Het schemergebied voor faillissement - Höcker Advocaten

De verlengde Beklamel-norm en de verantwoorde financieringsstructuur
Als leningen worden verstrekt die per saldo hoger zijn dan toegestaan volgens
de formule, betekent dit dat de onderneming ten onrechte is gefinancierd met
vreemd gesecureerd) vermogen in plaats van eigen vermogen. Deze financiering
dient derhalve als risicodragend te worden aangemerkt.
De verlengde Beklamel-norm voor de financier kan als volgt worden
gedefinieerd:
De financier mag niet meewerken aan het verstrekken of handhaven van
een lening indien en voor zover de totale financiering met vreemd vermogen
volgens te objectiveren wetenschap van de financier groter is dan (1-s).I - s.LM
- V. De grens voor ‘onvoldoende’ solvabiliteit ‘s’ is praktisch ten minste te
stellen op: 20% voor producenten, industrie, bouwnijverheid; 15% voor
groothandel, transport, detailhandel; 10% voor dienstverlening, vrije
beroepsbeoefenaren en 10% voor overige. Voor zover de laatstelijk verstrekte
lening(en) de financiering van verliezen heeft mogelijk gemaakt tot beneden het
door de solvabiliteitseis (s) verlangde niveau, moet(en) deze als risicodragend
kapitaal worden aangemerkt.
IV.6.5 Praktische functie en bepaling van de te verstrekken maximale
ongebruikte kredietruimte
Afgezien van een aantal nog in detail te bespreken complicaties, is de maximaal
te verlenen ongebruikte kredietruimte vrij eenvoudig te bepalen. Ter globale
oriëntatie: voor de gemiddelde gezonde onderneming met een solvabiliteit van
30% 213 betekent de solvabiliteitseis van bijvoorbeeld 10% dat zij van de bank
een nog ongebruikte kredietruimte mag krijgen van maximaal zo’n 20% van het
balanstotaal ter financiering van eventuele toekomstige verliezen of
achterblijvende kasstromen. Houdt men vervolgens ook rekening met een
maximale vermindering van het balanstotaal, die gelijk is aan de vermindering
van eigen vermogen, dan is de te verlenen maximale ongebruikte kredietruimte
zo’n 16% van het balanstotaal.
Ervaring leert dat de financieringsstructuur van een gezonde onderneming er over het algemeen
ongeveer als volgt uitziet: 30% garantievermogen, 40% leningen, 30% overige (kortlopende)
schulden. Er gemakshalve van uitgaande dat het balanstotaal ongeveer gelijk blijft en crediteuren
tijdig betaald blijven worden, betekent dit dat de grens aan de financieringsstructuur wordt bereikt
bij 10% garantievermogen, 60% leningen en 30% overige (kortlopende) schulden. De maximale
kredietruimte is dan 60% - 40% = 20 % van het balanstotaal.
Rekening houdend met een balansverkorting in verband met te boeken verliezen die
maximaal gelijk is aan 20% van het oorspronkelijke balanstotaal, is de maximaal te verlenen
ongebruikte kredietruimte zo’n 214 20% x 80% = 16% van het balanstotaal.
Hanteert de financier dit uitgangspunt, dan zal de debiteur bij verliezen die
leiden tot een ‘onvoldoende’ solvabiliteit, of bij, bij het resultaat achterblijvende
kasstromen – die veelal om een nadere analyse van de werkelijke waarde van de
investeringen vragen – normaal gesproken vanzelf tegen een liquiditeitstekort
213 Zie voor eisen aan ‘voldoende’ solvabiliteit verder VI.4.2.
214 Hierbij wordt gemakshalve geen rekening gehouden met het geringe effect op de
solvabiliteitseis (s= ev/b = 10%) zelf van de balansverkorting (1%).
73