JG 19 nr 1 - Reynaertgenootschap

Waarom de Orde van de Vos Reinaert?
111
JvdH: ‘Het Reynaerttreffen van 1973 smeedde een hechte band tussen alle medewerkers.
De idee groeide om die band te bestendigen in een vereniging, een orde,
die in de eerste plaats voor een vervolg zou zorgen van het eerste spel. Het stadsbestuur
werd aangesproken en daar zag men het wel zitten, maar om mij nog altijd
onbekende redenen haakte men toch af. De nagestreefde ‘officialisering’ mislukte
dus, maar wij gaven het niet op. Op 7 maart 1976 werd uiteindelijk de Orde van de
Vos Reinaert gesticht op initiatief van enkele enthousiastelingen. Een vossenraad
van maximum tien leden vormde het dagelijks bestuur. De ‘grootorde’ verzamelde
personen die zich op bijzondere wijze op Reynaerdelijk gebied hadden onderscheiden.
Ze werden opgenomen op voorstel van de vossenraad. Alle rechtstreekse
medewerkers waren ‘vossen’. Fernand van Durme werd de eerste voorzitter. Ikzelf
zat in de raad en werd de tweede voorzitter. Onze eerste droom werd de realisatie
van een Mark Liebrecht-avond. Heel wat illustere ‘Reynaerdisten’ werden toen
opgenomen in de grootorde, onder anderen Mark Liebrecht, Broeder Aloïs (postuum),
Anton van Wilderode, André Stoop, Maurice Nonneman, Jozef de Wilde,
Marcellijn Dewulf, de Hulsterse burgemeester P. Molthoff, Willem Melis, Maurits
Gysseling, Jef Burm, Tine Ruyschaert, Albert Poels en Marcel Ryssen. De grootordeleden
kregen na een laudatio een ‘grootlint’ opgespeld. Een eregast verzorgde
een academische rede. Op een bepaald ogenblik werd gestopt met deze nominaties
omdat wij in een ruimer rekruteringsgebied wilden terechtkomen. Vanaf 1989
werd overgegaan tot nominaties van Wase toneelspelers. We waren toen van oordeel
dat amateurtoneelspelers meer waardering verdienden en te weinig aan bod
kwamen. Voortaan reikten wij dus, omtrent de ‘sinksendagen’, vossenpluimen en
‘oscars’ uit voor uitzonderlijke prestaties op gebied van acteren, regie, technische
omkadering… Met die oscars waren we echter zuinig. Ze werden bijvoorbeeld
slechts uitgereikt bij beëindiging van een carrière of een uitzonderlijk goede vertoning.
Een oscar was een eikenhouten schild met inscriptie op een koperen plaatje,
plus een bas-reliëf waarop een of ander Reynaertfragment werd uitgebeeld. Maar
lang werd dit niet volgehouden. Het werd stil rond de Orde. We namen nog het initiatief
tot het totaalspel Scrooge, maar daarna bleven wij inactief. Maar goed, feitelijk
bestaan we nog. En wie weet …’
En nog was het niet gedaan met de vos in Sint-Niklaas?
JvdH: ‘Het Reynaertvuur was blijkbaar nog niet geblust. In 1992 kwam de loze vos
opnieuw aan zijn trekken, zij het dan in een andere pels met IK, REYNAERT! (met uitroepteken)
nabij kasteel Walburg, waar ook in 1985 het spel werd gespeeld.
Spetterend was het zeker. De tekst van Houben was verouderd en wij (Yvan de
Maesschalck, Freddy Poeck, Jaak van der Helst en Marcel Ryssen] schreven een
nieuwe tekst. Twee jaar pennen, samenleggen van ideeën en teksten, wikken en
wegen en vooral schrappen, tot uit eindeloos overleg een eindredactie tot stand
kwam. De eisen die specifiek zijn aan een massaspel, de beschikbare ruimte in het
stadspark en de regie die ik in mijn hoofd had, waren bepalende factoren voor die
tekst. Vanzelfsprekend dus dat ik het laatste woord had… en misschien af en toe
wel eens ongenoegen opwekte bij de andere auteurs. Maar het liep. Ik wilde de vos
en zijn kompanen een Europese pels aantrekken. De Europese gedachte kreeg in
Tiecelijn, 19, 2006