JG 19 nr 1 - Reynaertgenootschap

Daaruit moet ge wel onthouden
mij steeds tot vriend te houden.
Daarom zult ge als goed kompaan
voor mij naar Grenomenil gaan.
Koning Nobel treft ge daar aan
en als hij u naar Reynaert vraagt,
zeg hem dat ge helaas niet weet
waar hij toeft en of hij nog leeft.
Anderzijds, denk ook niet dat,
als ge hoort spreken over de star
Caël waarover ik het had,
daar moet melding maken van.
Breng me niet in de verdrukking,
want ik wil mijn heer en koning
ontgoochelen op generlei wijs.
De wolf zegt: – Reynaert, het zal zijn
zoals ge mij hebt uitgelegd.
De wolf vertrok en ging op weg
voor zich uit naar Grenomenil.
Hij denkt goed na tijdens de rit
en besluit zich echter te wreken
op Reynaert die hem zoveel keren
heeft bedot en kwaad gedaan.
Hij zal, bij God, het hem, voortaan
weerstand biedend, wel betaald zetten
en niemand zal hem dat beletten.
Zijn hart popelt al voorwaar;
hij is vol moed en onvervaard
want sinds zijn treffen met Reynaert
heeft hij al heel veel bijgeleerd;
wie in Reins gezelschap verkeert
zal krijgen eerder vroeg dan laat
te verwerken heel wat kwaad.
Ysegrijne begint te dromen.
Het zou me, denkt hij, van pas komen
als ik aan ’t hof iets goeds kon doen
dat behaagt aan vorst Lioen.
Hij maakt voort zonder ophouden
tot hij voor Nobel stil kon houden
en zei: – Toen ik was onderweg
heeft men mij vanmorgen gezegd
dat ik zonder sluikwegen te nemen
me naar u, Nobel, moest begeven.
– Hoezo, zijn we dan niet gelieerd
dat ge mij zo weinig respecteert?
Met welke brieven en welke orders,
heb ik u dan opgevorderd?
– Bij God, heer, antwoordt Ysegrijn:
vanmorgen, nog voor zonneschijn,
69
het was dus, heer, nog zeer vroeg,
ontmoette ik Reynaert die mij vroeg
of ik het laatste nieuws al kende
van Caël die aan d’hemel wentelt
en die mij Reynaert deed verdenken,
die van Timer zijn reisgezel
en vriend gemaakt had, goed en wel.
– En hoe, baron, mag ik u vragen,
hoe zouden zij mijn eer belagen?
– Heer vorst, ik zwoer het ’t everzwijn
trouw en toegewijd te zijn,
als we zouden komen te Aufars
waar zijn de ezel en Reynaert.
Daar houden beiden hun beraad.
– En waarover gaat hun gepraat?
– Ik zal u zeggen, nobele heer,
wat ik vernomen heb en weet.
Reynaert – dat is lang zijn droom –
wil u stoten van uw troon
en als dat mogelijk mocht zijn
u verjagen uit uw domein.
– Heilige Maria en Madelein,
zei Nobel, zou dat kunnen zijn?
Ysegrijn zei: – Zo waar als de nacht
de beste tijd is voor de jacht,
legt vos Reynaert het erop aan
om met de ezel scheep te gaan
en van hem een baron te maken;
daarom ook wil hij als verblijf
geen woning in het koninkrijk.
Dit nieuws deed Nobel zeer veel pijn
en hij werd rood van razernij.
Hij zei: – Baron, uw linkerhand
en zweer op d’heiligen van ’t land
dat ge hiervan geen woord zult reppen
zolang ik het u zal beletten.
– Heer, in ’t convent deed ik die eed
op mijn geloften en mijn kleed.
– En ik, zegt Nobel, geef u ’t bevel
dat gij onverwijld en snel
zoudt brengen met bekwamen spoed
mijn brief – en luister goed –
opdat iedereen zou verstaan
dat hij naar het hof moet gaan
uit genegenheid of uit schrik,
en binnen een dag, dat beveel ik,
verschijnen zou in Malpertuis,
Malpertuis, mijn geboortehuis,
waar ik wil worden begraven.
Tiecelijn, 19, 2006