
verzaken moet aan ’s werelds goed
en zondig leven mijden moet.
Hij zendt dus in zijn plaats zijn zoon
om mee te dingen naar uw troon.
– Zeer edele vorst, zegt Ysegrijn,
wil nu ook luisteren naar mij.
‘k Heb gestreden menige strijd
voor het behoud van uw rijk,
sinds ik u de laatste keer zag,
gij die zieker wordt dag na dag.
Het is billijk dat ik verhaal
de grote trots en wrede taal
van Rein toen wij elkaar verlieten.
Daarover wil ik nu niet liegen.
Dan vertelde hij aan de koning
van de ster waarover toen ging
hun discussie zoals verteld,
hoe zij samen gingen op weg,
hoe hij in een strik kwam terecht
en hoe Reynaert hem verloste
ofschoon het hem veel moeite kostte
en welke straf de dorper liep
zoals geschreven staat in ’t lied
en hoe hij aan Rein gaf de raad
Tiecelijn, 19, 2006