Het schemergebied voor faillissement - Höcker Advocaten

Hoofdstuk X
informatie: de bank zelf droeg niet bij aan de verkleining van het
(dreigende) liquiditeitstekort doordat niet meer dan het oorspronkelijke
krediet weer werd opengesteld. ‘BACM en Eneca drongen bij de
Antilliaanse overheid aan op herziening van de aannemingssommen,
versnelling van betalingen op contracten en andere maatregelen
waardoor de liquiditeitspositie van Eneca zou worden verbeterd,
waarop deze overheid geenszins afwijzend reageerde’. Zouden deze
plannen uitgevoerd zijn dan zou versnelling van betaling op den duur
niet tot een betere en meer positieve kasstroom leiden en dus slechts op
zeer korte termijn de liquiditeit verbeteren. Verhoogde aanneemsommen
zouden wel invloed op de uiteindelijke kasstroom en
verliesgevendheid kunnen hebben. De plannen waren kennelijk
hypothetisch van aard, niet alleen ontbrak een toezegging, kennelijk
was zelfs onduidelijk in hoeverre de overheid Eneca tegemoet zou
willen komen en of dat voldoende zou zijn om de verliezen voor de
toekomst ongedaan te maken. Gezien de ‘grote financiële moeilijkheden
ten gevolge van een loon- en prijsescalatie van absoluut
onvoorzienbare omvang’ en met name de door de bank afgegeven
garanties lijkt het naïef te zijn ervan uit te gaan dat de overheid
onverkort de verliezen van Eneca voor haar rekening wilde nemen met
de ‘geenszins afwijzende’ reactie. Voortzetting van het krediet alleen
was kennelijk onvoldoende om de onderneming te redden. Hoewel
concrete informatie ontbreekt is het hoogst onwaarschijnlijk dat op 21
februari 1974 voldaan werd aan de eisen naar wenselijk recht. Het al
bestaande liquiditeitstekort werd niet weggenomen. Er bestond
waarschijnlijk geen reële liquiditeitsbegroting die voorzag in het
ongedaan maken van tekorten voor het komende jaar. Er waren
vermoedelijk geen realistische bedrijfsplannen die op termijn voorzagen
in een positieve rentabiliteit. Er was waarschijnlijk geen sprake van een
voldoende, althans niet onvoldoende solvabiliteit. Waar de bank ook
wetenschap van dreigende, zo niet feitelijke, insolventie had, kan hij
zich dus bij het toegebrachte nadeel door verschaffing van nadere
zekerheid niet beroepen op een reddingsactie. Dat inzicht wordt
versterkt door hetgeen werd opgemerkt over de extreem risicovolle
financiering.
(vi) Als niet al in februari 1974 moest worden aangenomen dat er
wetenschap van feitelijke insolventie bestond – los van de gevolgen van
de tijdelijke bevriezing van het krediet – dan is het zeer aannemelijk dat
die wetenschap niet al te lang daarna moet zijn ontstaan, althans vóór
faillissement. Niet alleen moest duidelijk zijn geworden dat de overheid
feitelijk niet meewerkte aan de vermindering van zowel het
liquiditeitstekort als de verliesgevendheid, uiteindelijk waren het de
gewone crediteuren die kennelijk niet betaald werden die het
faillissement moesten aanvragen zonder dat voordien het krediet was
opgezegd. De concrete gegevens ontbreken om het tijdstip te kunnen
vaststellen en het daarna ontstane nadeel te kunnen vaststellen, maar het
360