hoofdstuk i: dubieuze posten. - AH Bogaards

van de medaille, en uit de waarachtige bekering kan geen van deze beide elementen gemist.
Vraagt u echter, welke van deze twee de voornaamste rol speelt, dan zou ik zo zeggen: de
innerlijke verandering des harten.
't Is met die bekering als met een horloge.
Deugt het uurwerk, d.i. het hart niet, dan geeft het niets of men wat aan de wijzers zit te
peuteren, die lopen toch niet! Zal het goed lopen, dan is het eerste wat gebeuren moet, dat de
kapotte veer in het hart van het horloge wordt vernieuwd — "als Gij mijn hart verwijd zult
hebben, zal ik in het spoor van Uw geboden lopen".
Nu was Lot geen best horloge.
Het liep nu eens voor, dan achter, meest achter, en je kon er dus nooit op aan. Maar het liep!
Het uurwerk was goed. Die binnenkant van de bekering omschrijft de Catechismus als een
hartelijk leedwezen over de zonde. En dat was zo bij Lot.
Het kan ook anders!
't Kan ook zo, dat de buitenkant keurig in orde is, en alles van buiten correct loopt, maar dat
de binnenkant niet deugt.
Als God nu eens bij òns het binnenste naar buiten haalt en open en bloot legt, en als dan
blijkt, dat we van buiten gepleisterde graven zijn, maar van binnen vol doodsbeenderen! Dan
waren we met al onze critiek op Lot nog veel verder van huis dan hij.
God ziet het hart aan.
De voornaamste vraag is niet, hoe de mensen mij kennen, maar hoe God mij kent.
Wij begonnen die uitspraak van Petrus met enige wrevel te bekijken, maar bij enig nadenken
ben ik er toch heel blij mee. Stel je voor, dat God alleen de God was van de reuzen Abraham
en Noach! Dan was 't een verloren spel. Nee, Hij is ook de God van tobbers en stumperds, als
Lot en u en ik. Lot, geef me de hand, we zijn toch broeders in Christus, en we willen ons er
samen over verblijden, dat God ons in Christus "rechtvaardigen" wil noemen, en dat Hij
zondaren zalig maken wil!
Er zijn tegenwoordig veel mensen, die in de branding van de tijd van het anker losgeslagen
zijn, die de dag willen plukken, en zeggen, ha, Lot is mijn man! Zo kan het dus óók! Leven
op de grens van twee werelden. Zo precies op het randje, en honing puren uit alle bloemen
die er op deze wereld groeien. En dan toch nog precies de hemel binnenglippen.
Indien er zulke lezers zijn, moet ik tot hen zeggen: ho, wacht nu eens even! Als u déze
conclusie trekt, dat je 't nooit zó raar kunt doen, of God neemt je nog wel aan, en dat je dus
maar rustig kunt voortscharrelen, dan hebt u 't helemaal mis, en vrees ik dat het een verloren
spel is.
Als u van oordeel is, dat Lot als een navolgenswaardig voorbeeld staat opgetekend, dan wil
ik eens met u nagaan, hoe z'n leven hopeloos is verknoeid en beschadigd.
Van zijn godsvrucht blijf ik af.
Maar hij heeft heel wat brokken gemaakt.
En als we langs de ruïnes van Lots leven zo eens zijn heen-gewandeld, dan wil ik u straks
8