JG 19 nr 1 - Reynaertgenootschap

■ Paul van Keymeulen
Het meisje en Ysegrijn
117
Een meisje werd verliefd op Ysegrijn
die een dierentemmer toonde op het kerkplein,
verliefd nog wel op haar trouwdag.
Hij was trots, naargeestig en slecht van gedrag.
Hij deed daarom mislukte toeren
en scheen de zweepslagen niet te voelen.
Het zien van een geketende wolf
geeft weer moed aan het gewone volk:
in de trouwstoet maakte men dan ook veel plezier
en bruidjonkers treiterden het dier
en overal klonk spot en scheldwoord.
De bruid zei geen woord.
Het was geen vrolijke trouwpartij.
Zij was mooi, puur en wijs.
Zij trouwde met instemming van het volk
met een jonge rijkaard uit het dorp
die sinds zijn geboorte was misvormd.
Dat is van arme meisjes het droevig lot.
Terwijl de temmer met zijn zweep
de sombere Ysegrijn dansen deed,
wisselden de wolf en de bruid
in stilte een veelzeggende blik uit...
Zij gooide koperen munten naar de zigeuner
terwijl de trouwstoet haar meesleurde
naar het feestelijk gebeuren en het festijn.
Op ‘t einde van de schranspartij
– zoals dat de gewoonte is in Frankrijk –
werd de bruid gedefloreerd.
Maar toen ‘s nachts de rust was weergekeerd
en haar man na zijn opoffering
als een os aan ‘t snurken ging,
onbezorgd voor het bloed dat bij ’t vrijen
gestroomd was langs haar volle dijen
is zij gegaan naar de woonwagen
en maakte zij zonder dralen
de wolf in de wolfskooi los
en is hem gevolgd naar het bos
om er te worden zijn vriendin,
zijn minnares en gemalin.
De volgende dag brak het schandaal los.
De boeren trokken gewapend naar het bos.
Men vindt er het meisje halfnaakt
Tiecelijn, 19, 2006
vertaling