open/download alle cahiers in één pdf - Kohnstamm, Dolph en Rita

hem het boek afpakt, grijpt hij vlug een lei en als je die ook
afneemt, voelt hij zich helemaal ontredderd.
Deze herfst hadden we een arbeider die voor ons de kachels
stookte en tegelijkertijd wat lessen volgde. Binnen twee
weken kon hij lezen en schrijven. Maar dit was geen leren,
meer een ziekte, een verlengde slemppartij. Als hij door de
klas liep met z’n armen vol houtblokken, bleef hij telkens
staan, boog zich over het hoofd van een jongen en spelde
‘s­k­a: ska’ en liep dan door. Als dit hem niet lukte, keek
hij met jaloerse, bijna boze blik naar de kinderen. En als
hij niet hoefde te werken viel er helemaal niets met hem
te beginnen: hij zat dan geheel verdiept in zijn boek steeds
maar voor zich uit te mompelen: ‘b­a: ba; r­i: ri’ enzovoort,
keer op keer, en in zo’n toestand kon hij niets anders meer
in zich opnemen.
Als deze volwassenen zang­ en tekenles hadden of naar
een verhaal uit de geschiedenis luisterden of natuurkunde
proeven moesten volgen, was het duidelijk dat zij zich bij
die vreselijke noodzaak neerlegden en als uitgehongerde
mensen, die je hun brood hebt afgepakt, wachtten ze alleen
maar op het moment dat zij hun leesboekje weer konden
pakken.
Maar getrouw de regel: net zo min als ik een jongen dwing
om te leren lezen zal ik een volwassene ertoe dwingen om
te leren tekenen als hij eigenlijk alleen maar wil leren lezen.
Ieder kiest wat hij wil.
In het algemeen is het zo dat volwassenen, die eerder elders