Het schemergebied voor faillissement - Höcker Advocaten

De verlengde Beklamel-norm en de verantwoorde financieringsstructuur
dan ook onderkend dat het nut van de modellen zich vooral beperkt tot de tijdige
signalering van continuïteitsbedreigende omstandigheden 165 of de – niet op
sanering van de individuele onderneming toegesneden – algemene
kansberekening door bijvoorbeeld banken.
Opvallend is dat de voorspellingsmodellen waarin het overwicht in solvabiliteitsratio’s te vinden is,
naar verhouding meer geldigheid bezitten. 166 Maar voor alle modellen geldt dat de solvabiliteit
alléén niet als betrouwbaar voorspellingscriterium kan worden gehanteerd.
Onderzoek van Van Amsterdam (2004) heeft aangetoond dat de modellen bij
ondernemingen die al in moeilijkheden verkeren, geen significante voorspelling
kunnen doen welke van deze ondernemingen het wel of niet zullen redden. 167
Voor het voorspellen van de toekomstige rentabiliteit, met name na een nog
door te voeren reorganisatie, zijn de modellen aldus helaas onvoldoende
bruikbaar.
IV.3.7 Noodzaak tot begrenzing in verband met gewenst vertrouwen
De aard van de continuïteitsveronderstelling vergt dat er grenzen moeten worden
gesteld aan de voortzetting van de onderneming. Deze grenzen hangen samen
met de rentabiliteit in het verleden en in de toekomst. 168 Zoals in IV.3.3 is
aangegeven, moet gezocht worden naar:
(a) een absolute begrenzing: tot wanneer mag de verlieslatende onderneming
worden voortgezet?
(b) een relatieve begrenzing: welke participant moet welk aandeel in het risico
voor zijn rekening nemen?
Een verdelingsmechanisme dat zowel betrekking heeft op de dekking van
verplichtingen als op de verdeling van risico onder de drie participanten, moet
wel in een solvabiliteitseis vertaald worden. Het eigen vermogen geeft de
dekking voor verplichtingen aan (uitgaande van continuïteit). Aandeelhouders
worden als participant alleen via het eigen vermogen betrokken bij de verdeling
van het risico. Solvabiliteitseisen stellen niet alleen eisen aan het eigen
vermogen. Zij beperken ook de behoefte aan financiering met vreemd
vermogen. Zo wordt ook het risico dat ontstaat door financiering met vreemd
vermogen, in de vorm van leningen die meestal versterkt zijn met zekerheden,
afgebakend.
Op de noodzaak om naast liquiditeitseisen ook solvabiliteitseisen te stellen, zal in IV.4 en IV.5
nader worden ingegaan. Vooruitlopend daarop kan geconstateerd worden dat de onderneming met
drie soorten participanten – aandeelhouders, financiers en crediteuren – in de eerste plaats dient te
voldoen aan liquiditeitseisen (Beklamel-norm). Die eisen beperken aan de hand van de op korte
termijn beschikbare liquide middelen de omvang van de verplichtingen aan crediteuren op evenzeer
korte termijn. De omvang van de beschikbare liquide middelen wordt echter mede bepaald door de
165 Ten Wolde (1982); Colle (1989); Vos (2003) p.213 e.v.; Van Amsterdam (2004).
166 Colle (1989).
167 Zie verder IV.4.
168 Zie IV.3.5.
59