Het schemergebied voor faillissement - Höcker Advocaten

Bespreking:
X.2.1 Relevante vragen volgens wenselijk recht
Wenselijk recht toegepast op casus uit de jurisprudentie
(i) De eisen in concl. 61 leiden tot de volgende meest prangende vragen: 1)
(Beklamel-norm) wanneer werd De Vries van Buren feitelijk insolvent
en wanneer moest de bank dat weten? Welke verliezen werden daarna
geleden, en welke verminderingen van verhaalsvermogen en welke
eventuele additionele liquidatieverliezen werden daarna gecreëerd? 2)
(verlengde Beklamel-norm) Was de omvang van de lening in september
1951 of februari 1952, kenbaar voor de bank, groter dan (1-s).I - s.LM -
V, waarbij s = 15%? Was het kenbaar voor de bank dat de solvabiliteit
al voor het intreden van feitelijke insolventie ‘onvoldoende’ was
(kleiner dan 15%)? 3) (Pauliana-norm) Was bij de verstrekking van de
zekerheid in februari 1952 de onderneming verliesgevend en was de
solvabiliteit voldoende, groter dan 25%, althans indien de onderneming
niet verliesgevend was, kleiner dan 15%?
X.2.2 Relevante feiten en financiële positie
X.2.2.1 September 1951
(ii) Solvabiliteit. De onderneming was in 1951 sterk verliesgevend en de
bank was daarvan kennelijk op de hoogte. Bij de vernieuwing van het
krediet in september 1951 werd uitgegaan van de halfjaarcijfers als bij
de bank bekende wetenschap. Terugrekenend was het eigen vermogen
per 30 juni 1951 volgens de halfjaarcijfers nog circa (900.000 +
1.850.000 - 860.000 =) f. 1.890.000. Een vordering van f. 505.000 werd
achtergesteld, maar alleen bij de bank. Deze lening versterkte daarmee
niet het garantievermogen. Ware de achterstelling wel algemeen
geweest dan was het garantievermogen eind september ca. f. 2.5
miljoen. Het balanstotaal is niet exact bekend. 1053 Ultimo 1951 moet dat
geweest zijn (uitgaande van de passiefzijde) 900.000 (eigen vermogen)
+ 505.000 lening + 4.000.000 (krediet) + alle overige schulden. Om iets
concreets en zinvols te kunnen zeggen, schat ik het balanstotaal op zo’n
10 miljoen. 1054 De solvabiliteit als quotiënt van eigen vermogen en het
balanstotaal was in dat geval zo’n 20 % en dus niet ‘onvoldoende’ (in
de zin van de verlengde Beklamel-norm). De benodigde gegevens
1053 Voor de rechter waren middels de (half-)jaarcijfers de gegevens wel beschikbaar ter
bepaling van de globale liquiditeitspositie en beoordeling van de financieringsstructuur.
1054 Voor de verliezen was er een eigen vermogen van ca. f. 2.750.000 en een krediet van f. 4
mio. Op grond van gebruikelijke balansverhoudingen zullen de overige passiva zo’n f. 3
mio zijn geweest. In hoeverre de afwaardering van voorraden daarna tot een balansverkorting
zal hebben geleid is afhankelijk van de vraag in hoeverre crediteuren nog uit
beschikbare liquide middelen betaald konden worden. Zo ja, dan zal het balanstotaal
vermoedelijk lager zijn geweest dan mijn schatting. Ik vermoed echter dat de privélening
al noodzakelijk was om in de benodigde liquiditeit te kunnen voorzien.
347