hoofdstuk i: dubieuze posten. - AH Bogaards

niet minder prachtige fonteinen. Wie daar op een zomerse Zondag een bezoek brengt, kan
zien hoe die fonteinen in de vorm van zeenimfen machtige waterstralen de lucht in spuiten,
en als de zon daarin schijnt, levert dat een weelde van kleuren op. Maar komt u in datzelfde
park op een gewone dag in de week, dan merkt u niets van al die schoonheid, er is geen
enkele fontein die wat doet, ze liggen allemaal droog.
Nu, zo zijn de Zondagschristenen precies.
Er is een enorm verschil, of u ze op een Zondag ziet, of dat u ze waarneemt op een dag in de
week. In hun werk zijn ze heel anders dan in de kerk.
Zo'n type was nu deze knaap ook: "Ja, heer.... en hij ging niet!"
Hebt u in de nee-zeggende zoon de tollenaar ontdekt, het valt niet moeilijk in deze zoon het
beed van de Farizeeër te ontwaren.
Dat is hem ten voeten uit.
Die zeiden ook: ik ga, heer!
Ze waren vroom met de mond.
Maar hun daden waren er niet mee in overeenstemming.
Ik mag niet zeggen, dat de Farizeeërs niets deden.
Integendeel, ze deden ontzaglijk veel.
Ze vastten tweemaal per week. Ze deden lange gebeden op de hoeken der straten. Ze gaven
de tienden van alles, zelfs van de geringste moeskruiden.
Ze waren in al deze dingen meer dan secuur.
Maar al deze vrome daden waren volkomen waardeloos om twee redenen.
In de eerste plaats werkten ze daarmee — om in de termen van de gelijkenis te spreken —
niet in de wijngaard des Heren, maar in hun eigen wijngaard. Het ging er hun helemaal niet
om, God groot te maken, zoals Jezus ergens zegt: "laat de mensen uw goede werken zien,
opdat zij uw Vader Die in de hemelen is, verheerlijken" — maar 't was hun er alleen om te
doen, zichzelf te verheerlijken, en van de mensen gezien te worden.
Het farizeïsme is zelfcultuur.
De tweede fout van de Farizeeërs was, dat ze werkten als knechten, en niet als zonen.
De aanspraak van deze zoon tot z'n vader is veelzeggend en typerend: "ik ga, heer!"
Niet: "ik ga, vader!"
Maar: "ik ga, heer!"
De Farizeeërs kenden in hun godsdienst slechts de heer-knecht-verhouding. Heel hun
vroomheid ging op in wettische, knechtelijke gehoorzaamheid. Zij "vervulden" echt hun
godsdienstplichten. Van een dienen met blijdschap, een liefdedienst, die nooit heeft
verdroten, was eenvoudig geen sprake. Voor hen sprak alleen het strakke moeten, niet het
heerlijke mogen. Zij vervulden hun opdracht, maar zagen het niet als een privilege.
Kortom, de hinderlijke gehoorzaamheid was hun een volkomen vreemd begrip.
En dit is het nu juist wat de Here vraagt.
86