JG 19 nr 1 - Reynaertgenootschap

Toen begon de boer te zweren
op Gods kruis en de relikwieën
dat men hem hangen mocht indien
hij er met iemand over zou spreken
en hij heeft dan als een teken
van trouw aan Rein toevertrouwd
de worsten. – Omdat gij mij vertrouwt,
zei Rein, zal ik er geen van eten,
want ‘k heb al gedronken en gegeten.
Vooruit nu en klim in de boom.
En de dorper dwaas en loom
van brein, deed zijn hemd en zijn broek
en zijn schoeisel uit. Hij sloeg
zijn armen om de es en klimt
er met veel gehijg en moeite in.
Al hoog in de kruin van de es
is hij gekomen aan het nest
en vindt daar alleen een horst
door de jongen grondig bemorst.
En nu poepten ze op zijn kop.
En als de boer daar van de top
naar beneden kijkt naar zijn worst
ziet hij Reynaert ze al opeten.
– Gij loeder, roept hij, met uw stenen,
uw smaragden en topazen,
neemt ge me alweer te grazen.
Uw diamanten en robijnen
zijn als parels voor de zwijnen.
Van die worst moet ge afblijven
want hij is, bij God, de mijne.
Met veel gehijg en bange kreten
komt de dorper naar beneden,
maar hij doet het niet zo goed
want hij valt neer op zijn snoet
en hij verzwikte daarbij zijn voet,
komt kreunend recht en strompelt weg.
– Ah, ah, Reynaert, hoor wat ik u zeg.
Gij komt weldra in grote nood,
want ik hoor honden, ja, ik hoor
de meute, en ze maken voort.
Rein heeft de dorper goed gehoord
en hij antwoordt met een spreekwoord.
– Inhalige en dwaze vrek,
verrader en nog groter gek,
ziedaar voor u al het gewin.
Ge had het goed en naar uw zin
en nu wilt ge dat ’s graves honden
u van de schand bewaren konden.
Maar het is slecht uitgekomen,
65
zoals het dikwijls gaat met dromen.
Ge kunt niet tegelijkertijd
een boom en een houtvester zijn.
Hierop poetst Reynaert de plaat.
De dorper is nu echt beschaamd
en denkt: ik heb me hier verlaagd
door mijn grote inhaligheid.
Hoe heeft de duivel mij verleid,
hoe kon ik die naarling geloven!
Waarom wou ik mij steenslijper tonen
of een bekwame edelsmid?
Beter mijn mond gehouden had ik
toen ik zijn gebazel vernam.
Maar ik merk dat menig man
te gulzig en inhalig is.
Ik was in dees zaak te begerig.
Ik had beter mijn worst bewaard,
die nu zijn darmenstel bezwaart.
Verder helpt me mijn klagen niet.
(Hij had daarvan zoveel verdriet,
dat hij bijna zijn weg verliet.)
Het had nog erger kunnen zijn.
Dies dank ik God voor zijn welzijn.
God berokkene Rein veel schade
eer hij vanavond laat gaat slapen.
Intussen is verder al gereden
Rein die Nobel al heeft bestreden,
nu hier, dan op een andere plaats.
Ysegrijn die jaagt te paard
neemt een oude weg onvervaard
en stoot op Rein: – Heilige Maagd,
waar komt gij vandaan, kameraad?
Reynaert zegt: – Wilt gij verraad plegen?
‘k Heb toch uw zoon in stand verheven.
– Hoezo, Reynaert, ik heb gehoord
van u vaak menig lelijk woord.
– Ysegrijn, mijn goede compeer,
voor u was niet bedoeld die sneer,
want ik had vandaag, weet het wel,
nog een andere reisgezel.
Maar zeg mij, kwam er vandaag eten
op uw tafel, hebt gij gegeten?
– Ja, vriend, en van fijne spijzen
gekookt op verschillende wijzen.
– Wat was het? – En Ysegrijne
dient hem een grote leugen op,
opdat zou nijdig zijn de vos.
Vanmorgen, ’t was voor zessen,
Tiecelijn, 19, 2006