open/download alle cahiers in één pdf - Kohnstamm, Dolph en Rita

De jongeren keken mij even aan en renden toen de heuvel
af. Zij zaten bij een nieuwe onderwijzer in de klas, en er
was tussen ons niet meer de vertrouwdheid die ik nog wel
had met de oudsten. “Zullen we naar het reservaat gaan,”
stelde er een voor – een klein bos op ongeveer tweehonderd
passen van het huis. Fedjka, een jongen van een jaar of elf
met een zeer fijngevoelig, ontvankelijk en poëtisch karakter,
drong er het meest van al op aan. Gevaar is voor hem
blijkbaar een beslissende voorwaarde voor plezier. ‘s Zomers
vond ik het altijd griezelig om te zien hoe hij met twee andere
jongens naar het midden van de vijftig meter brede vijver
zwom, af en toe verdwijnend in de schittering van de
zonlicht. Hij zwom dan over het diepste gedeelte, draaide
zich op zijn rug en spoot een fontein van water uit waarna
hij met zijn ijle stem naar zijn kameraden aan de kant riep
om hen te laten zien wat een durfal hij wel was.
Hij wist dat er wolven in het reservaat zaten en juist daarom
wilde hij er zo graag een wandeling in maken. Iedereen
vond het een goed idee, en met z’n vieren liepen we het
bos in. Een andere jongen, die ik Semka zal noemen – een
gezonde, evenwichtige knaap van een jaar of twaalf, die de
bijnaam Vavilo had – ging voorop, terwijl hij voortdurend
‘hoe­hoe’ riep met zijn luid schallende stem.
Pronjka, een ziekelijke, zachtaardige en zeer begaafde jongen
uit een arm gezin, liep naast mij. Zijn ziekelijkheid, leek
mij, was hoofdzakelijk te wijten aan voedselgebrek. Fedjka
liep tussen mij en Semka in en was met zijn typisch ijle stem
3