JG 19 nr 1 - Reynaertgenootschap

werd er een nieuwe ster gezien
en dat beduidt in d’astronomie
dat binnenkort ons koninkrijk
onverwacht een opvolger krijgt.
Ik weet echt niet wie het is
en of hij al geboren is
die daarover uitleg kan geven.
– Ik wil details van u vernemen
over wat ge net hebt gezegd.
– Ik zei alleen en ik herhaal het
dat men in den lande vertelt
dat aan de hemel werden geteld
sterren die iets betekenen
voor astronomen die berekenden
dat wij dra een koning gaan dienen
die waard is om te bestieren
’t rijk van Rome en Griekenland.
– Hemel, wat is er aan de hand
in ons vreedzaam en rustig land,
en wat ge nog onthullen gaat?
– De waarheid en geen bakerpraat.
En meteen vertrekt in galop
langs een brede weg, de vos
en hij zei verder geen woord.
Ysegrijne was zeer verstoord
omdat hij het niet kon verstaan.
Hij gaat hem achterna tot aan
een bos. Ze bleven daar niet staan
en hebben beiden zolang gereden;
begroeid maar breed waren de wegen.
Ze hebben beiden zolang gelopen
dat het zeer slecht is afgelopen
voor de wolf die viel in een strop.
Hij is gestruikeld hals over kop
en kwam tegen een stronk terecht.
Reynaert houdt stil en helpt hem recht.
Hij zegt: – Ik heb het niet gedaan.
– Aai, Reynaert, nooit deed gij een daad
die mij bezorgde zoveel kwaad.
– Hoezo, ’t is niet mijn schuld, compeer.
Zeg mij waarom ge dat beweert?
– Ik beweer het omdat gij spot
en omdat ge zo snel waart om
te zeggen dat ge niets te maken had
met mijn verschrikkelijke val.
Anderzijds neem ik het niet
dat ge mij zo ineens verliet
en iets zei over de koning.
Reynaert voelt aan dat een pleit
67
niet helpen zou en hij zwijgt.
Inmiddels is tussen de bomen
de wolfjachtmeester aangekomen
en hij zag Rein, die hij niet mocht,
daar rustig staan nevens de stronk.
Hij hield dus stil en hij wacht af
tot de wolf in de strop neervalt.
Rein zei: – Ge moet compassie hebben
met mijn metgezel en hem helpen.
Dan gaat hij cito af op hem
die vernomen heeft zijn stem.
Reynaert zegt: – Uw komst alhier,
vester, doet mij veel plezier.
– Hoezo, vraagt deze, om welke reden?
– Dat laat ik u meteen weten.
Ik bracht Ysegrijn hier henen
opdat gij hem zoudt gevangen nemen
en mij leveren voor honderd ponden
die ik in dit bos heb verborgen.
Maar door dit bedrag van honderd
leek de vester niet overdonderd.
Hij vroeg: – Reynaert is dat echt waar?
– Dorper, als het u niet aanstaat,
trek u mijn voorstel dan niet aan.
Spottend ging Rein in de beugels staan
en deed alsof hij weg wou gaan
wat de vester niet liet begaan.
Die zei: – Ik moet hem dus knevelen
en hem aan u overleveren
voor de aangeboden losprijs?
– Ja, zegt Rein, en doe het terstond
want anders kan een derde hond
een deel van de losprijs opeisen.
Meteen sleurt de vester vol ijver
wolf Ysegrijne uit de strop,
grijpt zijn paard en zet hem erop,
snoert een teen over zijn snoet
en knoopt ook zijn oren toe.
Luister nu naar iets wonderbaars:
hij bindt Ysegrijn op zijn paard
en draagt hem over aan Reynaert
die hem voor dom en dwaas aanzag
zoals hierna vlug blijken zal.
De drie kwamen in een breed dal
dat zompig en moerassig was.
Daar kende Reynaert brug noch wad
maar nam dus een rechtlijnig pad;
bezorgd was hij in ’t geheel niet
om de vester die achter hem liep.
Tiecelijn, 19, 2006