hoofdstuk i: dubieuze posten. - AH Bogaards

Ontdekt u de hoogmoed, het farizeïsme daarin?
Jezus sprak van de Farizeeërs als van gepleisterde graven, van buiten mooi gewit, maar van
binnen vol dorre doodsbeenderen. Ik kan me begrijpen, dat u daar een hekel aan hebt. Er zijn
ook andere graven, die niet gepolijst zijn en waar de walm der ontbinding u uit tegenkomt. 't
Zijn als 't er op aankomt allebei graven! Geeft u aan die laatste dan zozeer de voorkeur?
Als Paulus ergens zegt: "Wij dan, wetende de schrik des Heren, bewegen de mensen tot het
geloof", dan bedoelt hij met dat "geloof" niet het beamen van enkele waarheden, maar dat ze
"schrikken" zullen van die "waarheden", en dat ze van schrik hun nee zeggen zullen opgeven,
en de blijdschap leren van het "ja".
U zult van de waarheid alleen een schrik krijgen, als die waarheid u raakt.
Als ik u zeg, dat de drie hoeken van een driehoek samen 180 graden vormen, is dat óók een
waarheid, maar het zal de meesten uwer slechts matig interesseren.
Maar als ik u zeg: mens, mens, je kind ligt in het water en verkeert in levensgevaar, gauw,
gauw, anders zal het verdrinken, dan is dat een waarheid, die u diep schokt, en u terstond in
beweging brengt.
Welnu, de waarheid Gods is geen theoretische of mathematische waarheid, maar een
waarheid die u aangrijpen moet, en bewegen tot het geloof, tot het ja zeggen.
Want dit zeg ik allereerst: er is levensgevaar. Men kan lange tijd nee zeggen tot God, en
daarin een heel lange tijd blijven volharden, maar wie dat doet speelt hoog en gevaarlijk spel.
Men kan in 't openbaar of heimelijk z'n bekeringsonwil vasthouden, en z'n eigen gang gaan,
vaak tegen beter weten in, maar dat is een spelen met je leven.
Want dan rekent u niet met één vreselijke eigenschap van de zonde, nl. haar afschuwelijke
groeikracht.
Er is ook in de zonde geen stilstand.
Daar zit een geweldige vaart in. Wie de zonde doet, wordt een dienstknecht der zonde. Er
groeit dan om zo te zeggen een eeltlaag om uw ziel. Het is eerst zó, dat men zich niet wil
bekeren, en daarna wordt het zo, dat men zich niet meer kan bekeren. De vatbaarheid voor
het heilige neemt bij de dag af. Het is morgen moeilijker met de zonde te breken dan
vandaag. De Bijbel noemt dit gevaar: het gevaar der verharding.
Er is nog iets anders, waar zijdelings al even op gewezen is. Toen de ongehoorzame zoon
besloot toch maar te gaan werken, was er natuurlijk reeds een kostbare tijd verloren gegaan.
Mensen die na een tijd van onwil en onbekeerlijkheid tot bekering komen, moeten altijd
terugzien op een stuk leven dat verknoeid is. Het behoeft niet in uitspatting te zijn
doorgebracht. Het kan ook in niets doen zijn doorgebracht. Dat is zelfs de meest
voorkomende zonde, dat men voor zichzelf leeft in plaats van voor de Here. We moeten dat
even gezien hebben. Dat ons leven er niet is voor ons zelf, maar voor Hem. Dat het dan alleen
zin heeft, als het is voor Hem. Dat alles wat we voor ons zelf genomen hebben, de Here
ontstolen is. En dat we dat stuk leven nooit meer goed kunnen maken. Die plooi is niet meer
glad te strijken. Paulus heeft nergens meer last en verdriet van gehad dan van dat leven vóór
z'n bekering. Hij komt daar telkens weer op terug. Hij heeft daar veel tranen om gelaten. Het
is wel alles vergeven, maar het had toch zo anders, zo veel meer God-verheerlijkend kunnen
83