hoofdstuk i: dubieuze posten. - AH Bogaards

toch ook niet uit de hoogte op hem neer, maar we willen ootmoedig met hem en naast hem de
knieën buigen, en God onze revolutie belijden, maar Hem tegelijk danken voor Zijn grote
zondaarsliefde in Jezus Christus, dat Hij mijn "nee" heeft omgezet in een "ja", en dat Hij mijn
"ik wil niet", mijn revolutiekreet, heeft veranderd in een psalm:
Och Heer, ik ben, o ja, ik ben Uw knecht,
Uw dienstmaagds zoon; Gij slaaktet mijne banden;
Dies doe ik U gewillig offeranden
Van lof en dank, U plechtig toegezegd.
Wij prijzen dus niet de zoon (met een kleine letter), maar de Zoon (met een hoofdletter). Die
er voor zorgt, dat het "nee", "ja" wordt, en wij schamen ons over de verspilde tijd van ons nee
zeggen.
Weet u wat ook mogelijk is?
Dat men in z'n nee zeggen volhardt.
Ik heb u er al op voorbereid, dat er in dit huis méér jongens geweest moeten zijn, waarvan de
twee genoemde alleen maar ten tonele gevoerd worden. Er zijn ook minstens twee
ongenoemden, waarvan ik nú voorlopig alleen maar denk aan hen die nee zeggen, en dat
blijven zeggen. Men kan ze eigenlijk geen zonen meer noemen. U kent ze wel: jongen, ga
toch mee naar de kerk en bezoek de catechisatie.... ik wil niet!
Bedenk de verantwoordelijkheid van de doop. ... ik heb er niet om gevraagd! Werk mee in
Gods wijngaard, op de J.V. en zoveel ander terrein. ... ik denk er niet aan, en ik heb er geen
tijd voor ook!
Ik bedoel hier niet enkel jongeren, maar ook ouderen.
Ze worden elke Zondag "bepreekt" en hun wordt gesmeekt, zich te bekeren, te breken
radicaal met hun onverzoenlijkheid, met hun gierigheid, met hun lauwheid enzovoort, maar
ze zetten hun leven op dezelfde voet voort. ... ik wil niet!
Weet u wat de meeste van deze onwilligen tot hun verontschuldiging aanvoeren?
Ze kijken zo eens tersluiks naar hun broer, u weet wel de schijnheilige, en ze mompelen
tussen hun tanden: ook een mooie jongen! Ze kunnen van mij zeggen wat ze willen, maar een
mooiprater en femelaar ben ik tenslotte niet. Ik praat er niet om heen, en wil ook niet als een
huichelaar in de kerk zitten. Iedereen kan weten wat hij aan me heeft, en ik ben tenslotte
eerlijk.
Ja, die kant kan men natuurlijk ook uit!
Het is alle eeuwen door gebruikelijk geweest, voor lelijke dingen een mooie naam te zoeken,
en het ligt in deze zelfde lijn, om zonden als ongehoorzaamheid en revolutie te sieren met het
etiquet van eerlijkheid. ... ze weten wat ze aan me hebben, ik kom er tenslotte eerlijk voor uit!
Dit is de oprechtheid van de duivel.
Je moet altijd voor de duivel oppassen, maar het allermeest, als hij eens een keer niet liegt,
maar oprecht, eerlijk wil wezen.
Want deze oprechtheid verschilt in de grond der zaak niets van het farizeïsme van die "lieve"
broer, waar u zo op scheldt. Als u helemaal eerlijk bent, zult u toegeven, dat u dit zegt: ik ben
toch eigenlijk een graadje beter dan die huichelaars, omdat ik me niet uitgeef voor een
heilige!
82