open/download alle cahiers in één pdf - Kohnstamm, Dolph en Rita

het meeste aan die zonder een bepaalde reden naar school
zijn gekomen en bij wie het leren zo is aangeslagen dat hun
ouders nu aan deze wens van hun kinderen hebben toegegeven
Onbewust voelen zij dat er iets goeds gebeurt met
hun kinderen en hebben zij besloten hen niet van school te
nemen. Eén vader vertelde mij hoe hij eens een hele kaars
boven het boek van zijn hardop lezende zoon had laten
opbranden, en prees daarbij zowel zijn zoon als het boek
uitbundig. Dat boek was het Evangelie. “Mijn vader,” vertelde
mij een andere leerling, “luistert zo nu dan naar een
sprookje, lacht dan wat en gaat weer weg. Maar als het iets
heiligs is bleef hij tot middernacht luisteren en houdt de
kaars voor me vast.”
Ik was eens met een nieuwe onderwijzer op bezoek bij
een van mijn leerlingen en om een beetje op te scheppen
tegenover de onderwijzer, vroeg ik mijn leerling of hij
voor hem een algebrasom wilde oplossen. Z’n moeder was
met de kachel bezig en wij vergaten helemaal haar aanwezigheid.
Wij luisterden hoe haar zoon vlot en ernstig de
vergelijking maakte, onder gemompel van “twee a b min c
is d, gedeeld door drie”, enzovoort. De moeder hield al die
tijd haar hand voor haar mond. Zich met moeite inhoudend
barstte zij tenslotte in lachen uit, maar kon ons niet uitleggen
waar ze zo om moest lachen.
De vader van weer een andere leerling, een soldaat, vond
zijn zoon, die hij kwam afhalen, in het tekenlokaal aan ’t
tekenen. Toen hij zag met wat voor een vaardigheid hij dat