JG 19 nr 1 - Reynaertgenootschap

Aan alles wat ik hoorde en zag
weet ik dat gij verstandig zijt.
Is Nobel erg ziek? Zeg het mij!
Verblijft hij nog in zijn paleis?
De wolf zei: – Geen twijfel mogelijk,
dat hij nu ziek ligt te bed.
Toen ‘k hem voor ’n dag of vier verliet
was hij al zeer zwak en ziek.
Als eerbewijs ga naar hem toe.
Uw bezoek zal hem goed doen,
want zolang hij blijft leven
zullen wij hem getrouwheid zweren.
Compeer, ik twijfel er niet aan
dat wij na koning Nobel voorwaar
een slechter vorst kunnen treffen.
Daarom zal ik het niemand zeggen
dat ik, al was het voor de gein,
voor u de nieuwe vorst mag zijn.
– Ysegrijn, wat doet ge schurkachtig
en verraderlijk en vreesachtig.
In een vriendelijk woord zoekt gij smaad,
overal ontwaart gij verraad.
Het liefste woord door mij gezegd
wordt telkens als spot uitgelegd
en mij meteen betaald gezet.
Als ik inga op uw verlangen,
laat gij toch een pruillip hangen,
en zo is al wat ik goed bedoel
voor u nooit ofte nimmer goed.
‘k Heb u altijd heus bejegend
al waart ge mij vaak ongenegen.
– Hoezo, compeer Reynaert, droomt gij?
Ik zie nu dat het u erg spijt
de weldaad aan mijn persoon besteed,
zo dat ge het maar liever vergeet.
Als ik er steeds op terug zou komen
zoudt ge mij uw wrevel tonen.
Maar waarom zou ik erom malen
om die weldaad steeds te herhalen?
Nors zijn ze van elkaar gegaan,
nijdig, slechtgezind en kwaad.
Reynaert is van de berg gedaald
waarop hij was blijven staan
en ziet een convent waar verblijven
minderbroeders en jakobijnen.
Daar ging hij aan de prior vragen
om het habijt te mogen dragen
daar hij zich schuldig had gemaakt
aan velerlei diefstal met inbraak,
71
aan laster en kwaadsprekerij,
aan verraad en oplichterij
en dat gedurende heel zijn leven.
De abt wou hem audiëntie geven
maar deed het vooralsnog niet
daar hij inwinnen wou ’t advies
van de hele communauteit.
Hij heeft aan vos Reynaert gezeid:
– Broeder, u houden in het convent
naar de regels en ’t reglement
kan alleen na de raadpleging
van de broeders en hun instemming.
Maar als ge echt vol goede trouw
betoont uw spijt en uw berouw
en een voorbeeldig man wilt zijn
dan zullen u vergeven zijn
al uw zonden groot en klein.
– Heer, zei Reynaert onderdanig,
hoe zou ik het u anders vragen.
De abt in de kapittelzaal
doet zijn broeders het verhaal
van Reins verzoek: – Broeders, de tijden
zijn veranderd. Wereldser en wijzer
zijn ook wij, helaas, geworden
en ook de jacobijnenorde.
De wereld steekt vol kwaad en erger.
Zonder sluwheid komt men nergens.
Ge moet zo slim zijn als de vos
of anders loopt het echt niet los.
Wie geen list of trucs hanteert
wordt afgewezen en geweerd.
Ik zeg dat omdat een klein man
vandaag de dag niets worden zal
als hij niet goed misleiden kan.
En wij broeders, zijn bedelaars
die zullen kennen geen welvaart
als we niet huilen met de wolf
en zo listig zijn als een vos.
Laten we, dierbare broeders,
hun vrienden zijn; zij zullen voeren
ons naar de koning en de adel.
Zo iemand hebben – ’t is geen fabel –
brengt een convent slechts zegepralen,
want hij benoemt de kardinalen,
de bisschoppen en de prelaten.
Door hen zal niemand in het rijk
blijk geven van opstandigheid
tegen de wetten van de vorst.
Ik meld u dat, nu onder ons
Tiecelijn, 19, 2006