hoofdstuk i: dubieuze posten. - AH Bogaards

Ik bedoel dit: het dubieuze bestaat niet daarin, dat de zondelijst van Manasse daarvoor te
zwart is. God komt over zóveel bergen van schuld heen, dat de klacht: "Mijn zonde is te groot
dan dat ze vergeven kan worden", te allen tijde als een ongelovige Kaïnsleus moet worden
afgewezen.
Dat is het dus niet.
Graag zouden wij ook moed scheppen uit zijn behoudenis, zoals het van David heet in Psalm
51. We moeten echter eerlijk uit de Schrift aflezen of daar inderdaad aanleiding toe is, en
daar is nog wel het een en ander over te zeggen.
Het levensdrama van Manasse is met het opsommen van zijn zonden nog niet uit. Volgens 2
Kon. 21 wèl. Wie dat hoofdstuk leest, ziet slechts schaduwen en geen enkel lichtpunt. Het
levensbericht van 2 Kon. 21 geeft u het gevoel als wanneer u een boek leest en u hoopt dat
het nog goed aflopen zal, maar het loopt niet goed af. In 2 Kron. 33 ligt het geval een beetje
anders. De auteur van 2 Kronieken vertelt veel meer over Manasse. Hij weet, dat toen
Manasse niet horen wilde, hij heeft moeten voelen. God kwam met Zijn oordelen en sleurde
deze goddeloze koning van de troon naar de gevangenis in Babel. Daar in de gevangenis
kreeg hij 't zo benauwd, dat hij op de knieën gebracht is voor God. We lezen (2 Kron. 33:12):
"Maar, toen hij in het nauw geraakt was, zocht hij de gunst van de Here zijn God; hij
verootmoedigde zich diep voor het aangezicht van de God zijner vaderen en bad tot Hem".
Zelfs hierbij blijft het niet.
God is zo ongelooflijk goed, dat Hij luistert naar een mens, die z'n leven lang niet naar God
geluisterd heeft. Immers:
"Toen liet Hij Zich door hem verbidden, hoorde naar zijn smeking, bracht hem naar
Jeruzalem terug en herstelde hem in zijn koningschap. En Manasse erkende, dat de Here God
is".
Nadat Manasse teruggekeerd was, zullen de mensen in Jeruzalem wel gezegd hebben: hij is
toch wel veranderd, want:
"Hij verwijderde de vreemde goden en het stenen beeld uit het huis des Heren, benevens al de
altaren die hij op de berg van het huis des Heren en in Jeruzalem gebouwd had, en wierp ze
buiten de stad. Voorts richtte hij het altaar des Heren weer op, offerde daarop vredeoffers en
lofoffers, en beval Juda, de Here, de God van Israël, te dienen" (2 Kron. 33:15—16)
Graag zou ik willen instemmen met hen die in verband met dit alles juichen over de bekering
van Manasse, indien de Schrift daartoe de overtuigende gegevens bood. Dit is m.i. niet het
geval. Ik zeg nog niet, dat Manasse's bekering niet oprecht was, maar evenmin het
tegenovergestelde. Ik weet het niet. Het geval is op z'n minst zeer dubieus. Men moet overal
vraagtekens zetten. En dat is nu juist weer het ellendige (en daarvoor worden deze hoofdstukken
geschreven, als men het nog niet wist): waarom leven er toch zoveel mensen in de
mist? Waarom zijn we geen duidelijk-leesbare brieven, waarom laten we de mensen maar
raden, waarom zoveel vraagtekens en zo weinig uitroeptekens?
Wat nu het geval-Manasse betreft, we moeten de Schrift natuurlijk eerlijk lezen, en dan bevat
ook zijn zogenaamde bekeringsgeschiedenis niets dat óók niet gezegd zou kunnen worden
van een ongelovige. Als iemand beweert: slechts de nood deed Manasse bidden, maar in
wezen is er bij hem niets veranderd, dan kan dat heel goed waar wezen.
75