Het schemergebied voor faillissement - Höcker Advocaten

Hoofdstuk X
448
(a) Pauliana-norm: leidden de afgifte en registratie van de pandlijsten
van 28 december 1993 en 7 januari 1994 tot nadeel in de zin van
de Pauliana-norm en zo ja, had de bank wetenschap van dreigende
insolventie? Leidde de bevriezing en vervolgens opzegging van het
krediet op 27 en 29 december 1993 tot nadeel in de zin van de
Pauliana-norm?
(b) Beklamel-norm: wanneer kreeg de bank wetenschap van feitelijke
insolventie? Welk nadeel was daarna – mede in het licht van de
opzegging van het krediet – aan hem als betrokkene toe te
rekenen? Hoe verhoudt dit nadeel zich tot eventueel nadeel onder
de Pauliana-norm?
(c) Relevante feiten met betrekking tot de verlengde Beklamel-norm
ontbreken en de norm zal daarom niet worden besproken.
X.18.2 Relevante feiten en financiële positie
(ii) Alle concrete financiële gegevens met betrekking tot de financiële
positie van K ontbreken in de uitspraak. Er is niets bekend met
betrekking tot resultaten en/of vermogen en/of liquiditeitspositie. We
moeten het doen met zeer indirecte aanwijzingen. Met de surseance van
de borg/moeder, K. Japan, had de bank kennelijk reden zich
onmiddellijk zozeer ernstig zorgen te maken over de financiële positie
van K. dat het krediet onmiddellijk werd bevroren (27 december 1993)
en binnen twee dagen werd opgezegd (29 december 1993). Daaraan
kunnen diverse redenen ten grondslag hebben gelegen, bijvoorbeeld
afhankelijkheid bij de bedrijfsvoering van K Japan, een grote vordering
op K Japan die niet (op korte termijn) betaald zou kunnen worden die
tevens de liquiditeit van K bepaalde, een door de surseance
wegvallende financiering door de moeder en/of een zodanig
onvoldoende solvabiliteit dat K zelfs de bankschuld niet zou kunnen
terugbetalen met de verstrekte zekerheden. Dat laatste was zeker het
geval want anders was de strijd over de nadien verstrekte zekerheden
overbodig geweest. Gezien de onmiddellijke verstrekkende maatregelen
kan niet uitgesloten worden dat de financiering van K in sterke mate
gebaseerd was op het door de bank beperkt geachte risico wegens de
borgtocht van K Japan, en dat K zelf een zeer zwakke financiële positie
had voor wat betreft solvabiliteit, rentabiliteit en/of liquiditeit.
(iii) In dat licht is het ook niet uit te sluiten dat de bank al vóór 27 december
had moeten weten dat K zelf feitelijk insolvent was en/of dat de
verlengde Beklamel-norm geschonden werd door de omvang van het
krediet waarvoor kennelijk ook onvoldoende dekking bestond bij de
debiteur zelf.
(iv) Hoe dat ook zij, uiterlijk op 27 december kreeg de bank wetenschap van
dreigende insolventie en uiterlijk op 29 december kreeg de bank
wetenschap van feitelijke insolventie. Dat laatste volgt uit de opzegging
zelf die ongetwijfeld tot een negatief saldo van de netto liquide