JG 19 nr 1 - Reynaertgenootschap

– En ik wil, zei Rein, dat mijn tuniek
gedeeld wordt en wordt versierd
met een jakobijnse hoofdkap
en bovendien wens ik ook dat
de onvrede hier geregeld wordt
voor ik vertrek naar Nobel de vorst,
zodat van nu af vrienden blijven
de minores en jakobijnen.
– Bij ’t Heilig Kruis aanvaarden wij
vrienden van elkaar te zijn
van nu af aan en voor altijd.
En zo ontstond vrede en peis
tussen minor en jakobijn.
Ze zweren dat onder hen voortaan
geen onenigheid meer zal bestaan.
Zolang Reynaert in ’t convent
verbleef, waren ze zeer attent
om hem te dienen en te eren
alsof hij was hun abt en here.
En dat deden ze lange tijd.
Van minor ging Rein naar jakobijn
en hij leerde hen goed
hoe elk zich gedragen moet
als hovelingen in ’t paleis.
Hij leerde hen elke geplogenheid
en deed het in een klein jaar tijd.
Met veel moeite en inspanningen
maakte hij van hen hovelingen,
voor wanneer minor en jakobijn
aan ’t hof van Nobel zouden zijn.
Wat nog meer? Heel kort hield Reynaert
iedereen en heeft nooit herhaald
wat hij al eerder had gezegd
en iedereen had opgelegd.
Zij gehoorzaamden zo accuraat
dat ook nog de dag van vandaag
geen orde als daar steeds zijn
van predikheer tot jakobijn
waar Reynaert de vos binnentreedt
of hij wordt geducht en gevreesd.
De monken houden zich rustig en kalm
zoals vermeld in hun verdrag.
Maar de vos bleef daar niet lang
en hij nam afscheid van de abt
om te bezoeken vorst Nobel
die oud was en ziek lag te bed.
Als klerk van stand kleedde hij zich aan
en liet een frater met hem gaan.
Zo lang zijn ze dan gegaan
73
tot zij bij het hof kwamen aan.
Reynaert gedroeg zich uiteraard
nederig en religieus van aard.
Hij toonde zich niet trots of fier
maar eenvoudig en zacht en lief.
Niemand verhinderde dat de klerk
toegelaten werd bij Nobels bed,
zodat hij tot de vorst kon spreken.
– In godsnaam, wees rustig, heren.
Ik ben gekomen zonder vreze
om mijn meester te genezen.
Toen de edelen hadden gehoord
de hofmeester en Reins wederwoord,
brachten ze Rein naar Nobels bed
waar de vos dan heeft gezegd:
– Vorst, dat een goede dag u schenkt
die voor ons op ’t kruis moest sterven.
– Moogt gij eeuwig heil verwerven!
Zeg me nu, heer, wie ge zijt.
– Heer, hij is de abt van de abdij
der jakobijnen van Sint-Ferri.
– Heer, zegt Nobel, dank u en merci,
grote dank voor uw beider komst
zei nog dankbaar de zieke vorst.
Reynaert zei: – Wie ’s ochtends zweet,
het ’s avonds, koning, vaak koud heeft.
Ook zeg ik dat wie denkt te staan
vaak valt of aan het wanklen gaat.
Hij denkt dikwijls dat hij waakt
die vaak in de zondigheid slaapt.
Daarom zeg ik u, heer koning,
dat ge moet maken uw rekening.
We hebben in tekens waargenomen
dat uw eind staat aan te komen.
– Moeder Gods, wie ’t als grap heeft
gezeid
had niet volkomen ongelijk.
– Toch wel, heer, want het uur dat wenkt
is altijd anders dan men denkt.
Dagen komen en dagen gaan
maar zonden plakken altijd aan
de sterveling die ze heeft begaan.
Geef u rekenschap van uw lot
tegenover uw rechter, onze God.
– Heer, zegt Nobel, ik ben zeer bang
voor wat mij boven het hoofd hangt.
– In Godes naam, vorst, ik weet goed
dat ge weldra sterven moet,
wellicht op de tweede sinksendag.
Tiecelijn, 19, 2006