e-logs 56-58 26 sept. tot 1 nov. 2012 - Pietje van Kan

e-log 56 26 september 2012 Poros, Griekenland
General Strike
Gistermorgen heb ik haar om half zes naar de veerboot gebracht. Marleen had het zo goed
uitgekiend. Een vlucht per KLM van Athene naar Amsterdam die om even voor half zes ’s
middags vetrok. Dan kon ze de veerboot van 12 uur nemen die om half drie in Pireaus is. Met
de bus is het dan nog een uurtje naar Athene airport. Nette tijden voor een al wat ouder
meisje. En voor de terugreis over 14 dagen heeft ze ook al zo’n relaxt reisschema.
Maar deze keer had ze buiten de waard gerekend of beter buiten de Griekse vakbonden, Geen
veerboten woensdag, zei de man die de kaartjes verkoopt. “General Strike. Only one at six
o’clock. And no buses to the airport. Come back tomorow, we will fix that”.
Dat was de maandag dus twee dagen geleden. De baas van de ticketoffice is ook de baas van
de juweliersshop, hoewel hij beweert dat die van zijn vrouw is. Hij regelt eveneens hotels,
appartementen, studio’s, taxi’s en zelf denk ik ook escortdames.
In Poros kennen ze hem allemaal. Maar ze kennen elkaar bijna allemaal want als de toeristen
zijn verdwenen blijven er nog zo’n 3000 bewoners over, van wie het overgrote deel is
betrokken bij de toeristenbusiness. Zo ook onze electriciën Kostas die onze ijsbox weer aan de
praat kreeg en zijn vrouw Christina, die de receptie van een van de grote hotels bestiert. Ze
heeft een Franse vader, heeft haar middelbare schooljeugd in Italië doorgebracht en later in
Stuttgard gewerkt. Ze spreekt dus Grieks, Frans, Italiaans, Duits en natuurlijk Engels, hoewel
haar die laatste taal het minst makkelijk afgaat.
Ze komen maandagavond op bezoek omdat ik voor Kostas in Nederland een accumeter heb
besteld die Marleen mee terug moet nemen. Bij ons kosten ze de helft van wat je in
Griekenland betaalt en bovendien is dit betere merk hier helemaal niet te krijgen. Kostas komt
me dan ook direct geld brengen, hoewel de handel nog in bestelling is.
We vertellen wat de ticketbaas ons zei en Christina reageert onmiddellijk. “Als het niet lukt,
bel me dan, ik heb een goed vriend in Galata met een taxibedrijf, die regelt wel een rit naar
het vliegveld voor een schappelijke prijs.” Galata ligt aan de overkant, twee minuten met een
van de kleine pontjes die als Gezelle’s kwinkelend waterding over de baai zwermen.
De ticketbaas had het ook al over taxi’s, eventueel samen met andere slachtoffers van de
General Strike. Is 200 euro to the airport. Fifty each. Maar dan moet ie wel drie anderen
vinden want ik ga niet mee.
Marleen wordt er knap zenuwachtig van. Haar tas staat al dagen ingepakt. Ze loopt ongedurig
rond. Ze heeft geen zitvlees meer. Ze wil op reis, naar Nederland, naar haar familie en haar
vrienden. Ik snap dat niet zo goed, want elke dag zie ik op mijn laptop dat het in Nederland
koud is en dat het waait en regent. En ik kan best nog zonder familie en vrienden, met wie ik
overigens vaker contact heb per mail en Skype dan toen we nog in Nederland waren. En hier
zit ik in de zon, met ontbloot bovenlijf en in een korte broek.
En voor het eerst van mijn leven groeien er haren op mijn bovenbenen en knieën. Fijne
roodblonde haren die ik nog nooit heb gezien. Ze sleten er altijd af onder mijn lange broek.
Heb ik nu al in geen maanden meer gedragen, een lange broek.
Enfin, dinsdag gaan we opnieuw op bezoek bij de ticketboss. Hij heeft nog geen
medepassagiers gevonden die met een taxi willen. Maar er is wel beter nieuws. De bussen
naar het vliegveld rijden s’ morgens gewoon. De staking begint pas later op de dag. Niet zo
vreemd als je besluit om een vrije dag te nemen om je ongenoegen over de
bezuinigingspolitiek duidelijk te maken. Eerst uitslapen natuurlijk. In Griekenland gaat alles
bovendien toch wat bedachtzamer dan in ons land. Ze lopen zelfs allemaal langzamer. Je ziet
hier niemand in gezwinde (zwembad)pas over straat marcheren, bang om te laat te komen.

De Grieken zijn voor een hoop dingen bang, de Turken, de toekomst, de taxman maar niet om
te laat te komen. Dat is geen toeval maar een gewoonte.
Ik kijk Marleen aan en zeg: “Wat vind je? Voor 100 euro of meer een taxi of om vijf uur op
en voor 10.50 een veerboot en 5 euro de bus.” Je moet zulke dingen aan je partner overlaten.
“Natuurlijk neem ik die boot”, zegt mijn ochtendzieke lief resoluut. Maar ze zucht er wel diep
bij.
De volgende morgen lopen we in het donker met haar tas tussen ons in over een doodsstille
kade om de stad Poros heen naar de ferryterminal. Nog een knuffel op de loopplank en even
later staat ze op het dek te zwaaien. Dag Kalk. Tot over twee weken. Ik wandel naar de boot
en zoek mijn kooi weer op.
Haar reis met boot en bus verloopt volgens schema. De zes uur die ze op het vliegveld moet
doorbrengen wordt gevuld met rondlummelen, discussies met medereizigers die ook extra
vroeg zijn gekomen, lezen op haar e-reader en vooral sms-en met mij en met Nederland. Dat
laatste breekt haar op. Bij aankomst op Schiphol blijkt haar gsm ook te staken. Ze kan mij,
nog iemand anders verwittigen van haar veilige landing. Daar word je toch wat zenuwachtig
van. Via de Schiphol site zie ik echter dat het vliegtuig in ieder geval behouden is
aangekomen.
Haar vriendin een collega Prisca, die ik bel, is ook wat ongerust, want ook zij kan Marleen
niet bereiken. Enfin, tegen een uur of elf gaat de telefoon en meldt het meisje zich. Heenreis
geslaagd. Staking of niet. Het nieuws meldt dat er 50.000 man hebben gedemonstreerd. Dat is
niet veel. Natuurlijk zijn er rellen uitgebroken en is er met stenen gegooid en gevochten. Maar
dat is vandaag de dag de gewoonste zaak van de wereld. Zelfs in Haren, naar in heb begrepen.
e-log 57 11 oktober 2012, Poros, Griekenland
Griekse zaken
Hij heet meneer Moropoulos, maar inmiddels hebben we hem inmiddels meneer Hopoulos
gedoopt. Een nog jonge sportieve vent, die op zijn scooter door Poros rijdt, voortdurend druk
pratend in zijn mobiele telefoon. Hij is de baas van het kantoortje dat ondermeer de
havenzaken voor de gemeente beheert. Zoals het innen van het geld voor elektriciteit en
water. Het havengeld zelf moet worden voldaan bij de Port Police.
Al vanaf 1 oktober, dus anderhalve week geleden, proberen we aan de weet te komen wat de
kosten voor elektriciteit en water zijn als we hier de winter blijven liggen. Wat het liggeld is
weten we, bij de Port Police hebben ze ons dat zo voorgerekend. We krijgen 30% korting als
we voor zes maanden betalen. Voor ons is het een heel schappelijk bedrag, maar als de
kosten voor de energie de pan uitrijzen, dan wordt het een andere zaak. Dus voor we het
havengeld betalen, willen we weten wat ons te wachten staat.
Nu, dat gaat niet zo makkelijk. Meneer Hopoulos moet dat met de burgemeester bespreken.
Of we de volgende dag maar willen terugkomen, Dat doen we, maar dan is hij er niet. En de
dag daarop en de dag daarop ook niet. Hoewel ik hem aan de telefoon heb gekregen -tussen
de drukke Griekse bedrijven door- en opnieuw een afspraak heb gemaakt. Hij komt bij u langs
of belt u, is na de vierde dag de boodschap. Maar tien dagen later, hebben we nog niets van
hem gehoord.
Inmiddels weet half Poros dat de zaken niet zo soepel voor ons lopen. De blonde dame die
iedere dag de elektriciteit komt aan- of afsluiten voor de andere schepen en daar 12 euro per
dag voor moet vragen (en dat zou dus betekenen een bedrag van 360 euro per maand) ook.
Zij weet dat we in gesprek zijn en slaat ons dus over bij de dagelijkse collecte. Ze verzekert
ons ook dat ze haar baas (Hopoulos dus) heeft gezegd dat we maar heel weinig elektriciteit

gebruiken. En dat de burgemeester een hele aardige man is. En dat het allemaal best goed
komt.
Iedereen snapt natuurlijk dat 12 euro per dag een belachelijk bedrag is als je bedenkt dat
de gewone Griek ongeveer 10 cent per kilowattuur betaald, in de commerciële en gemeentehavens
de prijs overal tussen een kwartje en 30 cent zweeft, en wij gemiddeld nog geen 5
kilowattuur gebruiken. Tenslotte schijnt hier iedere dag de zon. Dat betekent dus nog geen
anderhalve euro per dag en 45 euro in de maand.
De dames die het geld komen ophalen, onze stekkermeisjes, weten ook dat het niet klopt. Als
je eenmaal bent aangesloten laten ze je met rust. Pas als je een hele week blijft liggen komen
ze nog eens langs. Dus betaal je in het seizoen hoogstens 24 euro voor een week een dat is
3,50 euro per dag. Nog veel te veel, maar á la. Daar komt nog bij dat in Poros ook met grote
regelmaal van die enorme motorjachten afmeren en die pluggen er gelijk twee stekkers in om
de airco, de ijsblokjesmachine, de electronische speeltjes en al die andere voorzieningen aan
de praat te houden. De prijs is dus op hen afgesteld. De “stekkermeisjes” houden daar
rekening mee. En kennelijk hun baas ook.
Inmiddels weten we dat er meer aan de hand is. Dat Hopoulos niets van zich laat horen heeft
een reden. Er is dikke bonje in de gemeente over het gebruik en het uitbaten van de haven.
De gemeente wil de hele zaak verpachten aan een grote projectontwikkelaar. Maar daar zijn
de uitbaters van de restaurants, souvenir- en snuisterijenwinkels en de watersportbedrijven het
hartgrondig mee oneens. Dan gaan de havengeld spectaculair omhoog, verwachten ze,
misschien wel 100 euro per dag, zoals in Italië in het hoogseizoen. En dan komen er alleen
nog maar superjachten. En die eten om te beginnen niet buiten de deur (zeggen alle
restauranthouders uit ervaring), fourageren niet, hebben geen diesel nodig (want in zulke
grote hoeveelheden als die boten gebruiken is hier moeilijk aan te komen) en brengen dus
kortom geen stuiver in het laatje. De enige die er aan verdienen zijn dan de commerciële
uitbater van de haven en wellicht de gemeente. Dus dat moet niet gebeuren. Bovendien vraagt
iedereen hier zich af, wie op dit moment in Griekenland zo’n groot project zou kunnen en
willen financieren. De belastingdienst zit iedereen op de nek. Er zijn al 55.000 mensen
getraceerd die zwart geld hebben overgemaakt op een buitenlandse rekening. Daarvan zijn er
al 15.000 op het matje geroepen. En elke Griek weet dat dit maar het topje van de ijsberg is.
Dus het plan zal wel geen doorgang vinden. Maar dan moet de haven op een redelijke manier
verder worden geëxploiteerd. En ondanks vele vergaderingen ten stadhuize zijn ze daar niet
uit. Vikos Marine, een watersport werf- en charterbedrijf, heeft al een advocaat in de arm
genomen. Zij huren een deel van de kade met voorzieningen erbij en willen ook duidelijkheid.
Er speelt nog wat. Een jaar of wat geleden heeft een Engelse waterzigeunerkolonie de een
deel van de haven een winter lang in beslag genomen. Een luidruchtig geselschap dat zich te
buiten ging aan de alcohol en geestverruimende middelen. Dat willen ze niet nog een keer. En
geef ze eens ongelijk. Inmiddels zijn wel onze scheepsnamen en –maten genoteerd, onze
namen en telefoonnummers en overige antecedenten (wat is de naam van uw vader?). De
aanvragen voor winterfaciliteiten liggen bij Hopoulos op zijn bureau. Alleen is hij daar niet.
Buurman Willem en ik hebben het er dagelijks over. Wat moeten we doen.
Gisteren kwam eer zo waar iemand van de Port Policee langs. Tot dusver hadden we nog geen
beambte gezien. We moesten opeens allemaal weg of op ons anker gaan liggen met de kont
naar de kade in plaats van langszij. Ze verwachten een grote vloot met wedstrijdschepen. En
waarom we nog niet hadden betaald. Willem heeft hem afgepoeierd.
Wat later komt ons ter ore – via een Griekse buurman- dat dit waarschijnlijk een privéactie
van een van de restauranthouders is geweest, die (net als Janis in Korfos) alleen
charterschepen voor de deur wil, met veel mensen er op die met vakantie zijn en aan de wal
eten en drinken. Daar moeten ze het ook van hebben. Zou die havenpolitieman een neef van
hem zijn? In Griekenland weet je dat nooit. We wachten nog maar even af.

Desnoods gaan we maandag zelf op bezoek bij de burgemeester. Dimitris heet hij, een zeer
aardige man zegt iedereen. Maar of je daar zaken mee kan doen?
e-log 58 1 november 2012 Poros, Griekenland
Protesten en piraten
Vanmorgen werden we verrast door een optocht van luid toeterende veerbootjes, die
bovendien nog grote oranje rooksignalen afstaken op hun achterdek of gewoon in het water
gooiden. Demonstratie. Op de kade naderde een stoet met spandoeken, achter een hele rij lege
taxi’s. Helaas is mijn Grieks nog zo rudimentair dat ik het spandoek niet kon lezen. Enfin het
was voor ons allen, bootjesvolk afgemeerd in Poros in de zon, een verzetje.
We liggen hier weer, omdat we vrienden uit Nederland op bezoek hadden en met hen naar het
eiland Hydra zijn gevaren. Van daar zijn zij weer terug gegaan met de pont naar Piraeus en
het vliegtuig naar Amsterdam. Wij moesten daar nog een paar dagen blijven, vanwege een
onverachte zuiderstorm.
Nu zijn we gelukkig weer terug, want hoewel Hydra en geweldig schilderachtig eiland is, is
de haven zelf bepaald onveilig en zijn de mensen niet echt aardig. Het is een toeristenfuik en
de inwoners van Hydra, al eeuwenlang beruchte zeerovers en dieven, halen je het vel tot over
de neus. Niet allemaal natuurlijk, maar wel veel.
Overigens zijn we niet armer geworden van ons bezoek. We hebben een nieuw
bemanningslid. Een jonge schildpadpoes die ondanks alle pogingen haar te beletten om aan
boord te komen - schreeuwen, in de handen klappen, plantenspuit er op- gedecideerd heeft
besloten dat ze bij ons wil blijven.
In tegenstelling tot in de meeste havens in Griekenland zijn de katten in Hydra helemaal niet
schuw. En deze schildpad vertoont het gedrag van een huiskat. Toen we na vele vergeefse
pogingen om haar weg te jagen, besloten om haar dan maar haar gang te laten gaan, ging ze
eerst op de kattenbak en kwam daarna naast Marleen op de kuipbank liggen. Zachtjes
knorrend. Ze probeerde helemaal niet naar binnen te glippen om de etensbak van Karel te
plunderen, zoals de meeste katten hier doen. Alsof ze wist dat het allemaal vanzelf goed zou
komen. En dat was ook zo.We besloten dat ze een paar dagen, mocht blijven logeren. Tot we
weer konden vertrekken. Karel bleek dat helemaal met ons eens. Gelijk dikke maatjes.
Inmiddels waren we er achter dat op Hydra een organisatie is die voor de los lopende katten
zorgt. Ze steriliseren de jonge poesjes en geven de beesten eten. Er is zelfs, hoge uitzondering
in Griekenland, een echte dierenwinkel. Ook zeerovers hebben en soft spot. Daar komen we
aan de weet dat onze nieuwe poes niet door een verdrietig baasje wordt gemist. En als we haar
een kans willen bieden op een avontuurlijk leven, er geen bezwaar tegen ronselen is. (Is
natuurlijk een gewoonte hier).
Maar tja: heeft de poes zeebenen en blijft ze bij ons als we ergens anders. zijn? Of is het
alleen een liftster. Cats passing by in the night. Poes lost haar probleem zelf op. Als de wind
draait van zuid naar noordwest begint de haven te koken en liggen we met Pietje te bokken
aan de lijnen. Het schip is nog nooit zo te keer gegaan. Karel staat verontwaardigd te krijsen
op de wal. Schildpadje is verdwenen. Dat weten we dus.
Maar veel later op de avond, terwijl wij en Karel ons af en toe krampachtig vastklampen aan
de banken omdat het schip als een gek te keer gaat, meldt madame zich weer. Een springend
schip is voor een springende poes geen belemmering. Ze komt aan boord, tikt tegen het raam,
wipt naar binnen, gaat tevreden eten en krult zich daarna genoeglijk op bed. Ze trekt zich van
het geweld niets aan. En de volgende dag blijkt ze op zee een betere zeekat dan Karel. Ze
mekkert nergens over. Zeeroversliefje, denk ik.

Dus zijn we nu in Poros terug om zaterdag met haar naar de dierenarts te gaan. Ze mag
voorlopig blijven en als ze zich gedraagt, mag dat voor goed. Dan krijgt ze over een maand of
zo een volledige behandeling: chip, paspoort, knipje in de eileiders.
Maar eerst moet ik nog naar Vikos, de shipschandler. Die lost het vraagstuk op van de
protesterende taxi’s. In een lang verhaal over de vele bezoekingen die Griekenland treffen nu
de buikriem aanmoet. De taxichauffeurs en veerbootkapiteins moeten op het plaatselijk
belastingkantoor hun ticketboekjes laten afstempelen. Dan wordt gelijk bijgehouden wat ze
omzetten. Maar nu wordt het kantoor gesloten en moet de zaak naar Athene verhuizen. Dus
moeten ze iedere vier of vijf dagen naar Athene voor nieuwe tickets. Nog los van het feit dat
door het sluiten van de kantoren van allerlei overheidsdiensten op het eiland, er veel gezinnen
gedwongen moeten verhuizen of werkeloos worden, wordt zo de cohesie van de plaatselijke
gemeenschap aangetast. En de afschuw en haat tegen de politici aangewakkerd. Het gaat
helemaal verkeerd, zegt Vikos. Hemzelf hangt een gevangenisstraf boven het hoofd, omdat hij
drie dagen te laat was met de afdracht van 250 euro BTW. Zijn vrouw is onderwijzeres en
verdient nu nog maar de helft van wat haar salaris twee jaar geleden was. Zevenhonderd euro
in de maand en daar moet ze dan zelf haar autootje van betalen om bij haar school te komen in
een van de dorpen hoog in de bergen.
Dat zijn maar een paar grepen uit zijn klaagzang. Ik loop een beetje beduusd terug naar de
boot. De zon schijnt volop maar ik heb zojuist iets van de donkere zijde van het Griekse
leven geproefd. Het meest wrange is wel dat van al die miljarden die we de Grieken geven om
de tent overeind te houden er geen stuiver naar de gewone Griek gaat. De sjoemlende banken
en corrupte centrale overheid steken alles in eigen zak.
Aan boord springt de Schildpadsoep knorrend op schoot. Geen wonder dat ze weg wil. Alsof
ze weet dat het er alleen maar slechter op wordt. Wat overigens God verhoede.