JG 19 nr 1 - Reynaertgenootschap

Ik kan de druk niet meer verdragen
die ik verdroeg in vroeger dagen.
Daarom is ’t beter dat vandaag
al mijn tijd en aandacht gaat
naar een christelijker leven.
– Hoezo, heer, laat d’Heilige Geest
in de steek uw brein en geest?
Ge zijt nooit snuggerder geweest
en zo schitterend in mijn ogen.
– Vrouwlief, ge moogt het geloven,
als ge zoveel hebt gestreden,
zoveel gereisd van dorp tot stede,
komt de Dood toch onverwacht
als een dief komt in de nacht.
Zij wezen dus zeer op hun hoede
die zich niet op tijd behoeden
voor een slecht en zondig eind.
Zo’n arm leven heb ik geleid
dat ik vanaf vandaag de tijd
wil nemen voor berouw en spijt.
Toen vos Reynaert bij die woorden
het roepen van de koekoek hoorde
liet hij een schaterlach horen.
– Ik bezweer u, zegt hij, naar behoren,
koekoek, laat mij waarheid horen:
hoeveel jaren zijn mij nog beschoren?
Ik wil het weten, geluksvogel,
zal het nog een paar jaren mogen?
Drie, koekoek? Vijf, zes of zeven?
Acht, koekoek? Of zelfs negen?
Tien, koekoek, of elf misschien?
Nog twaalf jaren? Wat? Dertien?
De vogel zwijgt en hij vliegt weg
over beemd en struik en heg.
En Reynaert neemt in zijn armen
zijn lieve gade Ermengarde.
– Hebt ge het gehoord?, zei Ermengart.
Ik vraag u vol vreugde in mijn hart
dat ge mij eens goed omarmt.
– Vrouwlief, ik ben in de wolken,
maar we houden het verborgen.
Nooit heb ik zoveel vreugd gekend,
nu de koekoek mij heeft bekend
dat ik nog dertien lange jaren
’t leven zal mogen bewaren.
Dat vorst Nobel alvast wete
dat ik hem zal doen aftreden
en dat hem, of hij ’t wil of niet,
zijn rijk hem binnen ’t jaar ontvliedt.
62
– Heer, zegt Erme, ‘k zie de dag dagen
dat in uw opzet gij zult slagen.
Reynaert stak zijn kop op snoevend
en bleef thuis niet langer toeven.
De volgende dag, bij d’eerste zon,
stond Reynaert opgemonterd op.
Hij verliet zijn warme bed,
kuste zijn vrouw en ging op weg.
Ik wil nu niet in ’t lang verhalen
over zijn listen en zijn lagen,
maar ik kan wel zeggen dat
hij niet gerust heeft eer hij had
bereikt de top en ’t meesterschap
over wie hij rond zich verzameld had.
’t Was in de nieuwe lentetijd
dat Reynaert die had zijn verblijf
in Malpertuis, zijn versterkt kasteel
verliet en zich vertoonde aan heel
het volk, en hij betrok in zijn plan
menig dier waarvan ik niet kan
melding maken zoals ik verkies.
En nochtans of ik het wil of niet,
ik moet verhalen over hen
en laten horen ook hun stem
over wat hen aangaat en betreft,
omdat ik hoger heb vermeld
hoe Reynaert hen bedrogen had
toen hij zijn kromme paden nam.
En zo is hij met korte sprongen
zijn jacht in ’t heideveld begonnen.
Hij speurt alert naar alle zijden
en ziet Timer die in een weide
zich aan distels te goed doet.
Hij gaat meteen recht op hem toe
en zegt hem terwijl hij hem groet:
– Heer Timer, gij hebt het bestaan
te dragen dagenlang het graan
dat men, helaas, gestolen had.
Daarvoor wordt ge ooit nog gestraft.
Als Timer Reynaerts stemme hoort
richt hij verbaasd op het hoofd.
– Ach, lieve God, wat voor misdaad
heb ik, beste vriend, toch begaan?
Weet het wel, wees er zeker van,
ik verkies distels, beste man,
boven graan dat mij schaden kan;
‘k verkies de distels langs de baan
boven een maat gestolen graan.
Tiecelijn, 19, 2006