JG 19 nr 1 - Reynaertgenootschap

Ze reden verder en een goede vaart
hield erin de vos Reynaert.
De dorper die begerig was
naar ’t geld dat men hem beloofd had,
vroeg: – Reynaert, kan ik hier te voet
doorkomen zonder tegenspoed?
Rein antwoordt: – Jazeker, vester!
volg mij vol moed, wees vermetel.
Maar die voorop rijdt en loopt
en die maar twintig ponden woog
snelde altijd gezwind rechtdoor;
maar hij die ponden zwaarder was
bleef plots steken in ’t moeras.
Zijn gewicht trok hem neer en hij
zonk traag weg in de modderbrij.
De vester laat zijn angsten horen:
– Aai, Reynaert, gilt hij. ‘k ben verloren.
Ge hebt me alweer beetgenomen.
– Wacht tot we u hebben bepist,
ik en mijn gezel dan beslist,
zullen wij u compassie tonen.
Nu maakte Rein bij de wolf
de brede riem los die hem bond
zoals ik hoger heb verteld.
Dan hebben beiden neergeveld
de boer die zich niet kon verweren
en van geen vin durfde bewegen.
Uit schrik voor wat nog komen ging,
keerde hij zich bevend naar Ysegrin.
– Boerenknul, zei die, zie wat gij
van uw houtvester als loon krijgt.
Hij poept voluit op zijn gezicht,
op zijn neus, zijn mond en kin.
Reynaert zei: – Zo dienen altijd
bestraft hebzucht en inhaligheid.
En dan houdt hij hem voor de aap
met d’ontlasting die uit maag
en darm hem schonk wolf Ysegrijn
op een wenk van de sluwe Rein.
Dan hebben de wolf en Reynaert
hem beledigd en dom verklaard.
De vos vraagt: – Waarom drommels,
hebt gij een strik gezet, gij dorper?
Dacht ge daaruit te profiteren?
Nu kunt ge beter maar vergeten
dat ge een goede prijs zoudt krijgen.
Ge kunt het op uw buik nu schrijven
want van mij en van Ysegrijn
kreegt ge al de beloofde prijs.
68
Daarop hebben ze achtergelaten
de dorper die hen wou verraden
omdat hij slecht was en verwaand.
Daarom toonde ik u aan
dat het met hebzucht slecht moet gaan,
met hem die zo onbedachtzaam
op een voorstel is ingegaan,
om een zaak te doen die finaal
uitloopt op schande en kabaal.
Zo handelen veel dwaze lieden
die in de weer zijn als de vliegen
en hopen tarwebrood te krijgen
maar zich met rogge moeten spijzen.
Boven een gewone aderlating
verkiezen ze een darmspoeling.
Ze kennen hun eind in ’t moeras
waarin de boer gevallen was
zoals ik hoger kon aantonen.
Nu moet ik tot Rein terugkomen
die Ysegrijne had bevrijd
uit de strik, zoals hiervoor gezeid.
Toen ze dan met kleine sprongen
verder in het bos doordrongen
terwijl de dorper achterbleef,
riep Reynaert tot de wolf: – Neef,
we kregen het samen voor elkaar.
Ik denk dat ik in geen jaar
zoveel macht en faam heb vergaard.
Ik walg nu echter van dit leven.
Moge de Heer God mij ontnemen
mijn lusten en mijn kwade zeden.
Naar hem luisterde Ysegrijn
en geloofde hem wegens ’t bewijs
dat hij hem onlangs had bevrijd.
Hij dacht dat Reynaert waarheid sprak
wat vroeger zelden het geval was.
Hij zei: – Baron, ik beloof u dat
ik u nooit meer zal bedriegen
of zelfs om bestwil niet beliegen
omdat ik u zeer dankbaar ben
dat ge mij van de vester hebt gered.
De vos Reynaert zei: – Wie met goed
al het kwade heeft vergoed,
wordt gered. Gij dacht dat ge door mij
bedrogen werd en misleid,
belaagd werd en aangevallen,
dat ik u in de strik deed vallen,
wat ge als een loyaal man
over mij niet mogen denken had.
Tiecelijn, 19, 2006