hoofdstuk i: dubieuze posten. - AH Bogaards

Ik noem drie uitspraken.
In z'n brief aan de Colossenzen schrijft Paulus:
"Aristarchus, mijn medegevangene, laat u groeten, en Markus, de neef van Barnabas — over
hem hebt gij opdracht gekregen; ontvangt hem, indien hij bij u mocht komen" (Col. 4:10).
Hier is Markus dus kennelijk weer in het gevolg van Paulus.
Of de broeders en zusters in Colosse deze ex-deserteur nog met een beetje wantrouwen
aankeken, weet ik niet, maar de vermaning: "indien hij bij u mocht komen — ontvangt hem",
schijnt in die richting te wijzen.
De tweede maal, dat de grote heidenapostel de naam van Markus vermeldt, is in de brief aan
Filemon. Dit is een uitermate merkwaardig briefje, waarin Paulus een pleidooi voert voor
Onesimus, een weggelopen slaaf van Filemon, met het hartelijk verzoek deze deserteur weer
op te nemen. Alweer een deserteur dus! Ik zou heel veel van dit mooie briefje kunnen zeggen,
maar dat past niet in dit bestek. Ik beperk mij daarom slechts tot deze opmerking, dat Paulus
méé daarom met zoveel vuur heeft kunnen pleiten voor het weer opnemen van een
weggelopen slaaf, omdat hij dit zelf in de practijk heeft gebracht. . . . heeft hij niet de
weggelopen knecht Markus weer opgenomen? Filemon kan Paulus dus niet verwijten: doe
naar mijn woorden, maar niet naar mijn werken! Het is dus met grote vrijmoedigheid, dat
Paulus ook in dit briefje de naam van Markus vermelden kan.
En gelukkig met eer!
Hij schrijft, vs 23:
"Epaphras, mijn medegevangene in Christus Jezus, laat u groeten, en Markus, Aristarchus,
Demas en Lukas, mijn medearbeiders".
Markus dus onder.... de medearbeiders van Paulus! Dezelfde Markus, waar Paulus eens van
gezegd heeft: nee, dat gaat heus niet — met die man kan ik niet meer samenwerken!
Ik vergeet niet, dat in de rij der medearbeiders van Paulus hier ook voorkomt de naam van
Demas, de man die toch weer is gedeserteerd later (wat zijn er toch een deserteurs geweest:
Markus, Onesimus, Demas!). En we zouden haast kunnen vrezen: is die bekering van Markus
wel blijvend geweest? Maar gelukkig worden we volkomen gerustgesteld, als we de derde
plaats opslaan, waar Markus' naam wordt vermeld. Het is in 2 Tim. 4:9—11.
We lezen: "Doe uw best spoedig tot mij te komen. Want Demas heeft mij uit liefde voor de
tegenwoordige wereld verlaten. Hij is naar Thessalonica vertrokken, Crescens naar Galatië,
Titus naar Dalmatië. Alleen Lukas is nog bij mij. Haal Markus af en breng hem mede, want
hij is mij van veel nut voor de dienst".
Als Paulus dit schrijft, is het uur van zijn dood vlakbij. "Het tijdstip van mijn verscheiden
staat voor de deur" weet hij. Veel teleurstellende ervaringen heeft hij moeten beleven. Ze
hebben mij allen verlaten — het worde hun niet toegerekend! Maar onder die volharden
behoort ook.... Markus! Er leeft zelfs in Paulus' hart een grote begeerte dat Timotheüs toch
vooral Markus meebrengt. Vlak voor z'n dood heeft hij niemand liever bij zich dan Markus.
"Hij is mij van veel nut voor de dienst." Eens was hij onnut. Nu acht Paulus hem zeer nuttig.
Dit is de glorie der bekering. Ze komt uit in de vrucht. Wie eerst onbekwaam en onnut was,
wordt dan zeer nuttig. We hebben nu geen aparte bekeringsgeschiedenis van Markus meer
nodig, evenmin als een vergevings-scène tussen Paulus—Markus. En Paulus laat ons geen
ogenblik in 't onzekere en er blijft niets dubieus meer over.... hij is mij van veel nut voor de
dienst!
97