hoofdstuk i: dubieuze posten. - AH Bogaards

enkele andere uitlegging toe. Hij ging nergens anders heen, dan naar zijn werk.
Dit is weer precies naar het leven getekend. We zouden ook niet anders verwacht hebben.
Maar tegelijk laat het zien hoe gebrekkig en stumperig het nog allemaal is, en dit is weer eens
een voorbeeld te meer, dat iemand die de eerste schrede zet op de "weg terug", er nog lang
niet is, en dat die eerste schreden nog maar zeer wankele schreden zijn.
Want het minste wat van deze jongen verwacht had mogen worden, was toch wel geweest,
dat hij naar z'n vader gegaan was. De eerste gang had moeten wezen de zware gang van
schuldbelijdenis. Het doet ons eigenlijk een beetje pijn, dat hij niets zegt. Niet eens: "ik zal
opstaan en tot mijn vader gaan, en zeggen: vader, ik heb gezondigd".
Maar hij dènkt er niet over, met tranen z'n schuld te belijden. Zover zal hij nog wel eens
komen, maar zover is hij nú in elk geval nog niet. Nog lang niet. 't Is nog zo'n ongesiepen
diamant! Hij heeft zichzelf in zover overwonnen, dat hij tot inzicht gekomen is van z'n
verkeerdheid. En als er een stem van binnen zegt: zeg, zou je nu eerst niet eens naar je vader
gaan, want die man heeft toch zo'n groot verdriet, dan brengt hij die vervelende stem tot
zwijgen door tegen zichzelf te zeggen: kerel, stel je niet aan!
Dus: hij gaat niet naar z'n vader.
Hij gaat wèl naar z'n wèrk.
En zwoegen en ploeteren dat hij nu doet, nee maar! 't Is of hij in een enkel uur heel de
verspilde morgen weer inhalen en goedmaken wil. De jongen is gewoon wild van het werken,
en als iemand er bij gestaan had, zou hij gezegd hebben: nu, een beetje kalmer aan kan ook
wel!
Wij hebben de vader na het weigerend antwoord van z'n zoon onthutst achtergelaten.
Gelukkig heeft hij betere ervaringen gehad met z'n andere jongen. Ja, die was altijd even
vriendelijk en welwillend en hij had direct en zonder aarzelen ja gezegd. Gelukkig dat die
jongen er ook nog was. Maar dit heeft z'n verdriet over de ongehoorzame zoon toch niet weg
kunnen nemen. Dat zat 'm nog dwars. Dat knaagde nog aan z'n Vaderhart.
In de loop van de dag maakt vader eens een rondgang door z'n wijngaard. Echt verdrietig nog
over die ongezeggelijke en brutale knaap, waar toch zo weinig mee te beginnen was. Hoe
moet hij dat nu eens aanpakken. Je hebt kinderen, waar je geen kind aan hebt, en je hebt er
die je dagelijks zorgen maken. Zo loopt hij maar te prakkezeren. Dan — ziet hij nu goed, of
ziet hij nu niet goed. Nee, dat kan toch niet! En toch, z'n ogen bedriegen hem niet. Daar is
zowaar die knaap druk aan 't werk, die zopas gezegd had: "ik wil niet". Waar hij zich zo mee
zat af te tobben. En hij hoort de jongen nog fluiten ook.
Toen is er iets beginnen te zingen in het oude hart van de vader.
Toen is er een lied geboren:
Deze mijn zoon was dood
En is weder levend geworden.
Hij was verloren
En is gevonden.
En je broer? zei vader, toen hij van z'n eerste vreugde bekomen was.
Niet gezien, zei de jongen.
Toen trok er wéér een rimpel in het voorhoofd van vader.
80