open/download alle cahiers in één pdf - Kohnstamm, Dolph en Rita

de Berezina was, zodat Napoleon kon ontkomen en Petjka
schreeuwde zelfs: “Ik zou hem hebben laten doodschieten,
dat zwijn. Waarom was hij te laat?” Op het laatst kregen zij
een beetje medelijden met die halfdood gevroren Fransen.
Op het moment dat onze legers de grens met Duitsland
overschreden en de Duitsers, die eerst tegen ons geweest
waren, nu aan onze zijde streden, herinnerde een van de
kinderen zich opeens de Duitser in het lokaal. “Hé, hoe zit
dat met jullie? Eerst tegen ons hè, maar als jullie niet sterk
genoeg zijn dan opeens weer aan onze kant?” En plotseling
sprong iedereen op en begon de Duitser uit te jouwen, zodat
het lawaai buiten te horen was.
Toen de klas wat bedaard was, vertelde ik verder hoe wij Napoleon
tot Parijs achtervolgden, de rechtmatige koning op
de troon zetten en een groot overwinningsbanket hielden.
Alleen de herinnering aan de Krimoorlog overschaduwde
onze vreugde. ‘Wacht maar, jij,’ riep Petjka met gebalde
vuisten, “als ik later groot ben zal ik je er van langs
geven!” en als wij op dat ogenblik tegenover de redoute
van Sevardin of voor de Malachov­heuvel hadden gestaan,
dan zouden wij de vijand teruggeslagen hebben.
Het was al laat toen ik mijn verhaal beëindigde. Gewoonlijk
sliepen de kinderen al om deze tijd. Niemand was nog in
slaap gevallen; zelfs de ‘uiltjes’ zaten nog met schitterende
oogjes te luisteren. Toen ik uit mijn stoel opstond, kroop tot
mijn grote verbazing Taraska te voorschijn. Hij keek me met
2