Het schemergebied voor faillissement - Höcker Advocaten

De positie van crediteuren in de financieringstheorie van de economie
insolventie kosten en navenante risico’s kunnen zijn die niet door
marktefficiëntie vanzelf verdeeld worden, als de debt-equity ratio verandert en
tendeert naar een minimaal eigen vermogen. De verklaring die daarvoor zal
worden gegeven, is gelegen in de informatie-asymmetrie. Crediteuren/
leveranciers beschikken over minder informatie met betrekking tot de dreigende
insolventie. Op het moment dat crediteuren of financier zich realiseren dat
insolventie dreigt, zal het wegvallen van deze informatie-asymmetrie ineens
leiden tot meerkosten om de onderneming nog te kunnen voortzetten.
V.3.4 Impliciet gebruik van de continuïteitsveronderstelling
(beperking e)
Uit de redenering van Haugen en Senbet, waarin liquidatieverliezen buiten
beschouwing worden gelaten, blijkt dat impliciet gebruik wordt gemaakt van de
continuïteitsveronderstelling. Zolang die veronderstelling geldig is, zullen de
liquidatieverliezen (nog) niet relevant zijn. In feite hadden MM (1958) dat zelf
al geconstateerd, zonder daar overigens consequenties aan te verbinden: de
‘stream of income and hence the stream accruing to any share of common stock,
will be regarded as extending indefinitely into the future.’ Het MM-theorema is
gebaseerd op een gegeven ‘expected return (..) extending indefinitely into the
future.’ Ook de wiskundige weergave van stelling 2 van MM laat er weinig
twijfel over bestaan dat wordt uitgegaan van continuïteit. De formule 303 heeft
geen geldigheid als de marktwaarde van het eigen vermogen gelijk is aan 0. Ook
Myers (1977, p. 148) heeft impliciet onderkend dat wordt uitgegaan van de
continuïteitsveronderstelling. Hij deed dit toen hij de capital structure puzzle
trachtte op te lossen met een nieuwe benadering. Zijn theorie is gebaseerd op
een ‘relatively simple argument’, (..) ‘the observation that most firms are valued
as going concerns, and that this value reflects an expectation of continued future
investment by the firm.’ Er wordt in de financieringstheorie bijna altijd impliciet
gebruikgemaakt van de continuïteitsveronderstelling. Dat kan verklaren waarom
die theorie ook niet op zoek is gegaan naar de grenzen van de financiering op
het moment dat moet worden aangenomen dat deze continuïteitsveronderstelling
niet meer geldt. De betekenis van het discontinuïteitsrisico is in de financieringstheorie
beperkt gebleven tot de effecten van de costs of financial distress op de
onderneming zelf. De theorie heeft het vooralsnog gelaten bij de constatering dat
de costs of financial distress met zich meebrengen dat geen of weinig eigen
vermogen niet leidt tot een optimale financieringsstructuur.
303 Zie V.3.5.2. Bij E = 0 is de formule ongeldig.
103