JG 19 nr 1 - Reynaertgenootschap

58
bleem op: hij zal tezelfdertijd jakobijn en minderbroeder zijn en van elke orde een
half habijt dragen. De twee ordes zweren nooit te zullen verraden dat Reynaert hen
leerde hoe men fortuin maakt aan het hof der prinsen.
Gekleed als dominicaan vertrekt Reynaert in gezelschap van een broeder naar
Nobels hof, waar niemand hem herkent. Hij spoort de koning aan om aan zijn ziel
te denken, want zijn einde is nakend. Om zijn bewering kracht bij te zetten toont hij
de koning de planeet Venus, die ongewoon helder is: een voorteken dat er veranderingen
op til zijn in het koningshuis. Onthutst door die voorspelling die Ysegrijn
hem ook al had gedaan, voelt Nobel zich plots erg ziek en houdt het bed. Na ’s
konings biecht te hebben aangehoord, informeert Reynaert naar een opvolger.
Nobel denkt aan de luipaard, maar Reynaert raadt het hem af. ‘De luipaard is wel
sterk, maar sluwheid haalt het op sterkte. Men moet iemand benoemen die wijs is,
sluw en bezonnen.’ Nobel noemt dan Reynaert. Onze dominicaan verklaart
Reynaert niet te kennen. Hij zou hem wel willen ontmoeten om zich van zijn sluwheid
te vergewissen. Nobel beveelt een hoveling om Reynaert te ontbieden, maar
de vos blijkt onvindbaar, wat de koning ergert. Uit christelijke naastenliefde neemt
Reynaert de verdediging van de afwezige op zich.
Op verzoek van Nobel houdt Reynaert een preek met als thema de armoede van
de kloosterlingen, armoede verzinnebeeld door de matten. De mat is synoniem van
armoede en alleen armen zullen het Rijk Gods binnentreden, zoals de heiligen
Paulus, Johannes en Maarten, die op die harde matten sliepen. Ook de minderbroeders
doen dat. ‘Baronnen, doe hetzelfde als ge naar de hemel wilt gaan.’ Na de
armoede te hebben bezongen, komt Reynaert tot het onderwerp dat hem bezighoudt,
namelijk de troonsopvolging. Hij bezweert de baronnen een wijze koning te
kiezen die de goeden van de kwaden kan onderscheiden. Hij besluit met de hoop
dat God hen zou leiden in hun keuze om een vorst te kiezen die de vrede zal bewaren
en de tirannieke prinsen tot christelijke gevoelens brengen. Tenslotte belooft
Reynaert terug te keren met Hemelvaart voor de verkiezing van de nieuwe vorst en
hij gaat terug naar Saint-Ferry.
De auteur betreurt het dat er geen literaire hoogdagen meer worden gehouden,
waarop waardevol werk bekroond wordt. Hij deelt ons ook mee dat Reynaert weldra
zal worden gekroond, wat niet gebeurd zou zijn als graaf Willem nog geleefd
had. Dan neemt hij de draad van zijn verhaal weer op.
De dieren die Ysegrijn heeft opgeroepen, komen in Malrepair aan. Het is een eindeloze
stoet, te beginnen met Asinus, de ezel, Aper, Aloy, Anabula, Ana en Anuna,
om te eindigen met Zibo en Zubrones. Het hoofd van dit gezelschap is de luipaard,
die aan de baronnen zijn medeleven betuigt omdat de vorst zo ziek is. Nobel zegt
hem dat hij gaat sterven en dat ze zonder verwijl een nieuwe vorst moeten kiezen.
Op dat ogenblik doet Ermengarde haar intrede aan het hof met haar zoon
Renardiel. Zij vertelt dat Reynaert ingetreden is en dat zijn zoon hem zal vervangen.
Ysegrijn neemt het woord en beweert dat Reynaert hem de kroon heeft aangeboden.
Ermengarde verdedigt haar man, maar wordt door Ysegrijn toegesnauwd.
Nobel wijst Ysegrijn terecht omdat hij brutaal optreedt tegen een dame van hoge
rang. Hij beveelt hem Reynaert te ontbieden, maar een koning in stervensnood
maakt geen indruk meer op de wolf, die weigert. Ook om dezelfde reden weigeren
de luipaard en de tijger. Zij willen hun kandidatuur niet in gevaar brengen. Als voorvechters
voor Nobel melden zich dan Tibelijn de egel en Belijn de ram. Ysegrijn
haalt het niet tegen de stekels van de egel en de horens van de ram. De baronnen
komen hem wel te hulp, maar hij zal toch naar Reynaert moeten gaan en hem ont-
Tiecelijn, 19, 2006