Het schemergebied voor faillissement - Höcker Advocaten

Hoofdstuk X
ontbreken om te kunnen vaststellen of het krediet groter of kleiner was
dan: (1-s).I - s.LM - V (verlengde Beklamel-norm).
(iii) Liquiditeit. Ook hier beschikken we niet over alle benodigde exacte
gegevens. We kennen het eigen vermogen van ca. f. 1.890.000, de
langlopende lening van f. 505.000 en de kredietfaciliteit van 4 miljoen
(totaal ca. f. 6,5 miljoen), zodat indien de waarde van de investeringen
(na afwaardering voorraden) bekend was, de liquiditeitspositie globaal
zou kunnen worden bepaald. De achterstelling van de vordering van
f. 505.000 die daarmee waarschijnlijk langlopend werd, zal een
positieve invloed op de liquiditeit hebben gehad. De historie doet niet
direct vermoeden dat er toen al sprake was van een liquiditeitstekort.
Overtreding van alleen de Beklamel-norm in september 1951 lijkt
onwaarschijnlijk. Vermoedelijk meende men nog ook in de benodigde
liquiditeit voor het komende jaar te kunnen voorzien na de achterstelling
en verkoop van de afgewaardeerde voorraden.
(iv) Pauliana-norm. De opzegging en de vernieuwing van het krediet
zouden, althans in het licht van 42 F, aanleiding kunnen zijn uit te gaan
van een onverplichte rechtshandeling in het licht van dreigende
insolventie. De onderneming was verlieslatend en de solvabiliteit was
niet ‘voldoende’ (25%). Waar echter door de onderneming zelve geen
nieuwe zekerheden werden verstrekt – vermoedelijk was alleen de
achterstelling van de lening additioneel – leidde de vernieuwing van het
krediet niet tot benadeling omdat het verhaalsvermogen niet werd
verminderd.
(v) Uitkomst: uitgangspunt was kennelijk dat de toekomstige rentabiliteit
weer positief kon worden gemaakt; mogelijk was de lening wel te groot
in verband met de verlengde Beklamel-norm; waarschijnlijk geen
overtreding van de Beklamel-norm; geen nadeel als toe te rekenen
volgens de Pauliana-norm.
X.2.2.2 Begin 1952
(vi) Solvabiliteit. Bij de transactie in februari 1952 werd uitgegaan van de
bekendheid met de cijfers per ultimo 1951. De voorraden zijn dan
verder afgewaardeerd. De eigen vermogenspositie is f. 900.000. Indien
nog steeds uitgegaan wordt van een balanstotaal van circa f. 10 miljoen
is de solvabiliteit circa 9%. Deze is dan zowel ‘onvoldoende’ in de zin
van de verlengde Beklamel-norm als niet ‘voldoende’ in de zin van de
Pauliana-norm. Nog steeds ontbreken de benodigde gegevens om te
kunnen vaststellen of de lening (inclusief de niet algemeen
achtergestelde lening) in verband met de verlengde Beklamel-norm niet
te groot was. Vermoedelijk was dit wel het geval nu de onderneming
met een solvabiliteit van 9% in plaats van 15% nog enige tijd kon
overleven. De onvoldoende solvabiliteit betekent in ieder geval dat er of
een te grote lening moet zijn geweest in de zin van de verlengde
Beklamel-norm, of dat er al sprake was van feitelijke insolventie in de
348