hoofdstuk i: dubieuze posten. - AH Bogaards

HOOFDSTUK IX: MANASSE.
De grote prediker Spurgeon heeft eens een boekje geschreven dat heet: "Zeven wonderen van
genade". Hij tekent hierin een zevental Bijbelse figuren die in grote zonde gevallen waren,
maar door Gods genade tot bekering kwamen. Tot dat zevental (dat natuurlijk voor
uitbreiding vatbaar is) behoren dan: de boetvaardige zondares uit Lukas 7, de moordenaar aan
het kruis, Saulus van Tarsen, de stokbewaarder te Philippi, Onesimus, en... . het grootste
wonder, waarmee Spurgeon zichzelf bedoeld heeft.
Dit zijn er in 't geheel zes.
De rij wordt echter geopend met koning Manasse, over wie wij het nu samen willen hebben,
en het is dus wel duidelijk, dat deze Londense opwekkingsprediker Manasse gezien heeft als
een bekeerd en gered zondaar. Trouwens, dit is onder ons wel de gangbare opinie. Voor de
doorsnee-Bijbellezer staat de bekering van Manasse even onomstotelijk vast als de bekering
van de moordenaar aan het kruis. Menigeen zou zich wat onwennig gaan voelen, en de
gedachte krijgen, dat hem iets dierbaars werd afgenomen, als iemand beweerde dat die
"bekering" van Manasse toch op z'n minst "dubieus" was. Natuurlijk van ònze kant bekeken,
want van Gods kant bezien is niets dubieus.
Inderdaad kan ieder die gelooft dat Manasse tot waarachtige bekering gekomen is, zich op
een eerbiedwaardige rij van exegeten en homileten beroepen. Ik ga niet alle boeken uit m'n
kast halen, maar wijs behalve op de genoemde Spurgeon op een man als ds J. Douma, die in
z'n boek "De koningen van Juda" natuurlijk ook bij Manasse terecht komt, en o.a. schrijft:
"Toen kende Manasse, dat de Here God is. Dat is geen tweedehands kennis en geen louter
theoretische kennis, dat is een kennis van het persoonlijke, reële bezit". En even later: "Hoe
klaar blijkt uit dit alles, dat Manasse's bekering oprecht geweest is".
Dr F. L. Bakker schrijft in zijn "Geschiedenis der Godsopenbaring": "Daar (in Babel)
bekeerde hij zich tot de Here, en bad God om vergeving, waarop God hem genadig was".
Van hetzelfde gevoelen is prof. Sillevis Smitt, die in zijn "Handboek van de Heilige
Geschiedenis" schrijft: "Intussen is Manasse wonderbaar als een brandhout uit het vuur
gerukt".
En, om niet meer te noemen, Baarslag schrijft in "Twist en Tweedracht" over deze koning:
"Manasse keert weer als een ander man. O zeker, zonder haak en voetboeien. Maar ook van
binnen een ander man. En daar is inwendig bij Manasse een inkeer gekomen tijdens zijn
Babylonische gevangenschap. De boeien van deze wereld zijn ook van hem afgevallen".
En wie zal zeggen hoeveel dominees in deze zelfde zin al over de "bekering van Manasse"
hebben gepreekt.
Tegenover deze lange reeks van getuigenissen zou ik niet graag met stelligheid willen
beweren, dat Manasse zich niet in waarheid tot God bekeerd heeft. Ik doe dat ook niet. De
theologen die ik zo pas aan het woord heb laten komen, en uw dominee die er over gepreekt
heeft, kunnen best gelijk gehad hebben. Maar ze kunnen ook de plank mis geslagen hebben.
Daarom noteer ik Manasse juist bij de "dubieuze posten". Het geval is op z'n minst
twijfelachtig. Ik herinner er namelijk aan, dat al de tot dusver genoemde getuigenissen
menselijke getuigenissen waren, en daarmee is dus niet het laatste woord gezegd. Vergissen
is menselijk.
70