hoofdstuk i: dubieuze posten. - AH Bogaards

wereldzending, en Barnabas met dr Adriani, die z'n gehele leven slechts aan een klein stukje
van de wereldkaart wijdde.
Het zal ook wel op voorstel van Paulus geweest zijn, dat besloten werd Cyprus te verlaten.
Heeft Markus zich een beetje beledigd gevoeld, dat de leiding van het werk aan z'n neef
Barnabas ontnomen werd? Of kon hij zich met de nieuwe koers en de nieuwe
zendingsmethode niet verenigen? Het laatste komt mij voor een jonge en bescheiden man als
Markus wat onwaarschijnlijk voor. Maar hoe het zij, de zendingstemperatuur is bij Markus
bedenkelijk gezakt. Hij gaat weg. Hij keert het gezelschap van Paulus en Barnabas de rug toe.
Hij laat deze beide mannen alléén tobben. Paulus en Barnabas hebben nu Markus niet meer
tot een helper, terwijl ze z'n hulp thans, nu de reis moeilijker en het werk uitgebreider wordt,
dringender dan ooit nodig hebben, Markus denkt daar blijkbaar niet aan. Hij denkt uitsluitend
aan z'n eigen bezwaren. Hij gaat naar Jeruzalem terug op z'n eentje. Naar moeder! "Ik heb zo
de gedachte, dat Markus' vlucht naar huis hem terecht deed vrezen voor een warme ontvangst
bij zijn moeder, die van zich af wist te spreken en kordaat op te treden. Zij zal hem niet met
zachte woordjes hebben verwend, toen hij thuis rondslenterde als een schande voor de
familie" (Prof. van Veldhuizen).
Ik heb zo'n vermoeden, dat Markus het dan in Jeruzalem niet erg rustig gehad heeft. Als hij
gaat nadenken over wat er gebeurd is, komen de zelfverwijten pas goed los. Hij heeft de
gezanten van Jezus Christus in de steek gelaten. Hij is zwak geweest en heeft aan z'n
zwakheden toegegeven. Hij heeft Paulus en Barnabas gehinderd in hun werk en de H. Geest
bedroefd. Hij weet zich hoe langer hoe meer als een soldaat die weggelopen is en smadelijk
de wapens heeft neergegooid — een oneer voor z'n Koning! Hij houdt het niet lang uit in
Jeruzalem, en we treffen hem al spoedig weer in Antiochië aan.
En nu blijkt, dat Markus' smadelijke vlucht nog ergere gevolgen krijgt. Het blijft niet bij een
wroeging en marteling van een geplaagde conscientie. Het zal ook nog tengevolge hebben,
dat er een heftig conflict komt tussen Barnabas en Paulus, zó, dat de wegen van deze beide
mannen óók scheiden, en ieder z'n eigen weg gaat. De kerk kan zich nooit de "weelde" van
conflicten en scheuringen veroorloven. Niet onder de "gewone" kerkleden, en nog minder
tussen de toonaangevende leidslieden. Dat kan nú niet, en dat kon tóén eigenlijk nog minder,
toen de kerk nog min of meer in de kinderschoenen stond en elke verwijdering tegelijk een
verzwakking voor de kerk moest betekenen.
Toch is het conflict gekomen.
En het kwam om.... Markus!
We lezen hiervan in Handelingen 15.
"En na enige dagen zeide Paulus tot Barnabas: Laten wij toch terugkeren tot onze broeders in
iedere stad, waar wij het woord des Heren verkondigd hebben, om te zien, hoe het hun gaat.
En Barnabas wilde ook Johannes, genaamd Markus, medenemen; maar Paulus bleef van
oordeel, dat men niet iemand bij zich moest hebben, die hen na Pamphilië had verlaten en
zich niet met hen tot het werk had begeven.
En er ontstond een verbittering, zodat zij uiteengingen en Barnabas met Markus naar Cyprus
voer. Maar Paulus koos zich Silas en vertrok" (Hand. 15:36-10a).
Zodat zij uiteengingen! Eerst ging Markus van hen, en nu gaan Barnabas en Paulus uit elkaar,
u ziet het wel: de scheiding is een repeterende breuk, en als de scheur eenmaal getrokken is,
trekt die steeds dieper door. De geschiedenis herhaalt zich!
Paulus neemt in dit conflict een radicaal standpunt in. Hij is van oordeel, dat Markus niet
94