hoofdstuk i: dubieuze posten. - AH Bogaards

gesneden is uit het hout waar men zendelingen van maakt. Markus heeft in het verleden
bewezen, dat hij voor missionair niet deugde. Hij bedankte er stichtelijk voor op z'n tweede
reis weer dit blok aan het been mee te slepen (het woord in Hand. 15:39 gebruikt, doet
denken aan de gevolgen — iemand voortdurend bij zich hebben, zodat men er mee
opgescheept zit).
Hiermee is voor Paulus de zaak afgedaan. Hij weigert zeer beslist iemand mee te nemen naar
het zendingsveld, die volkomen onbetrouwbaar is gebleken.
Voor Markus was dat natuurlijk een harde pil.
Hij wordt door de grote zendeling Paulus voor onbruikbaar gehouden, en "dit rode paspoort
sluit voor hem alle verdere carrière af" (van Veldhuizen).
Barnabas heeft van zijn kant een goed woord voor Markus gesproken. Deed hij dat omdat hij
familie van Markus was? Of is Barnabas niet die "diehard" als Paulus, en is z'n aard meer toegeeflijk?
De Schrift zegt van Barnabas dat hij een "goed man" was, en sommigen willen die
kant uit, dat Barnabas meer toegeeflijk was, beter vergeven kon. "Hij had iets van de herder,
wie het om het éne schaap, en niet allereerst om een stal vol of een landstreek vol te doen
was" (van Veldhuizen).
Ik geloof daar niet veel van.
Als het toegeeflijk karakter van Barnabas hier aan het woord geweest was, dan had hij
tenslotte ook Paulus wel toegegeven. Maar hij doet dat niet! Evenmin als Paulus dat doet.
Beide mannen blijven op hun stuk staan. Onverzettelijk! Er ontstond, zegt Lukas, een
verbittering. Hier staat het Griekse woord: paroxismos, waarin zoiets van scherp en zuur zit.
Er vallen scherpe woorden. Er zijn zure gezichten. "Als twee kemphanen stonden de
apostelen tegenover elkander" (Wielenga). En wat het ergste was: deze twee mannen hebben
geen weg kunnen vinden om tot overeenstemming te komen. De beide standpunten bleven
onverzoenlijk tegenover elkaar staan. En betrof dit nu nog principiële zaken, het ware te
verstaan geweest, maar dit was zo niet.
Het ging slechts over personen.
Over het al of niet geschikt zijn van Markus voor het zendingswerk.
"Om een geringe oorzaak, die zonder enige moeite uit de weg geruimd had kunnen worden,
verbraken zij de heilige band der goddelijke roeping" (Calvijn).
Daar zat natuurlijk de satan achter.
"In iedere twist is de hand van de grote scheurmaker" en "de ervaring leert, dat gans
persoonlijke meningen, bijkomstige en incidentele dingen het gemoed eerder in vlam zetten
dan zwaarwichtige, principiële vraagstukken."
Het is best mogelijk, dat Paulus en Barnabas zonder groet van elkaar gescheiden zijn. Is dit
niet een heerlijke overwinning van Satan, die nergens meer plezier in heeft dan dat er
"verbittering" ontstaat tussen de broeders?
Ja, dit was het zeker!
En dat alles door die zondige desertie van Markus! En toch is het geen blijvende overwinning
van de duivel geweest!
In de eerste plaats is het opmerkelijk, dat Christus ten goede werkt wat Zijn dienaren kwaad
doen. Want in plaats van één deputatie, gaan er nu twee de heidenwereld in. Paulus met Silas!
Barnabas met Markus! Dit praat de zonde der apostelen niet goed, helemaal niet, maar Gods
werk gaat door. En gelukkig bleef de kwestie beperkt tot Paulus en Barnabas. Niemand
95