Het schemergebied voor faillissement - Höcker Advocaten

Hoofdstuk V
moeten zijn, aangezien inmiddels vele verbeteringen in transactietechnologieën hebben plaatsgehad.
Die vermindering heeft niet plaatsgehad.
(2) Modellen gebaseerd op een liquiditeitstheorie: 326 sommige verleners van handelskrediet
hebben makkelijker toegang tot bronnen van financiering. De theorie verklaart echter niet
waarom ook ondernemingen met weinig beperkingen op grote schaal gebruikmaken van
handelskrediet.
(3) Modellen gebaseerd op belastingen: 327 kopers en verkopers die verschillende belastingtarieven
hebben, hebben verschillende kosten. De theorie verklaart echter niet waarom ondernemingen
met eenzelfde of een tegengesteld belastingtarief elkaar ook krediet verlenen.
(4) Modellen gebaseerd op informatie-asymmetrie: 328 kopers hebben beperkte kennis van de
kwaliteit van te leveren goederen of diensten en handelskrediet stelt hen in staat deze voor
betaling te onderzoeken. Echter, deze modellen gaan voorbij aan een andere vorm van
informatie-asymmetrie, bekend als adverse selection of de moral hazard, namelijk het risico
dat de afnemer niet goed is voor zijn geld. 329
Hoewel de diverse modellen ter verklaring van het bestaan van handelskrediet
ongetwijfeld hun waarde hebben, blijft gelden dat, zoals Frank and Maksimovic
(1998) het formuleren, ‘the existing theories show effects that may be important
in specific circumstances, but they do not capture what seems to be central for
explaining the wide-spread use of trade credit and the empirical patterns of its
use’. Het is vooral belangrijk te constateren dat geen van de theorieën voorziet
in de verkrijging van een marktefficiënte investeringsvergoeding – zoals in het
MM-theorema – door degene die handelskrediet verleent en daarbij risico loopt.
Dat klemt temeer omdat onderzoek 330 heeft aangetoond dat juist zwakke
ondernemingen meer gefinancierd worden met handelskrediet.
Dat gegeven is niet verwonderlijk, aangezien juist zwakke verlieslatende ondernemingen, zolang
zij niet desinvesteren of risicodragend kapitaal of leningen trekken, vanzelf selectief zullen moeten
gaan betalen, waardoor de schuld aan crediteuren zal toenemen. Zo’n onderneming zal bewust
gebruik proberen te maken van informatie-asymmetrie bij haar leveranciers en trachten hen aan het
lijntje te houden. Het is vanuit economisch perspectief in die zin wel verwonderlijk dat
aangenomen wordt dat informatie-asymmetrie zich vanzelf vertaalt in het verlangen van een hogere
risicovergoeding. 331 In V.3.5.3 kwam aan de orde waarom dat, niet of slechts beperkt, zo werkt bij
handelskrediet.
V.4.3 De feitelijke vergoeding voor handelskrediet
Er was tot voor kort weinig bekend over de compensatie die handelscrediteuren
voor hun kredietrisico krijgen – of volgens het MM-theorema – zouden moeten
krijgen.
Ng et al. (1999) en Petersen en Rajan (1994) hebben wel laten zien dat er veel verschillen zijn en
dat de voorwaarden voor handelskrediet branche-afhankelijk, maar niet onderneming-afhankelijk
zijn. Miwa en Ramseyer (2005) bevestigen dit beeld. Zij laten zien dat ook binnen branches en door
de tijd heen grote verschillen bestaan. Feitelijke vaststelling van de vergoeding is ook niet
326 Nielsen (1999) en Petersen en Rajan (1997).
327 Brick en Fung (1984).
328 Smith (1987), Lee en Stowe (1993), Long et al. (1993), Deloof en Jegers (1996), Wei en
Zee (1997), Bias en Gollier (1997), en Hakenes (2003).
329 Vergelijk Jensen en Meckling (1976); zie Burkart en Ellingsen (2004).
330 Petersen en Rajan (1997), Preve (2003) en Cunningham (2005).
331 Vergelijk Jensen en Meckling (1976).
114