open/download alle cahiers in één pdf - Kohnstamm, Dolph en Rita

Fedjka. We liepen verder. Bij Pronjka brandde nog licht. We
wierpen een blik door het raam en zagen zijn moeder – een
rijzige, mooie maar afgeleefde vrouw met zwarte ogen en
wenkbrauwen – aan tafel aardappels zitten te schillen. In
het midden van de kamer hing een wieg. Een van Pronjka’s
broers, het rekenbrein uit de tweede klas, stond bij de tafel
aardappels met zout te eten. De hut was klein, vuil en
donker. “Dus je bent toch niet verdwaald!” riep Pronjka’s
moeder. “Waar heb jij gezeten?” Met een zachtmoedige en
zwakke glimlach keek hij naar het raam. Zijn moeder begreep
dat hij niet alleen was en meteen nam haar gewone
gezicht slecht geveinsde trekken aan.
Alleen Fedjka was nu nog over. “De kleermakers zitten bij
ons thuis, daarom brandt er nog licht,” zei hij met zijn zachte
stem van vanavond. “Tot ziens, Lev Nikolajevitsj,” voegde
hij er stilletjes en innig aan toe en klopte met de ring op de
gesloten deur. “Doe open,” klonk zijn fijne stemmetje dwars
door de winterse stilte van het dorp. Het duurde een hele
tijd voordat er werd opengedaan. Ik keek door het raam.
Het was een grote hut; op de kachel en op de banken waren
benen en voeten te zien. De vader zat met de kleermakers te
kaarten, op de tafel lagen wat koperen munten. Een vrouw,
Fedjka’s stiefmoeder, zat bij een kaarsenhouder en staarde
begerig naar het geld. Een van de kleermakers, een echte
boef, hield zijn kaarten, die hij als een waaier vasthield, als
berkenbast gebogen op de tafel en keek triomfantelijk naar
zijn partner. Fedjka’s vader, zijn kraag los, zat met een van