JG 19 nr 1 - Reynaertgenootschap

Vervolgens naar een Malpertuus in de schaduw van kasteel Walburg te Sint-
Niklaas?
JvdH: ‘Ja, een totaal ander spel, een andere kijk op het verhaal, met andere accenten,
zonder de inhoud van de Middelnederlandse tekst al te veel te verraden. Het
werd een stuk met verwijzingen naar de actualiteit van de jaren 80 met de koning,
de koningin, de eerste minister, de generaal en heel wat hoogwaardigheidsbekleders
in dierenhuid. Het Reynaertverhaal was een soort alibi, een gezelschapsspel.
Wanneer het spel voor sommige spelers al te gênant wordt, besluiten ze terug in
hun rol van hedendaagse gezagdragers te kruipen. Een spel in het spel, vol scherpe
kritiek op het militarisme, de gezagsdragers en de kritiekloze volgzame burgers,
de wolven die meehuilen in het bos. Voortdurend werden heden en verleden door
elkaar gehaald. Het Reynaertverhaal kwam niet volledig aan bod: geen Courtois,
geen Belijn, geen lekenbiecht en geen pleitrede rond de fabuleuze schat.’
Het was een spectaculair spel, met schitterende evocaties (zelfs hollende paarden
ontbraken niet!), een feeëriek gebeuren waarbij kleur, licht en klank met elkaar
wedijverden in intensiteit. Boeiend, meeslepend, wervelend, met een ongebreidelde
verbeelding. Jaak van der Helst is een meester in het bespelen van de ruimte.
Hij kende de taal en de stijl van het massaspel zo goed als zijn leermeester Mark
Liebrecht. Wat mij nog duidelijk voor ogen staat is het idyllische tafereel van
Reynaert en de zijnen in het veilige Malpertuus. De negen opvoeringen waren alle
even succesvol.
Tiecelijn, 19, 2006