Santjes Bezoek aan Zwolle - Origo

"Don Rua" – vroeger en nu blz. 2 Nr. 13 – juni 2008
Historie 'Don Rua' (5)
Grepen uit de geschiedenis van ons juvenaat, 1937-1962
Het was me een keet. Of beter, het waren er twee,
waarin we moesten studeren. Sommigen hadden er
nog les in ook. Maar dan was het geen keet meer.
Eigenlijk waren we best tevreden op die Ugchelse
grond, en met het huis, dat aan alle kanten uitpuilde.
Na zes weken vakantie, ons bezorgd door de
uitsmijters van Hitlers keur-bende, was het voor alles
van belang weer verder te gaan.
We aten in twee ploegen. Eerst kwamen de novicen,
de theologanten en het merendeel van de oversten.
Daarna schoven wij, studenten, ons achter dezelfde
borden, die – netjes afgewassen – met zijn allen het
idee gaven van wat er op het gebied van borden al
niet mogelijk is. Een idee dat nog werd aangevuld,
toen eind januari de eersteklassers erbij kwamen en
er dus meer borden in omloop raakten.
En toen het Don Boscofeest. Hoe het voor elkaar
kwam weet ik niet. Maar we hebben allemaal tegelijk
gegeten. Om plaats te vinden was niet zo moeilijk.
Daartoe was het slechts nodig de slaapzaal van de
kleinen te ontruimen (die sliepen waar naderhand de
sacristie is gekomen en het Mariakapelletje met de
kleine spreekkkamer). Die knapen hoefden dan
alleen maar hun hele hebben en houwen in te
pakken; de novicen braken dan de dubbele bedden
af en tenslotte vormden de grote studenten een
ketting om de inboedel boven in Nazareth (een stal)
te stouwen. Na een paar feesten ging het erg vlot.
Dat was ook het geval met het opslaan van toneel in
diezelfde ruimte, 's middags. Ja, die feesten waren
dagen. 's Morgens bijtijds aantreden vanwege het
transport, en de andere morgen nog meer bijtijds
vanwege het terugtransport.
Over transport gesproken. Bij de heren Jongerius
en van Seumeren had de mening post gevat, dat
ons huis te vol was. Toen zijn de novicen aan
het bomen rooien geslagen en aan het graven en
zand kruien. Toevallig verschenen in diezelfde
tijd trailers met cement en steengaas, deuren en
raamkozijnen, ijzeren binten en hout en, niet te
vergeten, dakpannen. Zodra zo'n lading binnenrolde
werd iedereen gemobiliseerd, tot en met de grote
studenten toe, zelfs onder studietijd. Die trailers
hadden altijd haast. Net of ze bij ons niet mochten
zijn. Door dit samenspel van rappe wagens en
rappe handen kwamen we ruimer te wonen. Maar
toen was het al '44.
De Duitsers lieten ons aardig met rust. In de loop
van '43 waren er een paar gevallen van roodvonk
geweest en een enkel geval van t.b. Een nobele ziel
heeft het idee gekregen de wereld te waarschuwen
tegen nog meer onheil. Twee jaar lang hebben de
woorden "Ansteckende Krankheit" bij de toegangspaden
bezoekers met boze uitsmijtplannen herinnerd
aan de broosheid van het leven.
Tot de dolle septemberdagen zijn we onder ons
gebleven. Maar toen! Uit Vrijland doken Mill Hill
fathers met hunne sisters op. Uit verschillende delen
van het land doken jonge mannen bij ons onder. Uit
Arnhem kwam een hele familie. Omdat het zo
gezellig was kwamen er af en toe wat Duitsers bij,
maar die bleven voor het merendeel buitenshuis.
Ongeveer de helft van de studenten was er niet.
Vandaar dat het allemaal ging.
Na een lange nachtwake, opgeluisterd met mortiervuur,
kwam voor ons bonte gezelschap de bevrijding
op 17 april.
Verder dan hier mag ik van mijn opdrachtgever
niet gaan. Er komt nog wel een vervolg, maar van
een ander dan.
bron: De Kiem, Jg.3, nr.6, pp.5-6, juli 1962
pater w. bleeker s.d.b.
vrije nieuwsbrief over Huize 'Don Rua' Ugchelen (1942-59) en 's-Heerenberg (1959-71), en wat ervan voortleeft