hoofdstuk i: dubieuze posten. - AH Bogaards

Hij eist — om nu maar ineens met de deur in huis te vallen, en dat is meteen het hart van de
gelijkenis — de volle toewijding van ons leven in Zijn dienst.
Hij draagt ons allen op: werk vandaag in Mijn wijngaard.
Dat is geen speciale taak van de ambtsdragers, maar van alle kinderen. Het kindschap vraagt
dienstbetoon. Ons werken is de manifestatie van onze liefde. Renteniers en leeglopers, dienstweigeraars
en stakers kan Hij helemaal niet gebruiken.
De vader sprak tot elk van zijn zonen: "Kind, ga en werk vandaag in de wijngaard". Maar die
ene "antwoordde en zeide: ik wil niet .
Hij is dus dienstweigeraar.
Men denke zich eens even de Oosterse verhoudingen in, waar het gebod: "eert uw vader en
uw moeder", in hoge ere was, waar bovendien beleefdheid en vriendelijkheid behoorden tot
de allereerste omgangsdeugden, en dan ziet men te beter hoe grievend, hoe brutaal, hoe
hemeltergend eigenlijk dit antwoord is. Het is iets ongehoords, dat een jongen botweg en
onbeschoft zijn "ik wil niet", z'n vader in het gezicht slingert.
Dit kind is geen kind meer, maar een man in de boosheid.
Zeker, hij zal zich nog langer laten commanderen! Hij wil ook wel eens wat anders dan altijd
maar weer in die wijngaard werken. Hij dankt er stichtelijk voor nog langer aan de leiband te
lopen. Hoe meer hij er over nadenkt, hoe meer hij zich gaat opwinden. Z'n ogen schieten
vuur. Hij smijt de schop en de spa weg en de hele rommel "thuis" kan hem gestolen worden.
Zo loopt hij weg, en de vader blijft onthutst alleen achter.
U hebt in dit ontaarde kind natuurlijk allang ontdekt de representant van dat deel van het
bondsvolk, dat onder de naam van "de hoeren en tollenaars" wordt aangeduid. Zij droegen
nog wel het teken van het verbond, maar gedroegen zich schaamteloos. Ze zeiden brutaal nee
tegen God en Zijn geboden. Nee, lieve jongens en meisjes waren dat niet. De tollenaars
waren de handlangers van de gehate "bezettende macht", de doorgewinterde collaborateurs,
die leefden van de corruptie. En de hoeren waren de Joodse meisjes die zich verslingerden
aan de Romeinse soldaten.
Dit was even een intermezzo.
We gaan nu weer terug naar de jongen die nee zei. We zijn namelijk nog niet met hem klaar.
Integendeel, z'n geschiedenis moet eigenlijk nog beginnen. Zijn pad loopt namelijk niet dood
op de stugge, onverzettelijke muur van onwil en verharding. Nee, hij komt tot zichzelf. Hij
komt tot ander en beter inzicht. Hij kan het niet met z'n geweten overeenbrengen om in z'n
weigering te volharden. Er is in dit harde hart nog een weke en gevoelige plek. Als hij er over
na gaat denken, wat er die morgen gebeurd is, en hoe hij tegen z'n vader is uitgevaren, gaat er
iets kriebelen in z'n conscientie, dat hem geen ogenblik met rust laat. Almaar door staat hem
dat beeld van z'n vader voor de geest met die droevige ogen. En het laat hem geen rust, dat hij
z'n goede, oude vader zóveel verdriet gedaan heeft. De jongen blijft hier niet enkel over nadenken,
en volstaat er niet mee, deze onrustige gedachte om en om te wentelen, maar hij
komt ook tot de daad. Hij keert terug.
Er staan in de Bijbel verschillende treffende bekeringsgeschiedenissen, maar er is bijna geen
die mooier en tegelijk korter is dan deze: "maar later kreeg hij berouw en ging toch".
Waar ging hij heen?
Wel, naar de wijngaard natuurlijk, om te werken. De woorden van de gelijkenis laten geen
79