open/download alle cahiers in één pdf - Kohnstamm, Dolph en Rita

Het doet vreemd aan te herhalen wat we die avond zeiden,
maar ik herinner me dat wij, naar mijn idee, alles gezegd
hebben dat er te zeggen valt over nuttigheid, fysieke en
morele schoonheid.
We kwamen in het dorp. Fedjka hield nog steeds mijn hand
vast, nu bijna uit dankbaarheid naar het mij toescheen. We
stonden elkaar zo ná die nacht als in lange tijd niet was gebeurd.
Pronjka liep nu naast ons over de brede dorpsweg.
“Kijk, er brandt nog licht bij de Masonovs”, zei hij. “Toen
ik vandaag naar school liep kwam Gavrjoesja uit de kroeg,
straalbezopen; zijn paard was bedekt met schuim, maar
hij bleef het maar met de zweep slaan. Ik vond ’t zo zielig.
Waarom moest hij het zo slaan?” “Pas geleden heeft Vader
zijn paard vanaf Tula de vrije teugel gelaten en dat heeft
hem regelrecht in een sneeuwbank gereden. Maar hij was
dronken en bleef slapen.”
“Gavrjoesja bleef het paard over zijn ogen slaan, ik had er
zo’n medelijden mee,” zei Pronjka weer, “Waarom sloeg hij
het toch zo? Hij kwam van de wagen en sloeg haar.”
Semka stond plotseling stil. “Bij ons slapen ze al,” zei hij,
terwijl hij naar de vensters van hun zwarte scheefgezakte
hut keek. “Ga je nog verder mee?” “Nee.” “Nou, tot ziens
dan, Lev Nikolajevitsj,” riep hij opeens en hoewel hij zich
met moeite van ons losmaakte, rende hij zo vlug als een
lynx naar zijn huis, lichtte de klink van de deur en was
verdwenen. “Breng je ons een voor een naar huis?”vroeg
3