hoofdstuk i: dubieuze posten. - AH Bogaards

Dat hij bij de scheiding van z'n oom uitkomt als egoïst, die voor zich het eerst en het beste
kiest, is erg, maar erger is, dat hij zonder aarzelen in die scheiding toestemt, en er dus
blijkbaar helemaal geen oog voor heeft, dat Abraham de drager van de belofte is, zodat hij
zich in die scheiding óók distantieert van de belofte, dat is van de Christus. Het is de
Ezaustrek, die Kanaän wil bezitten buiten de Christus om, en aan de aarde meer waarde
toekent dan aan de hemel.
Op rijpere leeftijd, als vader van z'n gezin, is het blijkbaar niet hij, maar z'n vrouw, die de
toon aangeeft, een vrouw, die zich helemaal in Sodom thuisvoelt. De dochters willen
verloven met de jongens uit Sodom. Vader pruttelt wel wat tegen, maar de dochters willen
het, en moeder is er niet tegen, dus gaat het door. Als vader Lot dan al eens in de veilige
beslotenheid van het gezin z'n stem laat horen, mist z'n woord alle gezag. Want vader leeft er
zelf immers ook niet naar.
Dan komt de oorlog.
De eerste wereldoorlog, die er op aarde is uitgebroken, vijf koningen tegen vier. Bij die
gelegenheid wordt heel Sodom leeggeplunderd, en Lot en de zijnen worden, van alles
beroofd, als gevangenen meegevoerd. Lot zal misschien gebeden hebben om bevrijding, en
die komt zowaar ook als een wonder, als zijn oom zich met een handjevol mannen opmaakt
tot de strijd. Men zou nu toch denken, dat Lot althans iets geleerd had, en op z'n minst niet
naar Sodom was teruggekeerd, waar hij z'n "rechtvaardige ziel zo gekweld had", zoals Petrus
opmerkt, en zich honderd maal voorgenomen had om te vertrekken. Maar ziedaar, alsof er
niets gebeurd is, gaat hij rustig z'n oude leventje voortzetten in hetzelfde Sodom, en het gaat
hem zoals in 't boek Job staat: "God spreekt op één wijze, of op twéé, maar hij let daar niet
op".
En nu Lot op z'n oude dag.
Het oordeel hangt dreigend over Sodom. Engelen komen waarschuwen, maar nog wil Lot
niet weg. Hij moet er uit geranseld worden. Geheel geruïneerd en tot de bedelstaf gebracht,
trekt hij zich als een gedesillusioneerd man uit de wereld terug en leeft mokkend over z'n
verlies als een kluizenaar in 'n spelonk met z'n twee dochters. Maar die dochters houden dat
leven niet uit. Nu ze niet meer met de jonge mannen uit Sodom kunnen omslaan, doen ze 't
met hun oude vader, als 't maar een man is, en Lot, die vergetelheid zoekt in de wijn, laat zich
in 'n dronken bui tot de zonde van bloedschande lenen.
Het is hetzelfde na-oorlogse verschijnsel, dat de mensen, pas ontsnapt uit de catastrofe, er
niet vernieuwd uit te voorschijn komen, maar in zedelijke verwording bruut grijpen naar wat
men onberedeneerd hebben wil.
Zo is Lot.
Nee, daar kun je nu toch werkelijk geen respect voor hebben.
Wisten we niets méér van Lot, we zouden hem niet eens 'n dubieuze post noemen. We
hadden hem allang afgeschreven.
Maar daar komt ons nu zowaar Petrus vertellen, dat Lot toch zo'n vrome man was. We lezen:
"want deze rechtvaardige heeft, onder hen wonende, dag aan dag zijn rechtvaardige ziel
gekweld door het zien en horen van hun tegen alle wet ingaande werken" (2 Petr. 2:8).
Hij wordt dus 'n rechtvaardige en even verder een godvruchtige man genoemd. Toe maar!
We moeten daar wel even om glimlachen. Ik kan mij zelfs voorstellen, dat menigeen, en
6