Het schemergebied voor faillissement - Höcker Advocaten

De verlengde Beklamel-norm en de verantwoorde financieringsstructuur
- de eisen stellen normatieve beperkingen aan de verplaatsing van het
discontinuïteitsrisico naar crediteuren die daar zelf nauwelijks zicht en
invloed op hebben.
IV.6 De maximale financiering volgens de verlengde Beklamel-norm
IV.6.1 Formule voor maximale financiering door leningen
De vereiste dekking die voor verplichtingen op korte termijn moet bestaan, werd
eerder weergegeven in de formule: LM ≥ kls. 196 Als gelijktijdig eisen aan de
liquiditeit en solvabiliteit worden gesteld, zal het niet mogelijk zijn meer
verliezen te financieren met vreemd vermogen dan een te stellen solvabiliteitseis
toelaat. De maximale financiering is dan weer te geven in de formule waarbij de
op korte termijn liquide middelen (LM) en evenzeer kortlopende schulden elkaar
tenminste in evenwicht moeten houden; het eigen vermogen overeenkomende
met de solvabiliteitseis (s) moet strekken ter financiering van alle activa (de
liquide middelen en de investeringen (I)); en de voorzieningen (V); en leningen
moeten (L) overigens strekken ter financiering van de onderneming:
L ≤ (1-s).I - s.LM - V
De formule geeft aan hoe groot de totale leningen (L) mogen zijn op het moment dat de
solvabiliteit (s) tot het toegestane absolute minimum is gedaald. De investeringen (I) zijn de meest
bepalende factor, de liquide middelen (LM) (inclusief debiteuren en kredietruimte) hebben een
relatief ondergeschikte betekenis die bij s = 0 zelfs wegvalt. De voorzieningen ‘V’ voorzien
tijdelijk in de financiering. De aansluiting met de formule voor de liquiditeitseis (LM ≥ kls) leidt
ertoe dat zolang de hand wordt gehouden aan de formule voor maximale financiering, de
onderneming vanzelf feitelijk insolvent wordt zodra niet meer aan de te stellen solvabiliteitseis
wordt voldaan.
Formule. Om de maximale financiering te kunnen vaststellen moet aansluiting gezocht
worden bij de ‘netto liquide middelen’ (zie III.2.2) die de grens van de feitelijke insolventie
bepalen: kortlopende schulden ‘kls’: alle op evenzeer korte termijn te betalen schulden;
liquide middelen ‘LM’: op korte termijn liquide of liquide te maken activa: debiteuren,
kas, positief banksaldo of kredietruimte. De investeringen ‘I’ zijn alle activa die niet
liquide middelen (LM) zijn: de vaste activa, voorraden, onderhanden werk en alle andere
vlottende activa die niet op korte termijn liquide gemaakt worden. De leningen ‘L’ zijn
zowel langlopende schulden als kredieten (voor de maximale faciliteit) en niet op korte
termijn te betalen kortlopende schulden. Bij het eigen vermogen ‘ev’ mogen volledig
achtergestelde leningen worden gerekend terwijl stille of negatieve reserves bij- dan wel
afgeboekt moeten worden bij het eigen vermogen en de betreffende activa. ‘V’ =
voorzieningen, ‘b’ = balanstotaal en ‘s’ = de minimaal vereiste solvabiliteitsratio (ev/b)
volgens de verlengde Beklamel-norm. Uitgaande van de balans kunnen de volgende
vergelijkingen worden gemaakt: I + LM = b ; en: ev + V + L + kls = b. Dit is ook weer te
geven als: I + LM = ev + V + L + kls. Ervan uitgaande dat de minimaal vereiste
solvabiliteit ‘s’ is, is het eigen vermogen: ev = s.b = s.I + s.LM. Vullen we dat in in de
vorige vergelijking dan krijgen we: (1-s)I + (1-s)LM = V+ L + kls. Willen we bereiken dat,
na het maximale gebruik van de financiering voor verliesfinanciering ook het moment
aanbreekt dat bij verder verlies feitelijke insolventie intreedt, dan is op dat moment LM =
196 Zie III.2.2.
67