JG 19 nr 1 - Reynaertgenootschap

ging ik mijn morgendorst lessen
aan een beekje bij de bron.
En wat zie ik? Zie daar komt
een dikke pape vergezeld van
een pronte freule aan zijn hand.
Zij droeg in een doek vastgebonden,
gebraden alen, ja, wel honderd.
Toen pape en freule mij zagen
kon ik het er niet meer op wagen
om daar zonder meer weg te gaan,
want ik wist niet wat gedaan.
Tevens wou ik van hen weten
wat ze op mijn jachtgebied deden.
De paap wou me blijkbaar wegjagen
en deed een paar stappen nader
en hij wou tevens een scherpe
stok als wapen naar mij werpen.
Ik val dus aan, ik was niet bang,
en het duurde niet zo lang
of hij dook onder met zijn smoel
in een vieze modderpoel,
een poel zo stinkend en zo diep,
dat eer de pape hem verliet
men wel een goede mijl kon lopen
eer hij er was uitgekropen.
Ik liep dan op de freule toe
en rukte uit haar hand het doek.
Naar een weide ging ik daarop
en at met smaak de alen op.
Nooit heb ik van heel mijn leven
zulke lekkere vis gegeten.
Reynaert, vriend, ik vraag het mij af
of gij ooit zo iets lekkers at.
– Neeje, riep Rein, maar menige kip
gebraden aan het spit at ik.
Ysegrijn zei: – Kom met mij mee;
ik geef er u een stuk of twee.
Rein antwoordt: – Ik doe het niet,
want aan uw adem die sterk riekt,
ruik ik dat ge mij beliegt;
maar kom vanavond nog bij mij
en ik maak u tevree en blij
met een gepluimd kapoenenpaar.
– Ik hoor verzinsel zonneklaar.
Uw fabeltje is al te klaar,
zegt Ysegrijn. – Voorwaar, zegt Rein,
het zou heus onvriendelijk zijn
een goede vriend zo te beliegen.
Ysegrijn belooft de bedrieger
66
dat hij cito mee zal gaan,
maar mocht het weer om bedrog gaan,
dan is ’t met hun vriendschap gedaan.
– Goed gesproken, zegt Rein. – Nietwaar,
zegt Ysegrijn en ze gaan weg.
Als Rein merkt dat men spot met hem,
wordt hij zo kwaad dat hij niets zegt,
omdat hij niet wist wat te zeggen
en er zich moest bij nederleggen.
Reynaert, Reynaert, beste compeer,
kom dan toch mee als g’het begeert.
De vos was nu zozeer verbolgen
dat hij aarzelde hem te volgen
en hij mompelde bij zichzelf:
‘plaatst God u ooit op mijn weg
in een streek waar ik meester ben,
dan zet ik het u meteen betaald
wat ge mij nu hebt aangedaan.’
– Bij God, zegt Ysegrijn, ach heer,
beste baron, lieve compeer,
ge hebt vast groot ongelijk
als ge hier eenzaam achterblijft.
Rechtuit gezegd, ik laat u weten
dat geen rust kent mijn geweten
als ik u niet voor d’avond valt
naar een woning brengen zal,
zoals ge er nooit een hebt gezien.
Zoveel hennen en zoveel hoenen,
en ook zoveel vette kapoenen,
zoveel ganzen en zoveel hazen
dat het u beslist zal verbazen.
Rein heeft in zijn snor gesnoven
en weet niet wat hij moet geloven.
Meegaan? Blijven? Hij zegt dat hij wil
gaan naar ’t kasteel Grosmenil.
De wolf zegt: – Zonder vrijgeleide
is dit kasteel beslist te mijden.
– Wat? roept Rein. Waar kan ik veiliger
zijn dan bij Nobel, de koning?
Ysegrijn dan: – Het spijt me innig
dat ge geen zegelbrieven hebt.
– Die heb ik drie dagen, welgeteld,
geleden aan mijn zwaard en degen
vastgemaakt en geregen.
Bij de Heer die ik moet vereren,
vernam ik – wellicht roddelpraat –
dat aan het hof het gerucht gaat
dat dra de vorst zal overlijden,
want op regelmatige tijden
Tiecelijn, 19, 2006