Het schemergebied voor faillissement - Höcker Advocaten

Hoofdstuk IV
het nadelige effect van betalingen (verwerping van 47 F). 226 De betalingen die in
dit onderdeel aan de orde komen, zijn: (a) voor aandeelhouders: verminderingen
van risicodragend vermogen door dividenduitkeringen, kapitaalverminderingen
of verminderingen van achtergestelde leningen en (b) voor financiers:
verstrekking van nieuwe zekerheden. Daarbij gaat het telkens over betalingen
aan betrokkenen 227 die verkregen worden als wederpartij-crediteur.
In VI.4 zal, kort gezegd, worden betoogd dat financiers en
aandeelhouders bij verschaffen van nieuwe zekerheden respectievelijk van
dividenden aangesproken kunnen worden onder de Pauliana-norm als zij
moesten weten dat: (a) de onderneming verlieslatend was en (b) de solvabiliteit
niet ‘voldoende’ was. Dan moet wetenschap van dreigende insolventie worden
aangenomen en is er als faillissement volgt sprake geweest van een inbreuk op
de paritas creditorum.
In IV.6.4 werd gebruik gemaakt van de door banken als ‘onvoldoende’ betitelde
solvabiliteitsratio’s. Wederom uitgaande van de door banken gehanteerde criteria 228 , zal in het
kader van dreigende insolventie uitgegaan kunnen worden van niet meer ‘voldoende’ solvabiliteit.
De concrete grenzen zijn dan:
Producenten, industrie,
bouwnijverheid: >30% = voldoende (< 20% = onvoldoende)
Groothandel, transport,
detailhandel: >25% = voldoende (< 15% = onvoldoende)
Dienstverlening, vrije
beroepsbeoefenaren: >15% = voldoende (< 10% = onvoldoende)
Overige: >25% = voldoende (