JG 19 nr 1 - Reynaertgenootschap

door Mammonetus niet vergeten,
hij is de schone muskusgeit
op wie aap Mammonetus geilt.
Met veel lawaai en veel gerucht
kwam Migale met zijn zoon op zijn rug.
Even luidruchtig kwamen daarna
Kat Murilegus en wezel Mustela.
Mus, de muis, et earum genera
hadden zoveel plaats ingenomen
dat er niet was doorheen te komen.
Dat ondervond Neomon, de rat,
die op Onager, zijn muildier, zat
en er met moeite doorheen brak.
Onocentaurus had, zo werd gezeid,
de hele winter lang gereisd.
Orix en Oraflus, de giraf,
hebben ’t schaap Ovis meegebracht.
Pardus, de luipaard, en de panter
Pantera kwamen net als d’andren
niet alleen, want Pirader,
Pegasus en Pilosus onder andere
deden veel stof opwaaien en zand.
Pegasus is zeer terrifiant.
Het is een sterk gehoornd paard
met breder vleugels dan d’adelaar
dat in Ethiopië leeft
en voor wie dier en mens beeft.
Pilosus is de wildeman
die men ‘t best vermijden kan.
Zijn bovenlijf is sterk en behaard,
hij is wild en onvervaard,
want die faun met een groot geslacht
heeft daarenboven ook veel macht.
Hij houdt van het ander geslacht,
van lekker eten en van wijn,
zoals er ook veel mensen zijn.
Maar als hij eenmaal is getemd,
dan is hij een aardige vent.
Pathio en Putorius, het stinkdier,
om te vechten kwamen hier.
Pathio, groot als een hond,
ziet rood in d’ondergaande zon.
Putorius zijn linkerpoten
zijn, ’t is haast niet te geloven,
korter dan het rechterpaar.
Heen en weer rent onverdroten
Pirolus, die leeft alleen van noten.
Hij kruipt in der bomen hoogste kruin
met als roer zijn staartpluim.
80
Rangiver en Simia van ’t apengeslacht
gedroegen zich – wie had dat gedacht –
zeer keurig en met veel fatsoen.
Met de Tigris had men te doen.
Rangiver, schuw en van weinig woorden,
is het rendier uit het noorden.
Taurus, de stier, en Bos, tezamen
geen aandacht voor de rangen namen.
De Indische buffel elk dier overtrof
met zijn horens en zijn trots.
Tramez, lijkend op een rood konijn,
komt aangerend van d’overzij,
met veel volk, zijn hele clan,
zodat niemand nog bewegen kan.
Tragelaphus, met vertakt gewei,
verscheen met Trogodita erbij.
Unicornus, de eenhoorn,
met zijn getorsadeerde hoorn,
verscheen met de mol Talpaert
die was gezeten op een paard.
Ursus, de beer, en Visontes, de bizon,
vroegen naar Reynaert, de baron.
En ook Urnis, het wilde beest,
vroeg naar het sluwe rosse beest.
Varius verscheen aan d’andere oever,
druk in gesprek met Zibo, dat loeder,
dat dier en mensen doet schrikken,
want het is een lijkenpikker.
Voor Zubrones scheelde het geen haar
of neergestort was zijn moe paard.
Maar hij is toch de laatste man
die ik hier vernoemen kan.
Toen allen zich hadden begeven
naar Quaburcht, het kwade leger,
waar de zieke vorst zich bevond,
wat op zijn gezicht te lezen stond
en uit zijn lijf sprak. Iedereen ging
zich aanmelden bij de koning.
Tot hem sprak d’hoogste in rang:
– Dat God die in de maagd Miriam
een menselijk lichaam aannam,
u weer een goede gezondheid geeft
en van uw ziekte u geneest.
Dat wensen al uw onderdanen.
– Heer Luipaard, zei de vorst in tranen,
ik wens ook u gezondheid toe.
Dan zweeg de vorst want hij was moe.
Tiecelijn, 19, 2006