open/download alle cahiers in één pdf - Kohnstamm, Dolph en Rita

passages naast ons lopen, kniediep door de sneeuw naast
het pad.
Iedereen die iets afweet van boerenkinderen, moet het zijn
opgevallen dat ze niet gewend zijn om aangehaald te worden,
Net zo min als ze het leuk vinden dat iemand lieve
woordjes tegen hen zegt, hen kust of over hun bol aait. Ik
heb weleens meegemaakt dat een dame, die zich tegenover
een van de jongens op een dorpsschooltje vriendelijk wilde
betonen, zei: “Kom lieverd, laat me je een zoen geven!”en
de daad bij het woord voegde. De gekuste jongen was er
erg verlegen mee, en ook gekrenkt; hij kon maar niet vatten
waarom hem dit gebeurde. Een jongen van vijf jaar staat al
boven dit soort liefkozingen: hij is al een ‘kerel’. Daarom
trof het mij bijzonder toen Fedjka, die naast mij liep, bij het
engste deel van het verhaal mij aanraakte, eerst licht, en
daarna met zijn knuist twee van mijn vingers omsloot en
niet meer liet gaan.
Als ik zweeg, vroeg Fedjka mij door te gaan, en hij deed
dat met zo’n smekende en bewogen stem dat ik wel aan
zijn wens moest voldoen. “Hè jij, loop ons niet steeds voor
de voeten!” viel hij eenmaal boos uit tegen Pronjka, die een
paar passen voor ons uit liep. Fedjka werd zo meegesleept
dat hij zelfs gemeen werd. Met zijn hand om mijn vingers
voelde hij zich bang en dapper tegelijk en niemand moest
het lef hebben zijn plezier te verstoren. “Verder! Verder!
Goed zo!”
3