open/download alle cahiers in één pdf - Kohnstamm, Dolph en Rita

vanuit het diepst van zijn kinderziel. De andere, de hoofdschuldige,
een jongen met een haakneus en vlakke maar intelligente
gelaatstrekken was heel bleek. Zijn lippen trilden
en zijn ogen keken met een wild soort boosaardigheid naar
zijn klasgenoten die zo’n plezier hadden en af en toe vertrok
zijn gezicht in een onnatuurlijke huilkramp. Zijn pet
met de gescheurde klep zat achter op zijn hoofd, zijn haren
zaten in de war en zijn kleren zaten onder de krijtvegen. Dit
alles trof mij pijnlijk net als de anderen en het was alsof we
dit soort gedrag pas voor het eerst zagen. De vijandige blikken,
die zo afkeurend op hem gericht waren, deden hem
zichtbaar pijn.
Hij liep zonder op of om te kijken, met zijn hoofd omlaag
naar huis, met wat ik dacht te zien die typische loop van een
misdadiger, terwijl de andere kinderen achter hem aan renden
en hem op een overdreven manier en met een vreemd
soort wreedheid plaagden. Het was alsof een kwade geest
hen leidde, tegen hun wil, en iets in mij zei dat dit niet goed
was. Maar ik greep niet in: de dief liep de hele dag met zijn
label op. Sinds die tijd is hij slechter gaan leren en deed hij
minder vaak mee met de spelletjes of gesprekken van anderen
na school.
Toen ik een tijd later de klas binnen kwam, vertelden de
leerlingen mij met afschuw in hun stem, dat dezelfde jongen
weer had gestolen. Uit de onderwijzerskamer had hij
twintig kopeken weggenomen en ze hadden hem betrapt
2